Rozdział 2

Roz­sta­li się.
Nie og­ra­niczało jej już nic.
Mogła do wo­li chodzić w tej su­kien­ce w kwiat­ki, która według niego ją pog­ru­bia.
Po­malo­wała paz­nokcie na ten ko­lor które­go on tak nie lu­bił.
Włosy ścięła i całko­wicie zmieniła ich od­cień.
Stała sie no­wym człowiekiem. Wszys­cy myśle­li ze już za­pom­niała, ale każde­go wie­czo­ru wra­cała do swo­jego daw­ne­go ciała. Zmy­wała paz­nokcie a włosy cho­wała pod chus­tką.
Wszys­tko ro­biła tyl­ko dla ja­kiś tam po­zorów. Wszys­cy sie nab­ra­li. Sądzi­li, że za­pom­niała.
Tyl­ko że on je­den wie­dział że w głębi duszy cier­pi tak sa­mo jak on.
Jed­nak nie miał od­wa­gi spoj­rzeć jej w oczy.
I tak trwa­li żyjąc 'obok' siebie..
Do­piero w dzień jej pog­rze­bu zro­zumiał że war­to było zdo­być się na słowa wy­jaśnienia.

~6 październik 2012 roku~

O śmierci Amelii dowiedziałem się bardzo szybko. Zadziwiająco szybko.

Akurat byłem pogrążony w krainie snów, kiedy obudził mnie niezbyt przyjemny dźwięk mojego telefonu komórkowego, leżącego na brązowej szafce nocnej. Na początku byłem zdziwiony myśląc, że to mój budzić. Przecież jest jeszcze ciemno. Dopiero później spojrzałem na wyświetlacz. Zobaczyłem tylko tajemniczy ciąg cyfr, który nic mi nie mówił. Miałem to zignorować i spać dalej, ale jakaś wyższa siła kazała mi odebrać telefon.

-Jesteś tam? – usłyszałem kobiecy głos.

-Tak? – zapytałem niezbyt wyraźnym i jeszcze zaspanym głosem. – kto mówi?

-Z tej strony Magda. Pewnie mnie już nie pamiętasz. Jestem przyjaciółką Amelii. – mówiła po Polsku. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nieświadomie tęskniłem za swoim ojczystym językiem.

-Pamiętam. – odparłem krótko, tylko tyle, że sam nie do końca wiedziałem, czy  to jest prawda. Nie wiedziałem co innego mam powiedzieć po 15 latach braku kontaktu.

-Amelia nie żyję. – te słowa uderzyły we mnie ze zdwojoną siłą. Tak mocno, że aż zabolało.

-Co? – nie mogłem uwierzyć w to co słyszę, dlatego poprosiłem, aby powtórzyła.

-Amelia nie żyje. Dziś została potrącona przez samochód. Pomyślałam, że chciałbyś o tym wiedzieć.

-Ty nie żartujesz. Prawda? – nadal nie mogłem uwierzyć w to co słyszę.

-Na takie tematy się nie żartuje!!! – na te słowa skuliłem się. Już zdążyłem zapomnieć, że Magda ma zdolność ustawiania ludzi.

-Przepraszam. Jaa. Po prostu nie mogę uwierzyć w to co słyszę. – zanim do końca wypowiedziałem te słowa mój głos zdążył się już parę razy załamać.

-Niestety stało się, a ja cię żegnam.

-Nie, czekaj! – musiałem jeszcze dowiedzieć się jednej rzeczy.

-Co znowu? – warknęła.

-Kiedy jest pogrzeb? – te słowa ledwo przeszły  przez moje zaciśnięte gardło.

-Po jutrze. Dziwne, że cie to zainteresowało. Przez tyle lat nie dawałeś o sobie znaku życia. Nawet nie wiesz jak długo wahałam się, czy poinformować cię o tym.

-Nie będę przepraszać, bo to chyba nie ma już sensu. Zawaliłem. To prawda. Mimo wszystko bardzo ci dziękuję, że zdobyłaś się na to i zadzwoniłaś do mnie. – po tych słowach nie zdążyłem nic już powiedzieć, bo po drugiej stronie słuchawki usłyszałem tylko jednostajny dźwięk, który oznajmiał, że połączenie zostało przerwane. Długo myślałem nad tym, czy nie zadzwonić pod ten numer ponownie, ale w końcu zrezygnowałem. Po prostu było mi wstyd przez to, co robiłem do tej pory. Na dodatek nie miałem już nic ważnego jej do powiedzenia.

