Rozdział 7

„Każde zakończenie stanowi początek czegoś nowego.”

- Libba Bray

~11 październik~

     Ze zdziwienia gwałtownie wciągam powietrze. To jest po prostu niemożliwe, że niby ja będę mieszkać w tej willi. Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam, aż tak bardzo wypielęgnowanego trawnika i krzaków. Mogę się założyć, że Jace ma wynajętego ogrodnika i to nie jednego. Choć niechętnie to muszę przyznać, że jest tu bardzo ładnie. Pierwsze, co rzuca się w oczy to niezliczone skosy znajdujące się na dachu. Bardzo podobają mi się filary, które podtrzymują, ale również ozdabiają dom. Nie można też nie wspomnieć o delikatnych oknach, które idealnie pasują do całości.

                Wychodząc z taksówki patrzę pod nogi. Przecież nadepnę na tą trawkę i co? Z jednej strony to będzie kolejny powód do kłótni. Być może mój ojczulek będzie miał mnie później do tego stopnia dość, że będę mogła wrócić do siebie, do Polski? Nie ma, co muszę wcielić swój plan w życie. W końcu nie mam nic do stracenia.

                Biorę jedną z moich walizek i idę a brunetem. Zdziwiona spoglądam na chodnik. Nie widać tu żadnych łączeń. Jak to w ogóle możliwe? Czyżby ktoś sprowadził aż tak długi kawałek betony, czy co to tam jest? Nie, przecież nikt nie robi takich rzeczy. Z racji tego, że Jace jest menagerem tego zespoliku, który nie wiem, jakim cudem jest tak bardzo popularny, to ma pełno kasy. Pewnie spokojnie może pozwolić sobie na wynajęcie jakiś naprawdę dobrych specjalistów. Od razu na myśl przyszedł mi czas, kiedy moja mama straciła pracę. Miałam wtedy 10 lat i gdyby nie Magda, pewnie mieszkałybyśmy pod mostem. Na szczęście nie trwało to bardzo długo. Jednak coś zakuło mnie w serce. Gdyby był z nami, albo choć trochę się zainteresował może by nam pomógł. Do dziś pamiętam zaczerwienione od płaczu oczy mojej matki. Choć bardzo tego nie chciała była bezsilna.

                Wchodząc po schodach nie mogłam unieść mojej walizki. Black zauważył to i z uśmiechem pomógł mi. Wcale tego nie chciałam, ale nie miałam też ochoty parę godzin siłować się z moim pakunkiem. Uroczystym ruchem otworzył przede mną drzwi. Tak jakbyśmy wchodzili przynajmniej do jakiegoś zamku. Tylko tyle, że w żadnym pałacu nie dopuszczono by do takiego bałaganu. Widać było, że w środku jest wiele drogich i ekskluzywnych mebli, ale co z tego skoro dosłownie wszędzie walały się puszki po piwach, napojach oraz w nawet najmniejszych zakamarkach można było dostrzec okruszki chipsów, paluszków, czy ciastek.

-Widzę, że porządkiem to ty nie grzeszysz. – odparłam do mężczyzny, który zrobił zdezorientowaną minę. – sądząc po wyglądzie domu myślałam, że masz zatrudnioną sprzątaczkę, albo coś.

-Mam zatrudnioną sprzątaczkę, ale na czas wyjazdu dałem jej urlop. Po co ma sprzątać dom, w którym nikt nie …. – wchodząc do domu przerwał swój monolog. Gniewnie zmarszczył brwi. –chłopacy!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! – krzyknął. Nikt się nie pojawił. Przez chwilę panowała kompletna cisza. – przecież wiem, że to wy!!!!!!!! Radze wam pokażcie się, bo będzie jeszcze gorzej!!! – odparł już trochę ciszej. Nie musieliśmy długo czekać. Cała piątka ze spuszczonymi głowami weszła do pomieszczenia. Jak się później domyśliłam to właśnie ich sprawką był ten bałagan. Po ich poszarzałych twarzach widać było, że nieźle zabalowali. Zastanawiało mnie tylko, dlaczego akurat tutaj? Czyżby tu mieszkali.

