Obserwatorzy

poniedziałek, 28 stycznia 2013

Rozdział 1




6 październik 2012 roku.

„Jeśli chce się coś po­siadać trze­ba też być przy­goto­wanym na stratę.”

Te właśnie słowa widniały na jednej z pierwszych stron książek, które moja mama zazwyczaj czytała. Nie znałam nawet jej tytułu i nie miałam zamiaru go poznawać. Po prostu nie miałam na to ochoty. Nie chciałam znajdować następnej rzeczy, która cały czas kojarzyłaby mi się właśnie z nią. Moją uwagę przykuł jej notatnik. Pamiętam go odkąd sięgam pamięcią. Nigdy się z nim nie rozstawała. Zawsze mogło się stać coś ważnego co można zanotować. Otóż moja matka była artystką. Próbowała swoich sił w pisarstwie, ale niezbyt jej to wychodziło, dlatego zupełnie skupiła się na swoim największym talencie, a mianowicie malarstwie. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego określam ją w czasie przeszłym. Otóż jej już tu nie ma…
Dobrze pamiętam jak jeszcze 24 godziny temu z uśmiechem na twarzy parzyła kawę, która była jej największym uzależnieniem. Pod nosem nuciła swoje ulubione piosenki. Zawsze tak robiła. Mam wrażenie, że takie zachowanie weszło jej już w krew. Tak samo jak całowanie mnie w czoło na dobranoc. Choć już dawno zakazałam jej to robić ona nigdy nie odpuszczała. W końcu poddałam się. Dla niej niezależnie od wieku będę tą samą małą i grzeczną córeczką, choćbym nie wiem jakie wielkie świństwo zrobiła.
Choć mam wielką ochotę spojrzeć na komodę stojącą na ogromnym korytarzu, to tego nie robię. Widok tych zdjęć może być dla mnie zbyt bolesny. Z mocno bijącym sercem wspinam się po schodach, aby w końcu dojść do swojego pokoju. Otwieram masywne dębowe drzwi i wchodzę do swojego królestwa. Najpierw kieruję się do okna, które zostało otwarte dziś rano, aby wpuścić tu trochę świeżego powietrza. Jednak teraz kiedy nie świeci już słońce jest o wiele chłodniej, przez to po moim ciele przebiegają niemiłe dreszcze. Z łóżka zrzucam dość duży stos ubrań, które zostawiłam rano. Ogólnie tu zawsze panuję taki harmider. Nie widzę sensu w sprzątaniu rzeczy, które niedługo ponownie założę. Zawsze kiedy jednak cos mi odbije i posprzątam nigdy nie pamiętam gdzie położyłam daną rzecz. Pani Star zawsze usilnie namawiała mnie do tego, abym utrzymywała porządek, ale pewnego dnia, kiedy powiedziałam jej, że w ten sposób ukazuję swoja artystyczną duszę uśmiechnęła się i dała mi spokój. Widziałam, że jest ze mnie bardzo dumna. Tak samo jak ona miałam talent malarski. Choć rysowałam bardzo rzadko, to wystarczyło rozejrzeć się po domu, a można było dojrzeć niektóre moje dzieła, jeśli można to tak nazwać.  Na dworze nie jest zimno, ale ja i tak czuje nieprzyjemne dreszcze na moim ciele. Najbardziej boję się tego, że nie będę mogła zasnąć. Moje powieki opadają. Jestem już zmęczona tym wszystkim. Czas odpocząć. Niestety to wszystko nie jest takie proste. Nawet w snach nawiedzają mnie te wszystkie okropne zdarzenia.

