Rozdział 1

6 październik 2012 roku.

„Jeśli chce się coś po­siadać trze­ba też być przy­goto­wanym na stratę.”

Te właśnie słowa widniały na jednej z pierwszych stron książek, które moja mama zazwyczaj czytała. Nie znałam nawet jej tytułu i nie miałam zamiaru go poznawać. Po prostu nie miałam na to ochoty. Nie chciałam znajdować następnej rzeczy, która cały czas kojarzyłaby mi się właśnie z nią. Moją uwagę przykuł jej notatnik. Pamiętam go odkąd sięgam pamięcią. Nigdy się z nim nie rozstawała. Zawsze mogło się stać coś ważnego co można zanotować. Otóż moja matka była artystką. Próbowała swoich sił w pisarstwie, ale niezbyt jej to wychodziło, dlatego zupełnie skupiła się na swoim największym talencie, a mianowicie malarstwie. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego określam ją w czasie przeszłym. Otóż jej już tu nie ma…

Dobrze pamiętam jak jeszcze 24 godziny temu z uśmiechem na twarzy parzyła kawę, która była jej największym uzależnieniem. Pod nosem nuciła swoje ulubione piosenki. Zawsze tak robiła. Mam wrażenie, że takie zachowanie weszło jej już w krew. Tak samo jak całowanie mnie w czoło na dobranoc. Choć już dawno zakazałam jej to robić ona nigdy nie odpuszczała. W końcu poddałam się. Dla niej niezależnie od wieku będę tą samą małą i grzeczną córeczką, choćbym nie wiem jakie wielkie świństwo zrobiła.

Choć mam wielką ochotę spojrzeć na komodę stojącą na ogromnym korytarzu, to tego nie robię. Widok tych zdjęć może być dla mnie zbyt bolesny. Z mocno bijącym sercem wspinam się po schodach, aby w końcu dojść do swojego pokoju. Otwieram masywne dębowe drzwi i wchodzę do swojego królestwa. Najpierw kieruję się do okna, które zostało otwarte dziś rano, aby wpuścić tu trochę świeżego powietrza. Jednak teraz kiedy nie świeci już słońce jest o wiele chłodniej, przez to po moim ciele przebiegają niemiłe dreszcze. Z łóżka zrzucam dość duży stos ubrań, które zostawiłam rano. Ogólnie tu zawsze panuję taki harmider. Nie widzę sensu w sprzątaniu rzeczy, które niedługo ponownie założę. Zawsze kiedy jednak cos mi odbije i posprzątam nigdy nie pamiętam gdzie położyłam daną rzecz. Pani Star zawsze usilnie namawiała mnie do tego, abym utrzymywała porządek, ale pewnego dnia, kiedy powiedziałam jej, że w ten sposób ukazuję swoja artystyczną duszę uśmiechnęła się i dała mi spokój. Widziałam, że jest ze mnie bardzo dumna. Tak samo jak ona miałam talent malarski. Choć rysowałam bardzo rzadko, to wystarczyło rozejrzeć się po domu, a można było dojrzeć niektóre moje dzieła, jeśli można to tak nazwać.  Na dworze nie jest zimno, ale ja i tak czuje nieprzyjemne dreszcze na moim ciele. Najbardziej boję się tego, że nie będę mogła zasnąć. Moje powieki opadają. Jestem już zmęczona tym wszystkim. Czas odpocząć. Niestety to wszystko nie jest takie proste. Nawet w snach nawiedzają mnie te wszystkie okropne zdarzenia.

Parę godzin wcześniej…

Już prawię godzinę siedziałam na placu zabaw. Tak naprawdę nie nudziłam się. Lubiłam patrzeć jak dzieci beztrosko bawią się i biegają. Jednak cały czas dręczyły mnie myśli, że mojej matce stało się coś złego.  Przecież powinna już dawno tu przyjść. Ona nigdy się nie spóźnia. Zawsze pamięta o tym, że na nią czekam, tym bardziej w tym miejscu, z którym wiąże się tak dużo wspomnień. Czekam jeszcze dwie godziny. Cały czas mam nadzieję, że gdzieś z daleka zobaczę jej ciemną czuprynę i uśmiechniętą twarz, która za chwilę zacznie mnie przepraszać za to, że się spóźniła. Jednak tak się nie stało. Matka się nie pojawiła. Plac zabaw prawie całkowicie opustoszał. Tylko te najstarsze dzieci bujały się jeszcze na huśtawkach. Przez to, że ubrana byłam tylko w dość cienką bluzę coraz bardziej było mi zimno. Postanowiłam, że czas wrócić do domu. Zeskoczyłam z niezbyt wysokiego pomnika, który był jedną z ozdób parku i poszłam w kierunku domu. Zaczął wiać coraz bardziej dokuczliwy wiatr. Objęłam się ramionami, aby choć w niewielkim stopniu było mi cieplej. Cały czas miałam nadzieję, że kiedy przekręcę klucz w drzwiach zobaczę swoją zielonoką matkę. Niestety zawiodłam się. Minuty mijały, a ja coraz bardziej się denerwowałam. Żeby zapełnić czymś czas zaczęłam szkicować pierwszy lepszy przedmiot, trafiło na ciemnozielony wazon. W pewnym momencie usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Odetchnęłam z ulgą. No nareszcie. Ile można na nią czekać? Pewnie znów zapomniała kluczy. Po otwarciu drzwi bardzo się zdziwiłam. Moje serce zaczęło niemiłosiernie bić. Na zewnątrz wcale nie było kobiety, którą kochałam najbardziej na świecie tylko, dwoje mężczyzn. Po ich strojach poznałam, że są policjantami. Jeden z nich mógł mieć około pięćdziesięciu lat i głębokie zmarszczki na czole. Drugi był od niego o wiele młodszy, jednak w jego czarnych włosach można już było dostrzec pasemka siwizny.

