Rozdział 5

„Kochać to niszczyć, a być kochanym, to zostać zniszczonym” 

Cassandra Clare - Miasto Kości

~21 wrzesień~

                Naprawdę przydałoby mi się choć trochę więcej snu. Kiedy budzik zadźwięczał oznajmiając, że wybiła godzina 7:00 byłam bliska tego, aby wyrzucić go przez okno. Czułam się jakbym spała zaledwie parę minut i tak też wyglądałam. Moje powieki były tak zapuchnięte, że ledwo można było dostrzec spod nich szaroniebieskie oczy. Cienie pod oczami jeszcze bardziej odznaczały się przez to, że moja skóra była poszarzała. Kompletnie nie miałam siły zmierzyć się z tym wszystkim co mnie czeka.

                Z zamykającymi się oczami ubieram ciemne jeansy i szarą koszulę w kratę. Włosy pozostawiam rozpuszczone tak abym mogła w razie czego zakryć nimi moją twarz. Schodzę na dół gdzie już tradycyjnie w kuchni razem z kubkiem kawy i gazetą w ręce siedzi Jonathan. Na początku tak jak zawszę chcę się z nim przywitać, ale po chwili przypomina mi się co stało się wczoraj. Ignoruję go choć czuję na sobie jego wzrok. Robię sobie kanapkę i herbatę po czym kieruję się do salonu. Włączam telewizor akurat trafia na jakieś talk- show, w którym wszyscy przekrzykują się nawzajem. Zdecydowanie to nie dla mnie. Przełączam na pierwszy lepszy program muzyczny. Mam nadzieję, że chociaż to w jakiś magiczny sposób mnie przebudzi.

                -Znów zauważony! – oznajmia prowadząca program udając bardzo podekscytowaną. – Niall Horan w pełni pary korzysta z dwóch tygodni wolnego, które zostały przyznane zespołowi. Prawie co dwa dni można zobaczyć go w różnorodnych klubach. Nie żałuje sobie wtedy alkoholu co wzbudza w fanach niepokój. Czyżby to był początek jakiś większych problemów zdrowotnych Irlandczyka? Ciekawe, czy ma to cos wspólnego z tym, że jego była dziewczyna straciła pamięć i wróciła do Polski zostawiając go kompletnie samego. – Jej twarz od razu się zmienia na bardziej smutną, a ja mam ochotę rzucić czymś w telewizor. –Miejmy tylko nadzieję, że jego przyjaciele z zespołu podniosą go na duchu, być może dopiero nowa dziewczyna sprawi, że życie chłopaka znów nabierze kolorów. Teraz specjalnie na wasze życzenie piosenka One Direction – Best Song Ever.

                Przed oczami staję mi piątka chłopaków, którzy po chwili zaczynają śpiewać i szaleć. Zachowują się jakby mieli po dziesięć lat, ale w pewien sposób jest to urocze, bo zawsze trzeba pamiętać, że nie warto zapominać o tym, że każdy z nas gdzieś tam głęboko nadal jest dzieckiem.

                -Większych bzdur dawno nie słyszałem. – odzywa się Jonathan, który nawet nie wiem kiedy pojawił się w salonie.

                -Czy to naprawdę moja wina? – pytam zanim ugryzę się w język.

                -Nie możesz tak myśleć. Może Niall po prostu chcę się zabawić.

                -Chyba nawet sam w to nie wierzysz. – stwierdzam.

                -Ale to nie znaczy, że masz obwiniać się o wszystko co się stało. Na niektóre rzeczy nie mamy wpływu.

                -Dzwonisz do nich chociaż czasami?

                -Tak, czasami nawet codziennie.

                -Co u nich słychać?

                -U chłopaków wszystko w porządku, nawet Lou się polepszyło, ale jak widać kłamali jeśli chodzi o Nialla.

                -To znaczy, że nie rozmawiałeś z nim?