Parę godzin wcześniej…
Już prawię godzinę siedziałam na placu zabaw. Tak naprawdę nie nudziłam się. Lubiłam patrzeć jak dzieci beztrosko bawią się i biegają. Jednak cały czas dręczyły mnie myśli, że mojej matce stało się coś złego.  Przecież powinna już dawno tu przyjść. Ona nigdy się nie spóźnia. Zawsze pamięta o tym, że na nią czekam, tym bardziej w tym miejscu, z którym wiąże się tak dużo wspomnień. Czekam jeszcze dwie godziny. Cały czas mam nadzieję, że gdzieś z daleka zobaczę jej ciemną czuprynę i uśmiechniętą twarz, która za chwilę zacznie mnie przepraszać za to, że się spóźniła. Jednak tak się nie stało. Matka się nie pojawiła. Plac zabaw prawie całkowicie opustoszał. Tylko te najstarsze dzieci bujały się jeszcze na huśtawkach. Przez to, że ubrana byłam tylko w dość cienką bluzę coraz bardziej było mi zimno. Postanowiłam, że czas wrócić do domu. Zeskoczyłam z niezbyt wysokiego pomnika, który był jedną z ozdób parku i poszłam w kierunku domu. Zaczął wiać coraz bardziej dokuczliwy wiatr. Objęłam się ramionami, aby choć w niewielkim stopniu było mi cieplej. Cały czas miałam nadzieję, że kiedy przekręcę klucz w drzwiach zobaczę swoją zielonoką matkę. Niestety zawiodłam się. Minuty mijały, a ja coraz bardziej się denerwowałam. Żeby zapełnić czymś czas zaczęłam szkicować pierwszy lepszy przedmiot, trafiło na ciemnozielony wazon. W pewnym momencie usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Odetchnęłam z ulgą. No nareszcie. Ile można na nią czekać? Pewnie znów zapomniała kluczy. Po otwarciu drzwi bardzo się zdziwiłam. Moje serce zaczęło niemiłosiernie bić. Na zewnątrz wcale nie było kobiety, którą kochałam najbardziej na świecie tylko, dwoje mężczyzn. Po ich strojach poznałam, że są policjantami. Jeden z nich mógł mieć około pięćdziesięciu lat i głębokie zmarszczki na czole. Drugi był od niego o wiele młodszy, jednak w jego czarnych włosach można już było dostrzec pasemka siwizny.
-Dzień dobry. Ty jesteś Victoria Star? – zapytał ten straszy.
-Tak to ja. – odparłam pewnym głosem.
-Ja jestem Joshep Greey, a to mój przyjaciel Charles Johanson, jak się już pewnie domyśliłaś jesteśmy policjantami. Możemy wejść? Chodzi o twoją matkę.
-Czy coś jej się stało? – mój głos drżał. Miałam złe przeczucia.
-Wszystko ci wytłumaczymy, tylko musimy wejść do środka – nie było to zbyt rozsądne wpuszczać dwóch obcych facetów do domu, kiedy byłam akurat sama, ale w tamtej chwili nie myślałam racjonalnie. Panicznie bałam się tego co mogę usłyszeć.
-Usiądź. – poprosił jak mniemam Charles. Wykonałam jego polecenie.
-Otóż Victorio. Mamy dla ciebie niezbyt miłe wiadomości. Dziś między godziną 15, a 17 twoja matka została potrącona przez samochód. Sprawca uciekł z miejsca wypadku. Jakiś przypadkowy pieszy błyskawicznie zareagował i wezwał pomoc. Pogotowie ratunkowe robiło co w ich mocy, ale nie zdążyli nawet dojechać do szpitala, a twoja matka zmarła.

Twoja matka zmarła,

Twoja matka zmarła,

Twoja matka zmarła.

Te słowa jak echo odbijały się w mojej głowie. Potem nie pamiętam już nic. Zemdlałam.