Tej nocy wcale już nie spałem. Cały czas myślałem tylko o Amelii i o tym, że jej już nie ma na tym świecie.

Z samego rana, wtedy kiedy powinienem szykować się do pracy poszedłem na strych. Ponieważ nie znajdowało się tam dużo rzeczy od razu znalazłem jasnopomarańczowe pudełko. Lekko drżącymi rękoma zdjąłem jego wieko. W środku znajdowało się wiele rzeczy związanych z Amelią. Bilety do kina, nawet kosmyk jej włosów, kiedy zdecydowała się je obciąć. Zdałem sobie sprawę, że odkąd ją poznałem byliśmy niemal nie rozłączni. Uczestniczyłem w najważniejszych wydarzeniach w jej życiu. Kiedy zobaczyłem jedno z jej zdjęć oprawionych w ramkę uśmiechnąłem się przez łzy. Tutaj miała około 30 lat. Jej twarz zdobiły już pojedyncze zmarszczki. Okazało się, że to najnowsze zdjęcie jakie posiadam. Przypomniałem sobie, że wcześniej to zdjęcie było jedną z ozdób na mojej komodzie. Zawsze najpierw zanim wyszedłem z domu spoglądałem na nie i uśmiechałem się. Nawet nie wiem kiedy zmieniło ono swoje miejsce i dlaczego je schowałem. Może już wtedy wiedziałem, że nigdy więcej jej nie zobaczę?

~8 październik 2012~

Nie pamiętam kiedy ostatnio byłem na pogrzebie. Wiem tylko, że było to bardzo dawno.

Na nagrobkach można było zauważyć ogromne kupki różnokolorowych liści, które przywiał tu wiatr, albo po prostu spadły z pobliskiego drzewa. Z  grobów, które są najstarsze ze wszystkich, człowiek nie jest już w stanie odczytać nawet imienia osoby, która tu leży. To smutne. Skoro nikt nie interesuję się tą osobą, to znaczy, że zapadnie ona w zapomnienie. Nie minie dużo czasu, a nagrobek zostanie usunięty, aby zrobić miejsce nowemu. Niestety taka jest postać rzeczy. Nawet po śmierci, kiedy minie nasz czas musimy ustąpić komuś miejsca. Ciekawe, czy mnie spotka taki los. Czy będę wtedy o tym wiedział?

Nie miałem pojęcia, w którą stronę mam iść. Kusiło mnie aby zadzwonić do Magdy, ale nie miałem odwagi znów z nią rozmawiać. Odnalezienie miejsca ceremonii nie było znów tak trudnym zadaniem, bo kiedy weszło się w głąb cmentarza, można było ujrzeć tłumy ludzi, którzy gromadzili się wokół jednego miejsca. Wziąłem głęboki oddech i na swój nos założyłem czarne okulary przeciwsłoneczne. Nie chciałem aby ktokolwiek widział moje zaczerwienione od płaczu oczy.

Nikt nie zwrócił na mnie szczególnej uwagi. Większość z nich prawdopodobnie w ogóle mnie nie poznała. Dziwnie było znów cały czas słyszeć język Polski. Znałem ludzi, którzy się nim posługiwali, ale nie miałem takiej okazji, aby przebywać w ich towarzystwie przez dłuższy czas. Udało mi się jakoś przecisnąć przez ten tłum  tak, że miałem możliwość zobaczenia co dzieje się w samym środku tego zamieszania. W centrum stała jasnobrązowa trumna, wokół niej było pełno kwiatów. Głównie bratków, jej ulubionych. Moją uwagę przykuli ludzie, którzy płaczą. Myślałem, że znajdę wśród nich starych znajomych, ale myliłem się. Jedyną znaną mi osobą była Magda, która tuliła się do jakiegoś blondyna około trzydziestki. Szlochała głośno. Nigdy nie widziałem jej w takim stanie.

W końcu ceremonia się zaczęła. Niestety nie mogłem się na niej skupić. Cały czas myślałem tylko o tym ciele, od którego dzieli mnie tylko te parę metrów i drewniana deska. Do oczu znów zaczęły cisnąć mi się łzy. Już jest za późno, aby cokolwiek naprawić. Spóźniłem się. Czasu nie da się cofnąć. Choć bardzo tego pragnę.

