Rozdział 6

  

 "Wiesz kiedy zwykłą zna­jomość z człowiekiem można naz­wać przyjaźnią?
Gdy po ty­siącu kłótniach, mi­liar­dzie przyk­rych słów, ty­siącu rozstaniach,
ty­siącu cichych dni, kil­ku­nas­tu miesiącach nie widze­nia się
Ty wciąż masz ochotę opo­wie­dzieć wszys­tko dzwo­niąc o 3 ra­no do tej właśnie osoby
- Two­jego przy­jaciela."

~11 październik~

 Niemal biegiem wpadam do domu. Nie no po prostu uwielbiam oberwania chmury, kiedy człowiek w sekundę jest już calutki mokry. Przypadkiem spoglądam w lusterko i wzdrygam się wystraszona. Cieszę się, że na ulicy nie było zbyt wiele ludzi, bo pewnie pomyśleliby, że jakieś zombie wstało z grobu. Calutki makijaż spływał z mojej twarzy tworząc czarne smugi na moich policzkach. Musiałam szybko to zmyć, bo za chwilę moja sąsiadka osiemdziesięcioletnia pani Kowalska przyjdzie po cukier, a kiedy mnie zobaczy jestem pewna, że padnie na zawał. Co jak co, ale nie chce mieć żadnej staruszki na sumieniu.

                Dosłownie centymetry dzielą mnie od drzwi łazienki. Wpadam do niej jakby chodziło co najmniej o moje życie. Już nie spoglądam w lustro tylko od razu do rąk nabieram trochę letniej wody i przemywam nią twarz. Tą czynność powtarzam jeszcze parę razy zanim z mojej twarzy zostanie usunięty zbędny makijaż. Patrzę w lusterku i znów widzę tą słodką blondyneczkę, którą wcale nie jestem. Nie sądzicie, że lepiej by było gdyby wygląd ludzi odzwierciedlał ich charakter? Życie wtedy byłoby o wiele prostsze. Ludzie nie

musieliby wdawać się ze mną w zbędne pogawędki, aby dowiedzieć się jaka jestem. Naiwne dziewczyny nie zakochiwałyby się w największych przystojniakach w szkole, a oni nie raniliby ich, bo byliby czułymi i miłymi facetami, a nie zadufanymi w sobie mięśniakami. Niestety nawet taki mały szczegół może bardzo skomplikować nasze życie. Tak samo jak ten, że mój ojciec stracił prace. Wyjechał i po prostu o wszystkim zapomniał. Teraz ja po tylu latach ponoszę za to konsekwencję.

                Niechętnie wchodzę do swojego pokoju. Muszę wziąć się za pakowanie. Nawet nie wiem za co mam się najpierw zabrać. Nigdy nie przeprowadzałam się, ani nie wyjeżdżałam na bardzo długo. W końcu bardzo powolnym ruchem otwieram drzwiczki szafy i na podłogę rzucam moje ubrania. W efekcie tworzy się nie mały stos. W końcu muszę wziąć się za ich poskładanie, bo przecież tak za nic w świecie nie zmieszczą się w walizce. Chociaż. Może lepiej spróbować? Nie koniec tego lenistwa. Trzeba to w końcu ogarnąć.

                Dla lepszego nastroju włączam swoje radio i płytę z ulubionymi piosenkami akurat wypada na Varius Manx – „Zaświeciły światła”. Mimo, że kochałam muzykę rokową to akurat ten utwór szczególnie do mnie przemawiał.

Zamigotał świat tysiącem barw
Tysiąc nowych pytań przywiał wiatr
Słońce świeci nocą księżyc za dnia
Coraz więcej ludzi coraz mniej nas
Ocal mnie nim utracę wiarę w sens.

                Po paru godzinach nudnego układania najróżniejszych t-shirtów, buz i spodni zakończyłam swoją syzyfową pracę. Przy okazji stwierdziłam, że parę rzeczy jest już tak zniszczonych lub za małych, że nie nadają się do ponownego założenia, dlatego postanowiłam je wyrzucić. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że tą walkę, którą przed chwilą stoczyłam jestem trochę zmęczona. Leniwym krokiem poszłam w stronę łazienki. Wzięłam szybki prysznic i założyłam na siebie moją ulubiona piżamę.