Gwałtownie poderwałam się ze swojego łóżka. Tylko przez sekundę czułam ulgę, ponieważ myślałam, że to tylko sen. Niestety to była prawda. To wszystko działo się w realnym świecie. Gdzieś na dole słyszałam jak Magda krząta się po domu. Pewnie tak jak ja nie może spać. Kim była Magda? Najlepszą przyjaciółką mojej mamy. Znały się od urodzenia. Niektórzy nazywali je papużkami nierozłączkami. Wcale im się nie dziwiłam, ponieważ te dwie kobiety nie mogły wytrzymać  bez siebie nawet jednego dnia. Fakt zdarzały im się kłótnie, ale bardzo, bardzo rzadko. Magda była pokrewną duszą mojej matki. Spokojna, zawsze zorganizowana. Jednak wyglądały całkowicie inaczej. Zawsze podziwiałam jej brązowe włosy.  Jedyne podobieństwo w ich wyglądzie to zielone oczy, które patrzały na świat w pozytywny sposób. Już nigdy nie miałam zobaczyć tego wyrazu u mojej rodzicielki.
Ktoś mógłby pomyśleć, że po tym wszystkim rozpłakałam się. Bardzo chciałam. Miałam nadzieję, że to przyniesie mi ulgę. Jednak nie mogłam, a może nie potrafiłam. Ostatnio płakałam mając pięć lat kiedy spadłam z rowera. Jak by to się stało wczoraj pamiętam przeszywający ból w kostce i wyraz twarzy matki. W drodze na pogotowie cały czas powtarzała mi, że muszę być silna, że za chwilę będzie po wszystkim. Miałam wtedy wrażenie, że tymi słowami bardziej chcę uspokoić właśnie siebie, a nie mnie.  Na miejscu okazało się, że kostka była tylko zbita. Opuchlizna zniknęła, a wspomnienia nie.
Nie mam pojęcia kiedy stałam się taka bezduszna. Halo Tori obudź się. Umarła twoja matka! Jedyna rodzina! Powinnaś płakać. Przecież tak właśnie postępuje większość ludzi.

ALE JA NIE JESTEM WIĘKSZOŚCIĄ!!!

 ******************************************************************************
Hej! :D
Mam wrażenie, że ten rozdział mogłabym poprawiać w nieskończoność, zawsze mi coś w nim nie pasuję ;/ 
Do długich on nie należy, ale wiadomo, że na początku zbyt dużo się nie dzieje. W tym rozdziale też zbyt dużo nie dowiecie się o głównej bohaterce, ale obiecuję, że wraz z nowymi rozdziałami to się stanie ;) 
Nie mam pojęcia kiedy pojawi się nowy rozdział.  Mam nadzieję, że ten choć trochę przypadł wam do gustu. Zachęcam was do dodawania tego bloga do obserwowanych oraz do komentowania. Proszę was o polecanie tego bloga, bo zależy mi na tym, aby zdobyć jak najwięcej czytelników :)))
Pozdrawiam xx

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

49 komentarzy:

  1. to są chyba jakieś jaja, że coś tu nie pasuje . jesteś genialna, niesamowita, świetna, fenomenalna, twórcza, oryginalna, pomysłowa, szczegółowa itp. itd. TO JEST ŚWIETNE <33 Kolejny blog, który pokochałam . Oczywiście obserwuje, będę starała się komentować następne rozdziały :D Pozdrawiam + wbijaj do mnie :P

    OdpowiedzUsuń
  2. Uwielbiam twoje opowiadanie to też się zapowiada się ciekawie czekam na więcej ; )destiny889.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  3. serdecznie zapraszam Cię na moje blogi :
    make-me-happy8.blogspot.com
    oraz
    iskierka-nadziei2.blogspot.com
    i również na odrobina-nieba6.blogspot.com gdzie za niedługo pojawi się prolog :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Rozdział jest świetny *.* Piszesz świetnie ,szkoda mi Vic ;/ .Oczywiście obserwuję .Pozdrawiam i życzę weny .xx + Zapraszam do siebie ,mam nadzieje że też Ci się spodoba .

    OdpowiedzUsuń
  5. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  6. Wyszło fajnie ; ) podoba mi się ; > czekam na więcej : o ♥

    OdpowiedzUsuń
  7. '' Audrey wcale nie cieszy się z powodu dwutygodniowego wyjazdu na Karaiby. Co za przyjemność spędzać ferie z mamą i tatą, przyjaciółmi rodziców oraz ich okropnym synem, którego nie znosi od lat? Rodzice jednak nie dają się przekonać, żeby pojechać bez niej. Wszystko wskazuje na to, że najbliższe dwa tygodnie będą najgorszymi w jej życiu. Martynika, tropikalna wyspa na Morzu Karaibskim okazuje się jednak prawdziwym rajem.
    A w raju nie może zabraknąć Adama.
    Tyle że ten ma na imię Harry. ''
    serdecznie zapraszam Cię na odrobina-nieba6.blogspot.com
    mam nadzieję, że wyrazisz swoją opinię w postaci komentarza i dodasz się do obserwujących! To dla mnie bardzo ważne. Serdecznie zapraszam :) xx