Zanim się obejrzałem było już po wszystkim. Zdziwiło mnie tylko to, że ludzie zaczęli podchodzić do jakiejś dziewczyny. Przeważnie w tym momencie składa się komuś z rodziny kondolencje. Nie wiedziałem, że Amelia ma jakąś rodzinę. Przynajmniej wcześniej mi o niej nie wspominała. Możliwe, że jednak znalazła się jakaś kuzynka, albo ciotka, z którą postanowiła nawiązać kontakt. Minuty przybywały, a ludzi ubywało. Przez co mogłem w końcu zobaczyć tą tajemniczą osobę. Od razu tego pożałowałem. Stanąłem jak słup soli i nie mogłem się ruszyć. Zupełnie straciłem władzę nad własnym ciałem. Przede mną stała Amelia. Chciałem krzyknąć z ulgą w głosie, że ona jednak żyje, że wszyscy się mylili. Niemal uśmiechnąłem się do siebie. Coś mi nie grało. Dziewczyna wyglądała na około 18 lat. Czyli o wiele za młodo jak na Amelię. To co teraz widzę jest po prostu nie możliwe. A co jeśli to tylko moje zwidy? Tak bardzo pragnę, żeby ona żyła, że coś złego dzieje się z moją głową.

-Kim jest ta dziewczyna? – pytam pierwszej kobiety, która wpada mi w oko. Staruszka powoli unosi na mnie wzrok.

-To jest córka Amelii. – odpowiada spokojnym głosem.

Amelia ma córkę! Jak to w ogóle możliwe. Może ona jest mężatką, a ja nawet o tym nie wiem. Rozejrzałem się. Gdyby miała męża na pewno pojawiłby się w tym miejscu. Wtedy to większość ludzi właśnie jemu składałaby kondolencje, a nie tej dziewczynie, która jest jej sobowtórem. Jak ona może być jej córką skoro nawet nie płacze? Nie zastanawiałem się dłużej. Po prostu podszedłem do dziewczyny. Pośpiesznie uścisnąłem jej ciepłą dłoń i powiedziałem klasyczne „Moje kondolencje”. Na co ona wyćwiczonym już ruchem skinęła głową na znak, że mi dziękuję. Dopiero wtedy spojrzałem w jej czy. Nawet przez ciemne szkła moich okularów widziałem, że jej oczy mają całkowicie inną barwę niż szmaragd Amelii. Właśnie wpatrywałem się w identyczne odbicie moich błękitnych tęczówek.

***

 Ludzie to egoiści. Nad czym płaczą na pog­rze­bach swoich bliskich?
Nad tym, że ich już nie zobaczą.

Jedni ludzie płaczą i wpatrują się w jasnobrązowa trumnę. Nie rozumieją , dlaczego akurat ona musiała odejść z tego świata i to na dodatek w tak tragicznych okolicznościach.  Może to życie jest kompletnie bez sensu, skoro trzeba z nim kończyć tak wcześni. Może najlepiej zaraz, kiedy to wszystko sobie uświadomimy lepiej strzelić sobie kulką w łeb i pozbyć się tych wszystkich problemów?

Mnie ciekawi co było ostatnią rzeczą, czy osobą, którą widziała. Jestem pewna, że kiedy wiedziała już, że śmierć jest blisko pomyślała o mnie. Na pewno martwiała się o to jak samotnie poradzę sobie na tym świecie?

Kto przygarnie mnie do siebie?

 Czy ktoś ofiaruję mi taką miłość jaką ona mi dała?

Ci, którzy nie płaczą spoglądają na mnie. Myślą, że w ogóle nie zdaję sobie sprawy z ich gniewnych spojrzeń. Oni dobrze wiedzą, że jestem córką Amelii. Dziwi ich tylko to, dlaczego nie płaczę. Myślą, że nie mam uczuć, bo jak można nie płakać za własną matką, która dała ci tak wiele. Życie. Miłość. Przyjaźń. Szczerość. Oni nie wiedzą o tym jaką czuję pustkę w środku. Nagle ogarnia mnie wielka złość na nich. Jak mogą oceniać mnie po tym co widzą? Nie wiedzą tego wszystkiego co przeżyłam! Nie wiedzą co teraz czuję!