-Dzień dobry. Ty jesteś Victoria Star? – zapytał ten straszy.

-Tak to ja. – odparłam pewnym głosem.

-Ja jestem Joshep Greey, a to mój przyjaciel Charles Johanson, jak się już pewnie domyśliłaś jesteśmy policjantami. Możemy wejść? Chodzi o twoją matkę.

-Czy coś jej się stało? – mój głos drżał. Miałam złe przeczucia.

-Wszystko ci wytłumaczymy, tylko musimy wejść do środka – nie było to zbyt rozsądne wpuszczać dwóch obcych facetów do domu, kiedy byłam akurat sama, ale w tamtej chwili nie myślałam racjonalnie. Panicznie bałam się tego co mogę usłyszeć.

-Usiądź. – poprosił jak mniemam Charles. Wykonałam jego polecenie.

-Otóż Victorio. Mamy dla ciebie niezbyt miłe wiadomości. Dziś między godziną 15, a 17 twoja matka została potrącona przez samochód. Sprawca uciekł z miejsca wypadku. Jakiś przypadkowy pieszy błyskawicznie zareagował i wezwał pomoc. Pogotowie ratunkowe robiło co w ich mocy, ale nie zdążyli nawet dojechać do szpitala, a twoja matka zmarła.

Twoja matka zmarła,

Twoja matka zmarła,

Twoja matka zmarła.

Te słowa jak echo odbijały się w mojej głowie. Potem nie pamiętam już nic. Zemdlałam.

Gwałtownie poderwałam się ze swojego łóżka. Tylko przez sekundę czułam ulgę, ponieważ myślałam, że to tylko sen. Niestety to była prawda. To wszystko działo się w realnym świecie. Gdzieś na dole słyszałam jak Magda krząta się po domu. Pewnie tak jak ja nie może spać. Kim była Magda? Najlepszą przyjaciółką mojej mamy. Znały się od urodzenia. Niektórzy nazywali je papużkami nierozłączkami. Wcale im się nie dziwiłam, ponieważ te dwie kobiety nie mogły wytrzymać  bez siebie nawet jednego dnia. Fakt zdarzały im się kłótnie, ale bardzo, bardzo rzadko. Magda była pokrewną duszą mojej matki. Spokojna, zawsze zorganizowana. Jednak wyglądały całkowicie inaczej. Zawsze podziwiałam jej brązowe włosy.  Jedyne podobieństwo w ich wyglądzie to zielone oczy, które patrzały na świat w pozytywny sposób. Już nigdy nie miałam zobaczyć tego wyrazu u mojej rodzicielki.

Ktoś mógłby pomyśleć, że po tym wszystkim rozpłakałam się. Bardzo chciałam. Miałam nadzieję, że to przyniesie mi ulgę. Jednak nie mogłam, a może nie potrafiłam. Ostatnio płakałam mając pięć lat kiedy spadłam z rowera. Jak by to się stało wczoraj pamiętam przeszywający ból w kostce i wyraz twarzy matki. W drodze na pogotowie cały czas powtarzała mi, że muszę być silna, że za chwilę będzie po wszystkim. Miałam wtedy wrażenie, że tymi słowami bardziej chcę uspokoić właśnie siebie, a nie mnie.  Na miejscu okazało się, że kostka była tylko zbita. Opuchlizna zniknęła, a wspomnienia nie.

Nie mam pojęcia kiedy stałam się taka bezduszna. Halo Tori obudź się. Umarła twoja matka! Jedyna rodzina! Powinnaś płakać. Przecież tak właśnie postępuje większość ludzi.

ALE JA NIE JESTEM WIĘKSZOŚCIĄ!!!

 ******************************************************************************

Hej! :D

Mam wrażenie, że ten rozdział mogłabym poprawiać w nieskończoność, zawsze mi coś w nim nie pasuję ;/ 

Do długich on nie należy, ale wiadomo, że na początku zbyt dużo się nie dzieje. W tym rozdziale też zbyt dużo nie dowiecie się o głównej bohaterce, ale obiecuję, że wraz z nowymi rozdziałami to się stanie ;) 

Nie mam pojęcia kiedy pojawi się nowy rozdział.  Mam nadzieję, że ten choć trochę przypadł wam do gustu. Zachęcam was do dodawania tego bloga do obserwowanych oraz do komentowania. Proszę was o polecanie tego bloga, bo zależy mi na tym, aby zdobyć jak najwięcej czytelników :)))

Pozdrawiam xx

CZYTASZ = KOMENTUJESZ