-Ty mieszkasz razem z nimi? – zapytałam bez ogródek. Dopiero teraz wielmożne gwiazdy zaszczyciły mnie swoim spojrzeniem, tak jakby wcześniej mnie nie zauważyli

-Cześć. – odparł z łobuzerskim uśmiechem brunet z kręconymi włosami. Widać, że uważał się za super atrakcyjną osobę, ale ja nie widziałam w nim nic cudownego. – my się chyba nie znamy piękna.

-Wal się gnojku! – niby przypadkowo pokazałam mu środkowy palec. Świetnie już mnie wkurzają. Boję się

pomyśleć co będzie dalej.

-Ostra, takie lubię. – odparł chłopak z włosami postawionymi na żel i ciemnymi oczami. Już miałam odpowiedzieć mu jakąś ripostą, ale wyprzedził mnie Jace.

-A ja nadal czekam na wasze usprawiedliwienie. Co tym razem wymyśliliście?! – znów spuścili głowy i milczeli. – impreza tak? Tylko dlaczego w moim domu?!

-No tak wyszło. Miałeś przyjechać później. Mmmy myśleliśmy, że zdążymy. – powiedział chłopak ubrany w koszulę w kratę, a ten, co farmer?

-Przynajmniej powiedzcie, że nic nie zostało zniszczone. – odpowiedziała mu cisza. – Liam? – zwrócił się do rolnika.

-Tylko parę wazonów. My je odkupimy.

-Mam nadzieję, że będą identyczne, a teraz jeśli to wszystko posprzątacie nie powiem o tym incydencie Paulowi. Zrozumiano?

-Tak. – odparli chórem, normalnie jak dzieci w przedszkolu. Od razu stali się pewniejsi siebie.

-Nie przedstawisz nam tej niewiasty, która stoi obok ciebie? – zapytał znów ten czubek z tym czymś na głowie.

-To jest moja córka. – odparł jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie.

-Co?! – krzyknął brunet z bluzką w paski i czerwonymi spodniami. – jakim cudem?

-Wiecie przecież, że przed tym jak stałem się waszym menagerem też miałem swoje życie, w Polsce.

-Tylko tyle, że to było dawno temu. – mruknęłam. Musiałam przestawić się na język angielski, co znów nie było takie proste.

-Możemy o tym nie rozmawiać? Wygląda na to, że Victoria nie jest waszą fanką, bo inaczej pewnie już dawno rzuciłaby wam się w ramiona. – słysząc te słowa prychnęłam pogardliwie. – a więc to jest Liam. – wskazał na rolnika, którego imię już zdążyłam zapomnieć. – Zayn. – to ten od „ostrej laski”. Na jego ręce zauważyłam niemały tatuaż. – Louis. – to ten pasiasty. – Harry – coś czuję, że z nim będę się kłócić najwięcej. Nie dość, że jest bezczelny to jeszcze sam jego widok mnie irytuję. – i Niall. – zaciekawiona spojrzałam na chłopaka, którego wcześniej nie zauważyłam. Może to przez to, że w ogóle się nie odzywał. Był jedynym blondynem z zespołu. Wpatrywał się we mnie z zaciekawieniem. Kiedy zobaczyłam kolor jego oczu  poczułam jak nogi się pode mną uginają. Nie wiem jakim cudem, ale jakoś udało mi się ustać w miejscu. Jego tęczówki miały odcień prawdziwego błękitu, niczym morze przed sztormem. Wielokrotnie próbowałam uchwycić właśnie ten kolor jednak zawsze z marnym skutkiem. W myślach przeklinałam swoje geny, które dały mi te niczym nie wyróżniające się szaroniebieskie oczy.  Dopiero teraz zauważyłam zakłopotanie na twarzy chłopaka. No tak trochę zbyt długo się w niego wpatrywałam. – wy się bierzcie za sprzątanie, a Vicky możesz zacząć się rozpakowywać, albo robić coś innego na co masz ochotę. – gościu miał wielkie szczęście, że byłam zmęczona po podróży, bo inaczej na pewno nie zignorowałabym tego jak mnie nazwał.