                -On nie chciał. Teraz nie wiem, czy to nie była tylko wymyślona przez nich bajeczka, czy naprawdę nie może nawet znieść dźwięku mojego głosu. – Widzę na jego twarzy zmartwienie. Wiem, że gdyby nadal był ich menagerem na pewno już dawno pojawiłby się tam.

                -Musze już iść. – oznajmiam i zanoszę niezjedzone śniadanie do kuchni. Po włączeniu telewizora od razu przeszedł mi apetyt.

~*~

                -Niepotrzebnie wczoraj krzyczałem. – oznajmia bez żadnego przywitania, czy wstępu Max.

                -Fajnie, że chociaż do tego się przyznałeś.

                -Przepraszam.

                -To nie mi dałeś w twarz.

                -Nie mam mowy żebym zaczął z nim gadać.

                -No co ty nie powiesz? W takim razie do mnie też się nie odzywaj. Zachowałeś się tak jakbyś wychowywał się w jakimś buszu. Chłopak chciał tylko pogadać, a ty od razu na niego naskoczyłeś.               
               -On tobą manipuluję! Kiedy to zrozumiesz?

                -Żegnam pana mądralińskiego! – Odwracam się i wchodzę do klasy, która jest już prawie pełna. Siadam na swoim miejscu i niemal modlę się o to, aby Max jednak się przełamał. Choć nie mam pojęcia o co się pokłócili to marzę o tym, aby wszystko wróciło do normy. Wiadomo, że od razu nie nazwą siebie przyjaciółmi, ale chyba czas żeby sobie wybaczyli. Lekcja się rozpoczyna, a ja nadal nie potrafię się skupić.

~*~

~25 wrzesień~

                Dni lecą mi bardzo szybko. Chyba to przez to, że w końcu dążę do jakiegoś zamierzonego celu. To dziś są moje osiemnaste urodziny. Jestem już dorosła. Nie mogę w to uwierzyć. Mogę jechać gdzie chcę, mogę robić co tylko mi się podoba i nikt nie ma prawa mnie o to upomnieć.

                Zaczęłam ponownie rozmawiać z Maksymilianem. Nie mogę być pokłócona z nim w czasie wdrążania mojego planu w życie. Po prostu sumienie gryzłoby mnie niesamowicie. Jeśli chodzi o Damiana to kiedy siebie widzimy dyskretnie uśmiecham się do niego co on szybko odwzajemnia, ale od czasu kłótni w moim domu nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Czasami mam wrażenie, że mój przyjaciel specjalnie nie odstępuję mnie na krok. Dobrze wie, że prze pierwszej lepszej okazji na pewno porozmawiałabym z Danem. Nadal nie udało mi się wyciągnąć od  nikogo o co tak naprawdę chodzi, ale nie przejmuję się tym już tak bardzo. Muszę poczekać zaledwie parę godzin i być może w końcu mi się uda.

                Przeżywam ostatni dzień szkoły, czyli piątek. Zadowolona jak nigdy wychodzę z pospolitego budynku. Na pożegnanie przytulam Maxa i Martę, którzy chcieli abym poszła z nimi do kina. Oczywiście w innych warunkach przystałabym na to, ale nie dziś. To kompletnie zawaliłoby mój plan.

                W domu pośpiesznie jem obiad w postaci zamówionej pizzy. Jonathana znów nie ma w domu. Szuka pracy i w tym momencie na pewno jest na jednej z rozmów kwalifikacyjnych. Wiem, że zasób pieniędzy na jego koncie starczyłby nam na bardzo długo, ale on nie potrafi bezczynnie siedzieć w miejscu. Nieraz widzę smutek wypisany na jego twarzy. Chciał zrobić dla mnie coś dobrego i porzucił pracę, którą kochał do tego stopnia, że zostawił swoja narzeczoną. Chyba teraz stara się to odpokutować, choć nie jest to dla niego łatwe. Wchodzę do mojego pokoju i włączam muzykę, ale na tyle cicho, abym słyszała, czy przypadkiem ktoś nie przyszedł do domu. Spod łóżka wyciągam niezbyt dużą walizkę, do której pośpiesznie pakuję wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy. Wiem, że sama nie byłabym w stanie udźwignąć niczego cięższego. Właśnie chowam swój portfel kiedy odzywa się mój telefon. Okazuję się, że to Max.