                Mój żołądek zaczął domagać się jedzenia. Uświadomiłam sobie, że od rana nic nie jadłam. Z pewnymi obawami weszłam do kuchni. Nie chciałam znów wymiotować, ale bardzo się bałam, że znów zjem za dużo i będę do tego zmuszona. Starałam sobie przypomnieć słowa z różnych terapii. „Nie pozwól sobie stracić kontroli”, „Staraj się jeść racjonalnie i zdrowo.”, „Pamiętaj, że jeśli zjesz za dużo lepiej wskoczyć na bieżnie niż wymiotować.”

                Otworzyłam drzwi lodówki i poczułam lekki chłód. Od razu moją uwagę przyciągnął duży i jaskrawoczerwony pomidor. Wprost uwielbiałam to warzywo. Mogłabym je jeść na śniadanie, kolacje, obiad no i deser też. Postanowiłam, że zrobię sobie z nim kanapkę.

                Po zjedzeniu dwóch kawałków zadowolona z siebie poszłam do pokoju. Cieszyłam się, że choć wszystko na to wskazywało to nie straciłam kontroli. Dochodziła już godzina 21. Włączyłam jeszcze laptopa. Sprawdziłam swoje konto na Twitterze oraz Facebooku. Oprócz sweet foci niektórych dziewczyn z mojej szkoły nie było nic ciekawego ani równie żałosnego. Dlatego wyłączyłam laptopa. Była dopiero 22. Pewnie grzeczne dziewczynki chodzą o tej godzinie spać, ale ja taka nie jestem. Wyjrzałam za okno i moja nadzieja bardzo szybko się ulotniła. Na niebie nie było widać ani jednej gwiazdy. Zrezygnowana położyłam się wkładając słuchawki w swoje uszy. Przez chwilę wpatrywałam się w sufit. Nawet nie wiem kiedy, a moje powieki opadły.

                Rano obudziły mnie promienie słońca. Cholera! Znów zapomniałam o rolecie. Spojrzałam na zegarek i jęknęłam. Dopiero 7, a ja już nie śpię! To grzech tak wcześnie wstawać. Na swoim telefonie zobaczyłam wiadomość od Magdy:

„Być gotowa o 11. O 13 masz samolot.”

Po krótkim przemyśleniu stwierdziłam, że jednak taka wczesna pobudka dobrze mi zrobiła. Jeszcze nie wszystko zostało spakowane, a przecież jeszcze musze spotkać się z Max’em. Od razu posmutniałam. Jak ja wytrzymam bez niego? Już nie pamiętam takiego dnia kiedy nie widziałam jego twarzy. My już tak mieliśmy, że nie mogliśmy wytrzymać bez siebie bardzo długiego czasu. A teraz zostaniemy brutalnie rozdzieleni. No dobra może trochę przesadzam, ale tylko trochę.

               

-Star jesteś wielka!!! – wykrzykuję sama do siebie. Wyrobiłam się w równiutkie 2 godziny. Piszę krótką wiadomość do mojego przyjaciela, a on niemal błyskawicznie pojawia się u mnie. W końcu nauczył się, że może wchodzić do mnie bez pukania. Biedaczek przez bardzo długi czas nie mógł się do tego przyzwyczaić to przez to, że jego matka ma wielkiego chopla na punkcie dobrego zachowania, a Maksymilian nie przeżyłby tego jeśli zobaczyłaby go w takich okolicznościach.

                Tradycyjnie witamy się uściskiem, który jest trochę dłuższy od zwyczajnych. Obydwoje zdajemy sobie sprawę, że być może minię sporo czasu zanim ponownie się zobaczymy.

-Obiecaj, że nie zapomnisz o mnie.

-Mówisz jak jakaś moja wakacyjna miłość. „Kochanie obiecaj, że o mnie nie zapomnisz. Będziemy do siebie pisać, a nasza miłość przetrwa.” – przewróciłam wymownie oczami co wywołało u chłopaka uśmiech na twarzy.