-Oh, dziękuję za pozwolenie wielmożny panie.– mruknęłam pod nosem, dla lepszego efektu chciałam się jeszcze ukłonić, ale w ostatniej chwili zrezygnowałam z tego. Mimo to wywołałam uśmiech na twarzy rozpieszczonych gwiazdeczek, które pewnie za chwilę niczym Perfekcyjna Pani Domu założą białe rękawiczki i będą zmuszene posprzątać ten cały bajzer.

                Omijając wszystkie przeszkody w końcu doszłam do schodów.

-Ej mógłby mi ktoś pokazać gdzie ja w ogóle mam pokój i przy okazji zabrałby moją walizkę? – zapytałam bezceremonialnie.

-Ja ci pomogę. Jace, gdzie mam ją zaprowadzić? – zapytał ten z czymś w rodzaju gniazda na głowie. Kompletnie zapomniałam jak ma na imię. Coś na H. Henry? Nie. Boże jakie to straszne imię. Chociaż do niego w sam raz. Helmut? Też chyba nie. Chciałam się tego dowiedzieć, ale nie miałam najmniejszej ochoty odzywać się do tego rozpieszczonego gnojka.

-Do pokoju gościnnego. Pokaż jej wszystkie pięć niech sobie wybierze jeden.

-Po cholerę wam aż tyle pokoi? – zapytałam.

-Czasami organizujemy różne przyjęcia.

-No to chyba od tego są hotele. Powiedzcie prosto z mostu, że macie za dużo kasy, a nie owijacie w bawełnę.  – nie uzyskałam żadnej odpowiedzi. Tylko podążyłam za tym goście z zbyt wysokim ego.

                W ogóle nie mogłem się zdecydować. Przeszłam już te 4 pokoje i myślałam, że za chwilę zdecyduję się spać na dworze. To było straszne. Każdy z nich był przepiękny, ale żadnego nie chciałam. Po prostu bałam się, że mogłabym popsuć szafkę z marmuru, albo poplamić aksamitną pościel. Wszystko było tak idealne, że aż zbierało mi się na wymioty. W końcu dotarliśmy pod piaty i ostatni pokój. Od razu uśmiechnęłam się do siebie. Może do skromnych on nie należał, ale w porównaniu z poprzednimi był o niebo lepszy.  W środku znajdowało się niewiele białych lub czarnych mebli. Przeważała tu prostota, która chyba najbardziej mnie urzekła. Śnieżnobiałe łóżko przepięknie odbijało się na jedynej czarnej ścianie w pokoju. Nie mogłabym tez nie wspomnieć o tym, że było tu wyjście na balkon. Co bardzo mi odpowiadało. Przynajmniej nie będę musiała się fatygować na dół aby zapalić papierosa.

-Ten może być. – odrzekłam, bo przypomniało mi się, że obok mnie stoi chłopak z walizką.

-Uff na reszcie. – miało to wyjść żartobliwie.

-Nikt nie kazał ci mi pomagać. Sam się zgłosiłeś, więc teraz nie narzekaj!

-Ej wyluzuj, przecież tylko żartuję.

-Jakoś cienko ci to wychodzi. – fuknęłam.

-Jakieś podziękowania mi się chyba należą.

-Wątpię.

-Czyli co nie doczekam się?

-Dzięki yyyy. – odparłam bez przekonania. Chciałam powiedzieć jego imię, ale przecież już je zapomniałam.