Koniec użalanie się nad sobą. Ten dzień należy do mojej matki. Choć myślenie o niej sprawia mi ogromny ból, to muszę w jakiś sposób uczcić jej pamięć.

Kiedy widzę tego głupka Damiana wszystko zaczyna we mnie buzować. Jak on w ogóle śmie tu przychodzić! Po tym wszystkim co mi zrobił. Już mam do niego podejść i podarować liścia w twarz, ale Max dobrze wie, co chce zrobił, dlatego szybko łapie mnie w pasie i nie pozwala mi się ruszyć. Jestem mu bardzo wdzięczna, bo nie dość, że już mam niezbyt dobrą reputacje u tych ludzi to jeszcze bardziej bym ją pogorszyła. Na dodatek przeszłabym do historii jako dziewczyna, która narobiła zadymy na pogrzebie własnej matki.

Ludzi coraz bardziej ubywa. Większość z nich podchodzi do mnie i składa kondolencje. Nie wiem po co to mówią, przecież dobrze wiem, że jest im mnie szkoda. No raczej nie mnie tylko mojej matki. Przez to, że miała taką okrutną córkę, która nawet na jej pogrzebie nie potrafi uronić ani jednej łzy. Nie zastanawiali się, że to może oni źle postępują, nie ja. Płacz jest oznaką egoizmu. Oznaką strachu przed tym, że być może już nigdy nie zobaczymy tej osoby, której nie ma już wśród nas. Jest tez oznaką bezsilności.

Kiedy mam już wrażenie, że będę miała spokój jakiś mężczyzna podchodzi do mnie. Znów się zaczyna. Potulnie kiwam głową nawet nie słuchając tego co stara mi się przekazać. W pewnym momencie zauważam, że nadal ściska moją dłoń, ale już nic nie mówi.

-Eeee. Wszystko w porządku? – pytam łagodnie i spoglądam w górę. Mężczyzna ma brązowe włosy i oliwkową cerę. Jego nos zdobią przeciwsłoneczne okulary przez co nie mogę dojrzeć koloru jego oczu.

-Tak. Już jest dobrze. – odpowiada niepewnym głosem. – czy wiesz, gdzie jest Magda Skowrońska?

-Nie do końca, ale powinna na mnie czekać, więc pewnie na parkingu. – po tych słowach nastaję cisza. Wiem, że mężczyzna chcę abym zaprowadziła go tam, ale ja i tak milczę. Niech mnie najpierw poprosi.

-Czy możesz pokazać mi gdzie to jest? – przerywa ciszę. Kiwam głową i odwracam się w stronę Maxa. Całuję go w policzek na pożegnanie i odchodzę. Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteśmy parą, ale to nie prawda. Po tym co mi zrobił Damian bardzo się ze sobą zżyliśmy. Max jest moim jedynym i najlepszym przyjacielem. Pamiętajcie nigdy nie wierzcie w pozory. Ja jestem na to żywym dowodem. Wyglądam na słodka i posłuszną dziewczynkę, ale taka nie jestem. Niczym anioł przebrany za diabła.

-Znał pan moją matkę? – cisza wcale mi nie ciążyła, po prostu byłam ciekawa jego odpowiedzi.

-Tak i to bardzo dobrze. Długo się przyjaźniliśmy, a później to przerodziło się w coś głębszego.

-Stop, nie mam zamiaru słuchać o życiu miłosnym mojej matki!

-Nie ma sprawy. – z ulgą zauważyłam, że już prawie jesteśmy na miejscu. Ten mężczyzna wydaje mi się być bardzo miły, ale ja nie pałam do niego jakąś szczególną sympatią. Zauważam zdziwienie na twarzy Magdy, kiedy go widzi.

-Magda jak ty się zmieniłaś. – zaczyna mężczyzna i mam wrażenie, że chcę ją przytulić, ale w ostatniej chwili rezygnuję z tego.

-Tak jak ty. W końcu po 18 latach mogliśmy się tego spodziewać.

-Co u ciebie słychać. Wyszłaś za Franka?

-Tak. – odpowiada krótko, ale uśmiecha się.

-Słuchaj mam do ciebie małą prośbę, czy mogłabyś się ze mną umówić na kawę?  Musimy pogadać. – widzę, że lekko się denerwuję.

-Tak wiem, może jutro o 16 w „Cafe Max”? – mówi aż za bardzo spokojnym głosem.