    OdpowiedzUsuń
  8. Wspaniały początek ! Szykuje się kolejne wspaniałe opowiadanie *.*
    Czekam na CD ,weny ;**

    OdpowiedzUsuń
  9. Ona zakochana w nim,on na każdym kroku wyśmiewa się z niej,ale czy na pewno nic do niej nie czuje?!Przez niego ona popada w nałóg!Czy uda się jej wyjść z nałogu,czy będą oni razem? Jeśli chcesz to wiedzieć zapraszam do obserwowania i czytania mojego nowego bloga http://you-drugtome.blogspot.com/
    Ostrzegam blog różni się od innych blogów,w formie takiej,że występuje w nim dużo przekleństw! Zapraszam Martyna

    OdpowiedzUsuń
  10. musze przyznać, że pięknie opisałaś cały rozdział, zakochałam się i z pewnością będę tu wpadać :)) pozdrawiam ciepło i życzę dużo, dużo, dużo weny na następny C: lov u C: www.lastyearwithlou.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  11. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  12. o kurde, rewelacja. Jak czytałam scene, gdzie Tori dowiedziała się jak mama umarła, myślałam, ze sie rozpłacze, na prawdę . Cudownie piszesz, nie mogę doczekać się następnego rozdziału. Weny życzę :3

    imbetteroffnow.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  13. Łaaaał *_* nie no, boski jest :) wzruszyłam się czytając go ;> naprawdę świetny, nic dodać, nic ująć ;P

    OdpowiedzUsuń
  14. Genialne ^^Mimo, że to dopiero 1 rozdział, zakochałam się w tym ;D Nie moge doczekać się kolejnego rozdiziału <3 Pozdrawiam Eve;*

    OdpowiedzUsuń
  15. Ja przez Ciebie mam kompleksy :( Piszesz jak zawodowa pisarka, a u mnie jakieś dukanie wychodzi, no! To nie fair! Nawet komentarz jest w nieładzie... Dobra, koniec mojego użalania. Wspominałam już, że kocham Twoje opowiadania? Jak nie, to teraz piszę :) Świetnie piszesz, cudny rozdział, mimo, że to dopiero pierwszy :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co ty za bzdury wygadujesz?! Ty niby nie masz talentu?!Ja tu się rozpływam, kiedy czytam twojego bloga, a ty mi tu takie rzeczy wypisujesz?! Trochę więcej wiary w siebie kochana :)
      Pozdrawiam xx

      Usuń
  16. Bardzo fajnie zapowiada się to opowiadanie :D


    z niecierpliwością czekam na nn;D

    xoxo;*


    PS jest chyba jeden mały błąd.. albo mi się wydawało..;D

    na początku pisałaś chyba, że matka była niebieskooka, a później że ma zielone oczy.. ale może mi się wydaje :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sprawdziłam i rzeczywiście był błąd... Już to poprawiłam ;) Dzięki, bo sama tego nie zauważyłam ;D

      Usuń
  17. O matko, ten rozdział jest fantastyczny. Bardzo zaciekawiła mnie główna bohaterka i w ogóle bardzo lekko i przyjemnie czyta się ten rozdział. Zgadzam się z jedną z dziewczyn, że powinnaś zostać pisarką. Toje książki miałyby duże wzięcie.
    Pozdrawiam, xx
    Aubree.

    Jeżeli mogłabym mieć do Ciebie prośbę to chciałabym, żebyś wyraziła opinię na temat:
    http://wait-it-is-never-too-late.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  18. Bardzo dobry rozdział. Nigdzie nie czytalam lepszego! Jesteś niesamowita!!!! Czekam na nastepny. :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Zapowiada się fantastycznie!
    Na pewno będę czytać ;)
    Czekam na kolejny rozdział a tumczasem zapraszam do siebie :D http://mystory-with-onedirection.blogspot.com/
    Buziaki xx

    OdpowiedzUsuń
  20. Zaciekawiłaś mnie i to bardzo. Będę tu częściej zaglądała. Rozdział mi się bardzo podoba i czekam na następny.