-Harry. Mam na imię Harry. – znów posłał mi ten łobuzerski. Byłam pewna, że myśli iż każdej dziewczynie miękną kolana kiedy to widzą. Jednak ja byłam wyjątkiem. Musiałam przyznać, że był mega przystojny, ale od razu spoglądałam na jego szopę na głowie i przypominało mi się jaki jest jego charakter. Nie no teraz mówię jakbym znała go całe życie, a przecież tak nie jest. Po prostu wywarł na mnie złe wrażenie i teraz będzie mi bardzo trudno zmienić o nim zdanie.

-OK. dzięki Harold możesz już iść.

-Nie jestem Harold, tylko  Harry. – widziałam, że niezbyt podoba mu się to jak go nazwałam.

-Jak nie skoro Harry to skrót od Harold?

-Nie prawda. Ludzie to sobie ubzdurali. To całkowicie inne dwa imiona.

-Wiesz co ja myślę?

-Co?

-Że ty po prostu nie chcesz żeby to była prawda i oskarżasz innych ludzi o kłamstwo.

-Nie to nie prawda. Ja serio mam na imię Harry. Możesz się nawet spytać mojej mamy.

-Dobra Harold. Odpuść sobie i idź. Muszę się rozpakować, a bardzo mnie wkurza to kiedy ludzie patrzą mi na ręce.

W odpowiedzi usłyszałam dość głośne uderzenie drzwi. Punkt dla mnie.

               

Wcale nie miałam ochoty na rozpakowywanie się, dlatego postanowiłam, że wezmę długą kąpiel i zrelaksuję się. Nie uszło mojej uwadze to, że cały czas było słychać jakieś śmiechy i krzyki. Z racji tego, że cały czas mieszkałam tylko z mamą, która nie robiła aż takiego hałasu była to dla mnie odmiana. Tylko jeszcze nie wiem, czy miła.

                Z walizki wyciągnęłam zwykłe, czarne legginsy oraz błękitny podkoszulek. Z tymi rzeczami udałam się na poszukiwanie łazienki. Bardzo dziwne. Takie tu wszystko ekstrawaganckie, a nawet łazienki w pokoju nie ma. Chyba najpierw powinni mnie oprowadzić po domu, a nie wcisnąć do pokoju. Pewnie już mieli mnie dość. Może i nie było to takie miłe, ale cieszyłam się. Czym bardziej będę dla nich upierdliwa tym szybciej wrócę do mojego prawdziwego domu.

                Moją uwagę przykuły drzwi z dziurami na dole, które służyły do wypuszczania powietrza. Niepewnie nacisnęłam klamkę. Odetchnęłam z ulgą. Doszłam do celu. Kiedy rozejrzałam się trochę mnie zadziwiło to co zobaczyłam. Głupia. Powinnam wiedzieć, że łazienka będzie równie wystawna jak reszta pomieszczeń w tym domu. Moją uwagę przykuła ogromna wanna, w której spokojnie zmieściłoby się około dziesięć osób. Prysznic również nie był mały. Chyba najbardziej spodobał mi się wielki zlew i ogromne podświetlane lustro nad nim. Mogłabym tak gapić się na to wszystko. Jednak ogarnęłam się i zrzuciłam z siebie wszystkie rzeczy. Poczekałam aż wanna napełni się wodą, drżąc przy tym odrobinę. W końcu mogłam zanurzyć się w letniej cieczy, która zawsze tak bardzo potrafiła mnie zrelaksować. Właśnie dlatego wolałam wannę od prysznica.

                Po długich rozmyślaniach co dalej ze mną będzie postanowiłam wyjść z wody. Chwyciłam ręcznik w celu wytarcia mojego ciała i właśnie w tym momencie drzwi się otworzyły i stanął w nich ten sam blondyn, którego oczy wcześniej podziwiałam. W ogóle zapomniałam o tym, że jestem naga tylko zatonęłam w tych tęczówkach. Dopiero po chwili kiedy poczułam niezbyt przyjemny chłód przebudziłam się z otępienia.

-Czego się gapisz!!!!! Spadaj stąd!!!!! – krzyknęłam. Nieudolnie próbując zakryć się niezbyt dużym ręcznikiem.