                -Jutro idziemy na imprezę i nie ma żadnych wymówek. Musimy jakoś uczcić twoje urodziny. – mówi nie dopuszczając mnie do głosu.

                -OK. – odpowiadam, bo dobrze wiem, że już jutro wcale mnie tu nie będzie. – Jak tam randka?

                -Wspaniała. – Jego głos znów się zmienia. Dzieje się tak kiedy zaczyna mówić o czymś związanym z Martą.

                -W takim razie nie przeszkadzam, do jutra.

                -OK.

                -A i Max!

                -Co?

                -Kocham cię.

                -Ja ciebie też. – Potem słyszę dźwięk przerwanego połączenia. Momentalnie nachodzą mnie wątpliwości, czy aby na pewno dobrze zrobiłam? Na pewno okropnie będę tęsknić. Zresztą po co o tym myślę. Przecież mój plan może nie wypalić i będę musiała tutaj wrócić.

                -Wdech, wydech Torii. Nie możesz teraz się poddać. Pomyśl o tym, że jeśli nic nie zrobisz to nadal będziesz żyła w niewiedzy. – mówię do siebie po czym zamykam oczy. Naprawdę to pomaga. Po chwili wracam do dalszego pakowania się.

~*~

                -Przyjęli cię gdzieś? – pytam zaciekawiona robiąc kolację w postaci tostów.

                -Wszędzie przyjmowali mnie z otwartymi rękoma. Nie wiedziałem, że w Polsce jesteśmy tak bardzo sławni. Chciałbym w końcu trafić na taką ofertę pracy, w której nie będę patrzeć na moją przeszłość, ale to wydaję się być prawie niemożliwe. Mimo wszystko ich warunki są nie do przyjęcia.

                -Na pewno w końcu znajdziesz coś przyzwoitego. – mówię.

                -Pewnie tak, ale kiedy to nastąpi?

                -To wszystko przeze mnie.

                -Nie prawda. To ja zaproponowałem przeprowadzkę i nawet przez chwilę nie obwiniałem cię o to. To była moja decyzja.

                -Gdybym nie istniała nadal byłbyś w Londynie.

                -I co z tego? Fakt miałbym przy sobie chłopaków, ale na jak długo? Wolę mieć ciebie przy sobie niż ich pięciu razem wziętych. W końcu jesteś moją prawdziwą córką.

                -To bardzo miłe. – stwierdzam zadziwiona.

                -To prawda. W życiu nawet nie marzyłem o tym, że będę mieć córkę, a tu proszę jaka piękna niespodzianka.

                -Dlaczego nie związałeś się z inną kobietą? – pytam pod wpływem impulsu.

                -Wcześniej nie miałem na to czasu. Zdaję mi się, że gdzieś tam w podświadomości cały czas pamiętałem o Amelii i po prostu nie wyobrażałem sobie żebym mógł być z kimś innym.

                -Więc dlaczego w ogóle się do nas nie odzywałeś? Przecież skoro dostałeś taką ważną pracę to mogłeś nas tam ściągnąć. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie wiedziałeś o moim istnieniu, ale skoro nadal zależało ci na mamie to dlaczego w ogóle nie dałeś znaku życia?

                -Przestałem zwracać uwagę na to jak czas szybko płynie. Byłem tak zapracowany, że nie zdawałem sobie sprawy z tego kiedy ostatnio się z nią kontaktowałem. Byłem jakby w transie. Dopiero telefon od Magdy o śmierci Amelii otworzył mi oczy. Nie wybaczę sobie tego do końca życia. Mogłem mieć was obie, ale zawaliłem.