    OdpowiedzUsuń
  21. Jeju normalnie się rozpływam! Piszesz jak zawodowa pisarka, lepszego bloga nie czytałam. Masz ogromny talent, pisz dalej! Rozdział jest cudowny! No po prostu idealny. Dziewczyno wszystko do siebie idealnie pasuje, ale to chyba wszystkim jak mają swoje blogi coś nie pasuje, zawsze jest coś co można zmienić. ;) Z niecierpliwością czekam na Nn :*

    OdpowiedzUsuń
  22. Bardzo fajny początek. Cieszę się, że mama głównej bohaterki była malarką bo oni zawsze mają interesujące życie, więc zapewne życie głównej bohaterki też taki będzie. Czekam na następny rozdział ^.^
    past-art-and-we.blogspot.com ~Choco. ♥

    OdpowiedzUsuń
  23. Rewelacja!! Czekam na dalsze rozdziały!!

    OdpowiedzUsuń
  24. Zaczyna się ciekawie, czekam na nn :) x

    OdpowiedzUsuń
  25. Świetny rozdział <33
    No, wręcz genialny :D
    Nie dość, że ciekawy to i jeszcze długi *-*
    Nic dodać, nic ująć :)
    Początki mi się najbardziej podoba :D
    Czekam na nn ^^

    Serdecznie zapraszam na mojego bloga o 1d na:
    milosc-niejedno-ma-imie.blogspot.com :)

    OdpowiedzUsuń
  26. kurde no szybciej nie mogę się doczekać 2 rozdziału :)

    OdpowiedzUsuń
  27. Nominowałyśmy tego bloga do The Versatile Blogger :) Więcej informacji pod rozdziałem 1 na naszym blogu.
    Pozdrawiamy xx

    OdpowiedzUsuń
  28. Nominowałam Twojego bloga do The Versatile Blogger. :) Więcej informacji na moim blogu http://stormylifeofthedrugaddict.blogspot.com/ pod rozdziałem 3. ;)
    xx, Nickie. ;*

    OdpowiedzUsuń
  29. Przyjemnie się czytało :) Czekam na dalszy ciąg historii :)

    OdpowiedzUsuń
  30. W takim razie mam nadzieję, że kolejne rozdziały będą dłuższe. Cierpliwie poczekam na rozwinięcie akcji, bo rozumiem, że początki bywają nudne. Przyjemnie się czyta i mam nadzieję, że tak już zostanie.
    Pozdrawiam, Ameliaxx

    http://the-unique-skills-ameliaxx.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  31. O matko, jaram się !!! Dziewczyno niesamowite, 1 rozdział a ja już się zakochałam, jak ty to robisz ?! *.* Dzięki za link pod moim postem, już wiem gdzie będę obsesyjnie zaglądać w wolnych chwilach. Już dodaję do obserwujących :D Ei ale 'Maybe you love yourself like i love you' zamierzasz skończyć ?? :O Nieee błagam cie ja umrę :((((( Kochamy Cię! :D
    _________________________________________
    letmefeeloursicklove1d.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  32. Genialny;d
    Widać ze bohaterka jest silna za co ją juz podziwiam ;p
    Czekam na nn.
    Weny kochana ;**

    OdpowiedzUsuń
  33. Siemka . Chciałabym Cię powiadomić , że właśnie pojawił się nowy rozdział na fvf :) http://famous-vs-friend.blogspot.com/2013/02/weave-memories.html , mam nadzieję , że wpadniesz , wyrazisz swoją opinię i ostatecznie dodasz się do obserwatorów o ile już nie jesteś : * z góry dzięki :> Buziaki xx / [przepraszaaam baardzo za spam :/