-I tak już wszystko widziałem. – chłopak odezwał się do mnie pierwszy raz. Jego głos był taki jakiś…. inny.

-Pierdol się zboczeńcu!!!!!!!!!!!!!!!! – nie myśląc wiele rzuciłam w niego ręcznikiem, który minimalnie, ale jednak zakrywał moje ciało. Dopiero później doszło do mnie to co zrobiłam. Na szczęście chłopak wyszedł, a ja szybko podbiegłam i zakluczyłam drzwi. Usłyszałam jeszcze jego dźwięczny śmiech. Obiecałam sobie, że ten incydent nigdy więcej się już nie powtórzy. Praktycznie nigdy nie zamykałam się w łazience. W domu była tylko moja mama, która zawsze wiedziała kiedy jestem w środku. Głupia w ogóle nie pomyślałam, że coś takiego może się stać.

                Pośpiesznie założyłam wcześniej przyszykowane rzeczy i wyszłam z łazienki. Wszystko we mnie aż buzowało. Postanowiłam, że muszę zadzwonić, do Max’a aby mu się wygadać, bo w innym przypadku mogę wybuchnąć. Już po pierwszym sygnale usłyszałam dobrze znany mi głos.

-Już jesteś na miejscu? Opowiadaj jak tam jest? – bez żadnego przywitania od razu zadaje milion pytań.

-Niestety już jestem. Jest tu całkiem ładnie, ale nie za dobrze się tu czuję. Wszystko jest takie idealne, że po prostu czuję się jak w więzieniu! Jeszcze na dodatek spotkałam już tych debili! Wiedziałam, że są kompletnymi głupkami, ale nie podejrzewałam, że aż takimi. Co jeden to jeszcze bardziej zarozumiały. Wyobraź sobie, że poszłam wziąć kąpiel, na luzie wychodzę sobie z wanny, a tu mi jeden z nich wchodzi do łazienki i bezczelnie się gapi!!!!

-Szczerze im współczuję. – odparł.

-Im?! To mi powinieneś współczuć, to ja przez calutki rok będę musiała się z nimi męczyć.

-Wierz mi oni będą się z tobą męczyć bardziej. Sądząc po twojej wcześniejszej wypowiedzi już ich nienawidzisz z całego serca, a już parę razy widziałem cię w akcji, więc wiem, do czego jesteś zdolna.

-Wiesz, że wpadłam na pewien genialny plan? – zapytałam.

-Zamieniam się  w słuch.

-Muszę jak najbardziej starać się ich wkurzać, a oni na pewno będą mnie mieć dość do tego stopnia, że odeślą mnie do Polski.

-Jeśli mam być szczery to wątpię, aby to się udało.

-Dlaczego?

-Skoro kiedy cię zobaczyli jeszcze cię nie odesłali to znaczy, że twardzi z nich przeciwnicy.

-Czy masz coś do mojego wyglądu?!!!

-Tori, przecież z tym twoim makijażem wyglądasz jak dziecko szatana.

-Że niby co?!!!

-Nie udawaj, że mnie nie zrozumiałaś.

-To była szansa na to abyś cofnął swoje słowa. Nie skorzystałeś z niej!!! – później usłyszałam ciche pukanie do drzwi. – proszę!!! – krzyknęłam po Polsku. Po niedługim czasie zorientowałam się, że to musi być któryś z tych pacanów, ponieważ nie rozumieli mnie. – come in!!! – niestety znów zobaczyłam tego blondyna, którego imię było tak dziwne, że nie mogłam sobie skojarzyć z żadnym innym. Szeroko się do mnie uśmiechnął. W zamian dostał sztuczne wyszczerzenie moich zębów.

-Choć na kolację.

-A to co rozkaz?!

-Ja cię tam nie zmuszam. Przynajmniej więcej będzie dla mnie, ale Jace chcę z tobą porozmawiać, jak to powiedział o ważnych rzeczach.

-OK. Niech mu będzie.