-Tylko, że u nas naprawdę będzie inaczej, skarbie.

-Oh. Romeo wierze, że nam się uda.

-Tak Julio nie możemy się poddać. Nie teraz kiedy nasze dziecko niedługo przyjdzie na świat.

-Wiesz, że jesteś nienormalny.

-To przez to, że za dużo z tobą przebywam.

-No jeszcze powiedz, że to moja wina.

-A niby tak nie jest?

-Ja cię tu uczę jak radzić sobie w życiu, a ty oskarżasz mnie o to, że jestem nienormalna?

-Po dłuższych przemyśleniach i konsultacjach z moim prawnikiem dochodzę do wniosku, że tak.

-Zginiesz marnie!!!!!! – krzyczę i rzucam się chłopakowi na plecy. Chyba najbardziej zdziwiła mnie jego reakcja. Zaczął piszczeć jak mała dziewczynka. Mając tego dość zsunęłam się na podłogę. Właśnie w tym momencie odezwał się mój telefon. Nawet nie patrząc kto do mnie dzwoni odebrałam.

-Czego?

-Jesteś już spakowana? – zapytała Magda.

-Tak, a co?

-Za chwilę przyjedzie po ciebie Jace. Zwolniło się miejsce i polecicie wcześniejszym samolotem.

-Że niby co?

-Radzę ci zobacz czy czegoś nie zapomniałaś. Już do ciebie idę.

-Ale ja się nawet jeszcze nie pożegnałam z Max’em. – powiedziałam płaczliwym głosem.

-Naprawdę mi przykro. Musisz to zrobić teraz. Czasu jest coraz mniej.

-Co mu się tak śpieszy do tego Londynu?!

-Ma tam pracę i nie może sobie na tak długo jej opuszczać.

-No tak prawie zapomniałam, że dla niego liczy się tylko i wyłącznie praca!!! – zdenerwowana rozłączyłam się.

-Co się stało? – zapytał Max.

-Za chwilę przyjedzie ten psychol i polecimy wcześniejszym samolotem. – posłałam mu smutne spojrzenie. Oboje wiedzieliśmy, że już za długo nie pobędziemy w swoim towarzystwie. Zauważyłam, że oczy chłopaka się zaszkliły. Szybko przytuliłam go do siebie. Nawet kiedy usłyszałam, że przyszła Magda nie puszczałam go. Gdyby to znaczyło, że nie muszę jechać pewnie przytulałabym go tak do końca życia.

-Vicky? – dopiero po jakiś pięciu minutach odezwała się.

-Nie mów tak do mnie! – odwarknęłam.

-Tori, wiem, że to dla ciebie bardzo trudne, ale może tam będzie lepiej? Wszystko będziesz mogła zacząć od nowa.

-Ale ja nie chcę zaczynać od nowa. Tutaj jest mi dobrze.

-Niestety nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Czasami wydaje nam się, że będzie źle, ale później okazuję się, że to był dobry wybór. Zdaję sobie sprawę z tego, że będziesz tęskniła za Max’em, ale tak czasami jest, że choć bardzo czegoś nie chcesz musisz pożegnać się z kimś. I ja-a-a bym chciała żebyś wiedziała, że j-a-a-a będę za tobą t-ę-s-k-n-i-ć. – przy ostatnim zdaniu jej głos wyraźnie zadrżał. Zauważyłam, że ledwo powstrzymuję się od płaczu. Przytuliłam ją. To było dziwne, ponieważ na okrągło jej pyskowałam i byłam dla niej wredna, jednak widząc te wszystkie emocje na jej twarzy mi samej pojawiały się łezki w oczach. Była dla mnie jak druga matka. Kiedy byłam mała pytałam się mamy dlaczego inne dzieci mają tatę, a ja nie. Wtedy odpowiadała, że tata ma bardzo ważne sprawy do załatwienia i najważniejsze jest to, że mamy siebie.

-Czy Magda może być moim tatą? – zapytałam.