-Jeszcze 2 dni jestem w Polsce, więc mi to pasuję.

-W takim razie jesteśmy umówieni, na razie. – powiedziała Mag i nie czekając, aż mężczyzna coś odpowie wsiada do samochodu, a ja idę w jej ślady. W środku siedział już jej wcześniej wspomniany mąż Frank i brat Jamie, który kiedy miałam 10 lat był obiektem moich westchnień. Niestety różnica wieku uniemożliwiała nam bycie w związku.

-Mag, kim tak naprawdę jest ten mężczyzna? Powiedział mi tylko, że było dobrym przyjacielem mamy, a później ze sobą chodzili, więc dlaczego on wyjechał? – zapytałam.

-Wszystkiego dowiesz się we właściwym czasie. – powiedziała i spojrzała na mnie w lusterko wsteczne.

-Ale ja nie chcę czekać! Chce już się dowiedzieć!

-Twoja mama zostawiła dla ciebie list. Napisała go już kilka lat temu w razie gdyby coś jej się stało. Myślę, że tam wszystko będzie o wiele lepiej wytłumaczone niżbym ja to powiedziała. – nic nie odpowiedziałam. Cały czas nerwowo kręciłam się na siedzeniu. Chciałam już wiedzieć, co tam jest napisane. Jeszcze te cholerne korki! Przez nie musiałam jeszcze dłużej czekać.

W końcu po pół godzinie wysłuchiwania dennych żartów Jamie’go (jak ja mogłam się w nim podkochiwać?!) byliśmy na miejscu, czyli wspólnego domu Magdy i Franka. Mieszkali sami, ponieważ nie mogli mieć dzieci, a teraz są już ciut za starzy na adopcję. Za to mają psa, którego nienawidzę. To właśnie na Rex’a przelewają swoją całą miłość, która wcześniej była zarezerwowana dla dzieci. Moim zdaniem on wcale na to nie zasługuję.

Jako pierwsza wychodzę z samochodu. Niecierpliwie podryguję na podjeździe. Dlaczego oni muszą się tak guzdrać!?

-No dalej, gdzie ten list? – zapytałam od razu po wejściu do środka.

-Spokojnie Vicky, nigdzie się nie pali. – odparła blondyn. Nie lubiłam kiedy ktoś tak do mnie mówi, ale postanowiłam zrobić dziś wyjątek i nie najeżdżać na nią za to. Ociągając się poszła na górę. Nie no chyba za chwilę wybuchnę!!! Prawdopodobnie za chwilę mam zobaczyć list, który jest dla mnie bardzo ważny, a ona się tak wlecze. Nie mając innego zajęcia poszłam do salonu i włączyłam telewizor. Ktoś z zewnątrz mógłby się zdziwić dlaczego tak się tu panoszę, ale dla mnie było to normalne. Tu był niemal mój drugi dom. Pamiętam nawet jak w wieku ośmiu lat wchodziłam do tego samego pomieszczenia z kredkami i papierem w drobnych dłoniach i malowałam. Jak wtedy się czułam? Tego nie da się opisać. Do dziś czasami napada mnie to uczucie, kiedy moim centrum świata staję się np.: okno, czy kot, którego akurat maluję. Wtedy zapominam o swoich wszystkich problemach, znów jestem pięciolatką, która w ogóle nie interesuje się lalkami jak inne dziewczynki. Ona woli te czasami nie zatemperowane kredki, czy zaschnięte farbki. Oczywiście jej matka cały czas ją pilnuje, bo dziecko w tak młodym wieku mogłoby połknąć, którąś z tych rzeczy.

Po dokładnie 10 minutach w końcu swoją obecnością zaszczyca nas Magda. W ręku trzyma niezbyt dużą drewnianą szkatułkę. Musze stwierdzić, że jest piękna. Tym bardziej, kiedy widzę na niej krwistoczerwone róże, które zostały namalowane przez moją matkę. Dziwi mnie tylko jak w tak malej rzeczy może się zmieścić cokolwiek, ale na list jest idealna.

-Dłużej już nie można było tego szukać? – mruczę pod nosem tak, że pewnie ona tego nie rozumie. Kobieta niemal z nabożnością kładzie pudełko na szklanej, niskiej ławie. Uchyla wieko. W środku dostrzegam dwie niezbyt duże, kremowe koperty.