-Tak przy okazji. To nie musisz myć się w tamtej łazience, bo masz swoją w pokoju.

-Co?!!! Niby gdzie?

-Tam. – wskazał drugie drzwi, które były tutaj.

-Przecież tam jest garderoba!

-A za garderobą łazienka. – mówił do mnie przepełnionym słodyczą głosem. Jakby uważał mnie za osobę, która ma trudności ze zrozumieniem go. Jeszcze bardziej wkurzona wstałam i weszłam do wskazanego przez niego miejsca. Modliłam się o to, aby to chłopak się mylił, żebym to ja mogła się z niego ponabijać, ale niestety. Najwidoczniej bardzo dobrze znał ten dom, bo niemal od razu rzuciły mi się czarne drzwi. Żeby jeszcze się upewnić zajrzałam do środka. Z wrażenia aż cofnęłam się. Ta łazienka była chyba z dziesięć razy większa od tej, w której ostatnio przebywałam. Pomyśleć, że mogłam uniknąć tego niemiłego incydentu. Gdyby tylko chciało mi się rozejrzeć po pokoju. Z jednej strony to też jest ich wina. Powinni mnie oprowadzić, a nie zostawić mnie zdaną tylko na siebie. Usłyszałam za sobą cichy śmiech.

-Czego się tak szczerzysz baranie!!!

-Twoja mina jest bezcenna. Domyślam się, że właśnie teraz opieprzasz się w myślach za to, że wcześniej lepiej się nie rozejrzałaś. Jeśli ta łazienka ci się nie podoba to spokojnie możesz korzystać z tej drugiej. Mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, kto wie kiedy znów się mogę tam na ciebie natknąć.

-Mógłbyś się choć trochę opanować niewyżyty seksualnie człowieku!

-To nie moja wina, że cię zobaczyłem. Po prostu chciałem skorzystać z toalety, nie ważne, że spotkała mnie taka niespodzianka.- uśmiechnął się zadowolony z siebie.

-Serio? Lecz się!!!! – ominęłam go i wyszłam z pomieszczenia. Jeszcze przez długi czas słyszałam jego dźwięczny śmiech. Na korytarzu stanęłam zdezorientowana. Nie wiedziałam, w którą stronę mam iść. Z moją orientacją w terenie było tak, że nie posiadałam jej prawie wcale. Nie chciałam znów korzystać z pomocy tego blond zboczeńca, ale nie miałam wyjścia. Z ogromnym bananem na twarzy kazał mi iść za sobą. Niemal w podskokach wszedł do jak się domyślam jadalni.  Tam już siedziała  cała banda i zajadała się różnymi potrawami.

-Nie wierze, że zaczęliście beze mnie!!!!! – wrzasnął chłopak. Zdziwiona uniosłam brwi do góry. Nie zdawałam sobie sprawy, że ten na pozór w miarę spokojny chłopak jest w stanie narobić takiego hałasu. Nie rozumiałam o co mu chodzi. Przecież jedzenia jest na tyle dużo, że na pewno coś by zostało. Nawet jeśli ci chłopacy byliby nie wiem jak bardzo najedzeni.

-Tak długo się nie zjawialiście, że pomyśleliśmy, iż robicie coś bardzo interesującego i nie wypada wam przeszkadzać. – Harold porozumiewawczo poruszył brwiami.

-No tak słyszeliśmy co się stało w łazience. – odparł ten w paski z szerokim uśmiechem.

-Przepraszam bardzo!!! To nie moja wina, że ten bezrozumny i niewychowany osobnik nie potrafi pukać!!! – krzyknęłam zdesperowana. Jednak ku mojemu niezadowoleniu tych chłopaków nic nie rusza. Nawet tego, którego być może niesprawiedliwie osądziłam. Jak gdyby nigdy nic usiadł na jednym z dwóch wolnych miejsc i niemal od razu rzucił się na jedzenie. Wyglądało to jakby nie miał nic w ustach przez co najmniej miesiąc, a szczerze wątpię aby tak się stało.