    OdpowiedzUsuń
  34. Jak dla mnie, to rozdział jest świetny! :D Fajnie się czyta i nie mogę się doczekać nowego rozdziału ♥ Blog ląduje w moich zakładkach! :D

    zapraszam na pierwszy rozdział:
    http://let-me-see-beneath-your-beautiful.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  35. genialny rozdział *o* nie mogę się doczekać następnego ♥

    zapraszam do mnie :) http://socanwedoitalloveragain11.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  36. Bardzo mi się podoba. Dodaję do obserwowanych i czekam, co wydarzy się dalej. :)

    http://letsworkthroughit.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  37. Zastanawiam się, czemu główna bohaterka ma imię i nazwisko zagraniczne, podczas gdy akcja najwyraźniej dzieje się w Polsce ;> Czyżby ona i jej mama były emigrantkami?
    Nie mniej to, co zastałam na tym blogu, bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło. Przyznam szczerze, że szablon średnio mnie zachęcił do czytania, ale ciekawie przedstawiony prolog sprawił, że postanowiłam zapoznać się również z pierwszym rozdziałem. Nie żałuję. Przede wszystkim cieszę się, że skupiłaś się w tym odcinku na postaci mamy głównej bohaterki i cierpieniu Victorii po jej stracie. Bardzo ładnie to wszystko przedstawiłaś. Czułam niepokój dziewczyny, kiedy czekała na swoją rodzicielkę na placu zabaw, a także szok, gdy wyszło na jaw, co ją zatrzymało. Jak ona sobie teraz poradzi? Może ta pani Magda się nią zaopiekuje? Wywołała na mnie wrażenie sympatycznej osoby.
    Ogólnie jestem bardzo ciekawa, co się dalej wydarzy. Narracja w czasie teraźniejszym wyjątkowo pasuje, ponadto sądzę, iż masz potencjał - ciekawe, jak rozwiniesz tę historię.
    Pozdrawiam i zapraszam do siebie: http://siegajac-nieba.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  38. To jest świetne, a Ty masz wielki talnt. Przynajmniej dla mnie zawsze będziesz kimś nie do dogonienia. Wszystko świetnie i z taką lekkością opisujesz, że aż miło. Nie wiem czemu, ale najbardzie aż do tego momentu w głowie mam ostatnie zdanie ,,ALE JA NIE JESTEM WIĘKSZOŚCIĄ!!!''. Wybacz, że się dzisiaj nie rozpiszę. Pozdrawiam, życzę dużo weny i czekam na następny :)

    OdpowiedzUsuń
  39. Nie mam w zwyczaju się rozpisywać, za co przepraszam, bo musi Ci wystarczyć moje krótkie zapewnienie, że rozdział jest świetny. :*
    Dodaję do obserwowanych i będę wpadać. :)
    Czekam na kolejny. Luv ya. ;**
    P.S. Mam prośbę, jakbyś usunęła weryfikację obrazkową.
    Zapewniam Cię, że nie jestem automatem. ;p
    jestemnormalnaonedirection.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  40. To jest po prostu cudowne! Tak dokładnie opisujesz uczucia, sytuacje, miejsca. Aż chce się czytać dalej.
    Pozdrawiam, życzę weny i zazdroszczę talentu ;D
    [ http://slowa-nic-nie-znacza.blogspot.com/ ]

    OdpowiedzUsuń
  41. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  42. zostałaś nominowana do The Versatile Blogger ♥
    więcej informacji u mnie :)
    http://socanwedoitalloveragain11.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  43. Rozdział jest genialny. Bardzo polubiłam główną bohaterkę, ale jest mi jej szkoda, gdyż straciła matkę. No cóż, czekam na kolejne rozdziały, żeby zobaczyć jak wszystko będzie dalej przebiegało.
    Pozdrawiam,
    Leighton xx

    ~~~~~ Byłabym też wdzięczna za wyrażenie opinii na temat:
    http://i-know-it-is-more-than-friends.blogspot.com/
    Dopiero zaczynam i chciałabym poznać co inni sądzą na ten temat.

    OdpowiedzUsuń
  44. Zostałaś nominowana do Liebster Award.
    http://jestem-aniolem.blogspot.com/p/liabster-award.html

    OdpowiedzUsuń
  45. super !!! dopiero zaczynam ale jest niezły czytam dalej

    OdpowiedzUsuń
  46. Super ! Szkoda że dopiero dziś znalazłam twojego bloga. Jest świetny :D

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za komentarz, to bardzo wiele dla mnie znaczy xx