-Nie, ale twoją drugą mamą. – odparła z promienistym uśmiechem na twarzy.

                Właśnie teraz żegnałam się z moją drugą matką. Tylko z jedną różnicą, że ona nie umiera, w każdej chwili mogę do niej zadzwonić, albo przyjechać. Z Max’em jest tak samo.

                Nawet nie zdaję sobie sprawy z tego jak ten czas szybko leci. Słyszę głośne pukanie do drzwi,a moje ręce zaczynają się trząść. Z miną zbitego psa spoglądam na Magdę, a ona wybucha płaczem. Mocno ją przytulam, a Max idzie otworzyć. Po chwili w drzwiach staje Jace – mój ojciec, a zarazem całkowicie obca osoba, której w ogóle nie mam ochoty poznawać. Z kamienną twarzą patrzy na to co się tu dzieje. Znacząco spogląda na zegarek. Już na mnie czas.

-Jesteś dla mnie jak córka, której nigdy nie miałam. – mówi Magda.

-A ty jak matka, którą straciłam.

                Już w taksówce zdążyłam nieźle dopiec Jace’owi. To tez po części była jego wina. Nie potrzebnie mówił o tym, że Londyn na pewno mi się spodoba i o tym, że ma nadzieję na to, że się bliżej poznamy i w miarę możliwości staniemy się normalną rodziną. Czy on nie rozumie, że przez to co zrobił mojej matce nigdy nie będzie normalnie? Z jednej strony cieszę się, że stało się jak stało. Przynajmniej przez cały czas nie będę musiała wysłuchiwać różnych rzeczy o nim, które już zaczął wymieniać.

                Wsiadając do samolotu mam cichą nadzieję, że nie będziemy siedzieć, ale jak to on „przykładny” tatuś nie mógłby zostawić swojej córki samej. Na dodatek każe mi wybrać czy chce siedzieć od okna czy od środka. Jakiś on uprzejmy. Bez słowa siadam przy oknie. Jestem kompletnie wykończona psychicznie,

więc nie mam jakiejkolwiek ochoty znów wszczynać kłótni. Muszę naładować akumulatory na później.

                Wyciągnęłam telefon i słuchawki z zamiarem posłuchania muzyki. Najpierw padło na Little Mix – „Always Be Together”. Idealnie pasowała do mojej sytuacji. Pewnie jej tekst miał mnie podnieść na duchu, ale niestety stało się odwrotnie. Jeszcze bardziej intensywnie myślałam o moim przyjacielu.

Jestem tutaj ....
I jeśli będziesz mnie potrzebować
Jestem na wietrze...
Szukaj mnie przyjacielu
Jestem w gwiazdach ..
I jeśli będziesz mnie potrzebować
Niebo wyśle wiadomość.

Jesteśmy przyjaciółmi na całe życie.
Weź to do siebie głęboko
i pozwól aby tobą kierowało
do przetrwania

                Nawet nie wiem kiedy, ale zasnęłam. Z nadzieją, że to wszystko to tylko koszmar, a kiedy się obudzę będę w domu w Polsce.

                Nie mam pojęcia jak długo spałam, ale kiedy wyjrzałam przez okno zobaczyłam, że pada deszcz. Kolejny powód, dla którego nie tolerowałam tego miasta. Po prostu wolałam słońce, którego nie było tu zbyt wiele. Spoglądając na dół patrzałam jak zahipnotyzowana. Widziałam te wszystkie zabytki, czerwone autobusy i ludzi wielkości mrówek. To chyba właśnie w tym momencie poczułam tę magię. To w tym momencie pokochałam Londyn.

 

**************************************************************************

Hej!

No i dałam radę jeszcze dziś to dokończyć :) Rozdział jest taki sobie. Następny chyba będzie o wiele dłuższy, bo już mam na niego milion pomysłów, na dodatek w końcu pojawi się 1D, którego tak wszyscy wyczekuję :D

Pozdrawiam was serdecznie :*

PS: Nadal możecie zadawać pytania mi oraz bohaterom na moim asku, który jest podany w zakładce pytania.