-Nie krępuj się. Siadaj i jedz. – rzekł Jace.

-Nie jestem głodna.

-Jak możesz nie być głodna. Przecież odkąd przyjechałaś nic nie jadłaś. Ja już dawno umarłbym z głodu. – odparł blondyn.

-Musisz się przyzwyczaić, że Niall najbardziej na świecie kocha jedzenie i najchętniej cały czas by coś wcinał. – powiedział niejaki Harold, który znów próbował świdrować mnie wzrokiem. Niestety wychodziło mu to z marnym skutkiem. Usiadłam koło Natana? Chyba tak miał na imię ten chłopak. Ze zdziwienia szerzej otwarłam oczy. Jak to możliwe, że jest taki chudy, a na talerzu ma ogromną porcję, do której cały czas coś dokłada. Gdzie mu się to wszystko mieści?

-Może jednak się na coś skusisz? – pyta mój ojciec.

-Przecież już mówiłam, że nie jestem głodna!

-W takim razie poczekaj aż zjemy, a później porozmawiamy.

-Tak jest! O mój władco! – kiedy mój sąsiad usłyszał te słowa parsknął śmiechem, przez co pokarm, który miał w ustach został zwrócony na talerz. Wywołało to śmiech u wszystkich tu zgromadzonych. Oczywiście

dla mnie to wcale nie było zabawne, wręcz obrzydliwe.

-Niall stary, ogarnij się! – krzyknął karcąco farmer, widząc jak blondyn zwija się ze śmiechu i jest cały czerwony. Zaraz, czy on nie miał mieć na imię Natan? Zresztą nie ważne. Dopiero po chwili wszyscy się uspokoili, a ja nadal patrzyłam się na nich z miną typu WTF? Nie wiem jak jest w wariatkowie, ale myślę, że tam ludzie naszprycowani lekami są bardziej spokojni od tych tu typów.

-Otóż Victorio. Jest październik, więc musisz iść do szkoły. –przyjeżdżając tu w ogóle nie pomyślałam, że będę musiała się uczyć. Moja głowa była zaprzątnięta innymi sprawami.  – mam parę ulotek ze szkół, które na pewno cię przyjmą. Wiem, że masz talent, dlatego starałem się znaleźć jak najwięcej szkół artystycznych.

-To ty potrafisz śpiewać!? – krzyknął brunet z niebieskimi oczami. Wiem tylko, że jego imię zaczynało się na literę L i był też jego damski odpowiednik.

-Szkoła artystyczna nie jest tylko dla tych, którzy potrafią śpiewać. Sztuka to coś więcej, nie tylko wokaliści skrzeczący do mikrofonów.

-Czy ty nas właśnie obrażasz? – zapytał Zenon, dla którego znalazłam już takie przezwisko, które na pewno go zdenerwuję.

-Nie tylko uświadamiam was pseudo artystów co to jest sztuka.

-Czyli grasz na gitarze? – zabrał głos pan obżartus.

-Co was to w ogóle obchodzi. To jest moja sprawa.

-Ojej jaka tajemnicza. – powiedział pasiasty.

-Spokojnie kochanie. Jak nie chcę to niech nie mówi. – powiedział brunet z szopą na głowie.

-To wy jesteście homo? – zapytałam unosząc brew do góry.

-Nie, tak. – powiedzieli niemal równocześnie.

-To w końcu nie, czy tak.

-Harry. Nie wygłupiaj się, przecież i tak wyjdzie na jaw, że mam dziewczynę. – tak gadali ze sobą, a ja myślałam, kto to do cholery jasnej jest ten Harry, aż w końcu przypomniało mi się, że to skrót od Harold.

-To jak powiesz w końcu co takiego specjalnego robisz. – odparł spokojnie farmer. Chyba tylko ze względy na to, że jakoś szczególnie mi jeszcze nie podpadł (oprócz tej koszuli w kratę, która już dawno nie jest modna i nadaję się do starego dziadka) odpowiedziałam mu.