-Amelia zostawiła tylko te trzy listy. – mówi. Mam ochotę zwrócić jej uwagi, że pomyliła się, bo tam są tylko dwie. Jednak nie mówię tego, bo moim umysłem rządzi już ciekawość.

-Który jest dla mnie? – pytam, bo nie wiem, czy tak od razu mogę sobie wziąć pierwszy lepszy.

-Sama zobacz, są podpisane, więc nie ma ryzyka, że weźmiesz niewłaściwy. – tak też robię. Najchętniej rzuciłabym się na szkatułkę, jednak powtarzam sobie, że muszę się opanować. Głupia ręka lekko drży. Nienawidzę tego uczucia, kiedy ktoś widzi moje słabości. Żeby się uspokoić powtarzam sobie, że to tylko Magda, która zna mnie od dziecka. Biorę tą kopertę, która znajduje się mnie najbliżej. W dotyku jest szorstka, ale masywna, po tym mogę stwierdzić, że musiała być bardzo droga. Ciekawi mnie z jakiego materiału została zrobiona kartka. – Nie oszukuj się, przecież tak naprawdę, chcesz zobaczyć, co tam jest napisane. – podpowiada mi jakiś wewnętrzny głosik. Na kopercie drobnym charakterem pisma jest napisane Victoria, czyli wybrałam właściwy.

-To ja się już będę zbierać. – powiedziałam i nie patrząc na kobieta zaczęłam wystawać.

-Może lepiej jeśli przeczytasz go tutaj. Co prawda nie wiem, co znajduję się w środku, ale to może cię zaszokować. Lepiej jeśli ktoś wtedy przy tobie będzie.
-Oh daj spokój. Przecież wiesz, że dam sobie radę, nikogo nie potrzebuję. – bez zbędnych czułości i pożegnań wyszłam z budynku. Mój dom znajdował się  bardzo blisko, bo niemal naprzeciwko. Wystarczyło, że przeszłam przez drogę, chodnikiem poszłam w prawo i byłam już na miejscu. Był on zrobiony z drewna, nigdy nie podobały mi się takie domy, ale z czasem musiałam się do niego przyzwyczaić. Bardzo się wyróżniał spośród innych, czyli zwykłych murowanych. Najbardziej w nim podobało mi się to, że ma dość spory taras. Na moje szczęście w środku nie był z drewna, więc choć na chwilę mogłam zapomnieć, że mieszkam niemal w szałasie.

Z torebki wyciągam potrzebne klucze i otwieram drzwi. W środku panuje nieznośna cisza. Kiedy była tu jeszcze mama to albo coś nuciła, albo malowała, albo krzątała się. Przy tym zawsze robiła niezły hałas.  Teraz ściągam z siebie płaszcz i siadam na kremowej kanapie. Zaczynam się denerwować. Kiedy odklejam kopertę moje palce drżą, przez co moje zadanie jest utrudnione. W końcu udaje mi się jakoś wydobyć tą kartkę. Została złożona na cztery części więc trochę się nagimnastykuje zanim ją rozłożę. W środku znajduję dobrze mi znane pismo matki. Mija chwila zanim dokładnie się uspokoję i zaczynam czytać

***********************************************************************

Hej!

Na początku ten rozdział miał być o połowę krótszy, ale skleiłam dwa i tak wyszło. Mam nadzieję, że spodobał wam się. Wiem, że jak na razie nic za dużo się nie dzieje, ale wiadomo, że akcja musi się jakoś rozkręcić.

Wcześniej nawet nie zauważyłam, że anonimy nie mogą komentować. Teraz już to zmieniłam.

Bardzo proszę o wyrażanie waszej opinii w postaci komentarzy :) 

Postała nowa zakłada "Informowani", chyba domyślacie się do czego służy :D

Jeśli podoba wam się mój blog, to możecie go polecać, byłoby mi wtedy bardzo miło. :)))

Bardzo dziękuje za wszelkiego rodzaju nominację, ale niestety nie mogę brać w tym udziału, ponieważ prowadzę dwa blogi i ledwo starcza mi na nie czasu. 

Proszę anonimki o podpisywanie się :)

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, które pojawiły się pod pierwszym rozdziałem :D

Jeśli chodzi o to, którego z chłopaków postawię na pierwszym planie. To sama jeszcze nie wiem. To wszystko wyniknie w dalszych rozdziałach.

Pozdrawiam <3