-Trochę maluję. – powiedziałam cicho.

-Trochę? – zapytał pan Black.

-OK. dużo maluję. Pasuję?

-Od razu lepiej. Musicie chłopacy wiedzieć, że Victoria ma wielki talent, który odziedziczyła po swojej wspaniałej matce.

-Skoro była taka wspaniała, to dlaczego przez te wszystkie lata w ogóle się nią nie interesowałeś? –nastała uciążliwa cisza. Wszyscy czekali na dopowiedz Jace’a, ale się jej nie doczekali. Mężczyzna siedział ze spuszczoną głową i uciążliwie wpatrywał się w talerz, na którym pozostała już niewielka ilość pieczeni. W końcu farmer, który, chyba jako jedyny z tego całego towarzystwa miał odrobinkę oleju w głowie przemówił i przez to co powiedział od razu przestałam wymieniać jakiekolwiek jego pozytywne cechy.

-Jutro oprowadzimy cię po Londynie. – skierował te słowa do mnie. Na początku ucieszyłam się, bo odkąd, zobaczyłam to przepiękne miasto z lotu ptaka jestem oczarowana, ale szybko wróciłam do rzeczywistości.

-Jak wy to sobie wyobrażacie, przecież wasze fanki mnie rozszarpią.

-Nie kiedy będziemy zamaskowani.

-Ta na pewno kiedy założycie rajstopy na głowy to nikt nie zwróci na was uwagi.

-Mamy na myśli innego rodzaju zamaskowanie.

-Czyli?

-Kaptur i okulary zawsze się sprawdzają.

-Jakieś to oryginalne! – krzyknęłam.

-Ważne, że działa.

-Tak w ogóle to oni tu mieszkają? – spytałam ojca, który jakoś wyrwał się z transu.

-Nie, każdy z nich ma własne mieszkanie, ale długo bez siebie nie potrafią wytrzymać, dlatego przynajmniej raz dziennie przychodzą właśnie tutaj.

-To po prostu świetnie. – powiedziałam cicho. – macie mi coś jeszcze ważnego do powiedzenia?

-Nie.

-W takim razie już sobie pójdę.

-Zaczekaj! – krzyknął blondyn, który nadal nie skończył swojego posiłku.

-Co znowu? – odparłam niechętnym głosem.

-Razem z chłopakami będziemy oglądać horrory. Może się do nas przyłączysz?

-Czy ja wyglądam na osobą, która ma ochotę spędzać z wami czas? – nie czekałam na odpowiedź tylko poszłam do swojego pokoju. Ulotki z ofertami szkół rzuciłam na białą szafkę nocną. Położyłam się, aby chwilę odpocząć, ale nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

**************************************************************************************

Hej moje kochaniutkie! :)

Tak już od wczoraj wahałam się dodać ten rozdział czy nie. Strasznie mi się nie podoba :( Czasami zastanawiam się w ogóle po co ja pisze to opowiadanie? Przecież w ogóle nie potrafię pisać. Czemu ja tak bardzo to lubię skoro wcale mi to nie wychodzi. Normalnie podziwiam was za to, że to czytacie. Zawsze nie wychodzi mi tak jak miałam zaplanowane, a przecież teraz jest przełomowe zdarzenie w opowiadaniu i miało być tak pięknie, a całkowicie spieprzyłam. Przepraszam za przekleństwa, które się tu pojawiły, bo niektórym mogą przeszkadzać, ale będą się one tu często pojawiać ze względu na ustosunkowanie Victorii do chłopaków. Z calutkiego serca dziękuję wam za wszystkie komentarze, które czasami na prawdę potrafią poprawić mi humor, choć wiem, że większość z nich to nie prawda.

Teraz pytanie kieruję do was, czy nadal chcę wam się czytać to nie oszukujmy się beznadziejne opowiadanie? Bo nie wiem, czy dalej mam je kontynuować, ale dla was jestem w stanie to zrobić.

Pozdrawiam was :*