                -Tłumaczyłeś mi to już kiedyś?

                -Mniej więcej. Zaraz czy coś ci się przypomniało? – widzę zaciekawienie na jego twarzy.

                -Nie tylko poczułam tak jakbym miała deja vu.

                -To już jakiś postęp może jednak lekarze się mylili.

                -Wolę nie robić sobie nadziei. – urywam. – Pójdę już spać. Jestem zmęczona. – Mam nadzieję, że nie zacznie podejrzewać, że coś jest nie tak. Muszę położyć się o wiele wcześniej niż zwykle. Samolot mam o 6:00, ale postaram się wyjechać około trzy godziny wcześniej.

                Zanim dochodzę do mojego pokoju zatrzymuję się przy jednych drzwiach. Gabinet mojej mamy. Wcześniej w ogóle nie myślałam o tym, aby tam wejść. Niepewnie naciskam klamkę drzwi. Nie wiem jak to wszystko dalej się potoczy i być może to ostatnia okazja aby przyjrzeć się temu pomieszczeniu. Wchodzę do środka i mogłabym przysiąc z ręką na sercu, że tutaj nadal unosi się jej zapach. Tak jakby nie było jej zaledwie dzień i za chwilę miałby wrócić. Coś zaczyna mnie ściskać w gardle, ale staram się to zignorować.

                Ściany mają odcień ciepłego, jasnego brązu. Znaczną część pokoju zajmuję ciemne i masywne biurko oraz skórzany fotel za nim. Na środku podłogi rozciąga się pokaźny dywan w najróżniejsze wzory. Jedna ściana zajęta jest przez półki z książkami. Podchodzę do nich i delikatnie dotykam grzbietów. Zauważam, że niektóre z nich są napisane w języku angielskim, a nawet niemieckim. Nie wiedziałam, że moja matka tak dobrze zna te dwa języki. Jedno jest pewne była naprawdę inteligentna. W pewnym momencie moją uwagę przykuwa jaskrawoczerwony kolor, który w ogóle nie pasuję do otoczenia tych surowych książek. Biorę ją w rękę i okazuję się, że to coś w rodzaju terminarzu. Wiem, że nie powinnam tam zaglądać, bo to pewnie prywatna rzecz należąca do mojej matki, ale nie potrafię się powstrzymać. Otwieram go gdzieś na środku i od razu widzę dobrze mi znane, zawiłe pismo. Wzrokiem z większego ogarniam co tam się znajduję, a oczy momentalnie rozszerzają mi się ze zdziwienia. To jest pamiętnik.

               

Dziś znów widziałam go w telewizji. Nie zmienił się prawie wcale. Na jego twarzy przybyło jedynie parę zmarszczek, a oczy nie świecą już tym samym młodzieńczym blaskiem co u Victorii. Naprawdę zachowuję się jak jakaś nastolatka, ale nie potrafię o nim zapomnieć. Dodatkowo przeszkadza mi w tym to, że jest naprawdę sławny.

            Nieraz mam nadzieję, że pewnego dnia wrócę z pracy i zobaczę go przed domem. Wiem, że wtedy mimo wszystko wybaczyłabym mu. Gdyby nie moja najcudowniejsza pod Słońcem córka już dawno zwariowałabym.

                W tym momencie już nie potrafię powstrzymać łez, które żłobią ścieżki na moich policzkach. Zamykam notatnik wzdychając głęboko. Nie przyglądając się dłużej pokojowi wracam do siebie. Jaskrawo czerwony przedmiot dołącza do mojego pamiętnika.

~*~

                Nie wiem, czy tej nocy w ogóle spałam. Jedyne czego jestem pewna to tego, że kiedy zadzwonił budzik już byłam w pełni rozbudzona. Denerwowałam się okropnie. To była moja druga podróż samolotem, a pierwsza, którą miałam przebyć samotnie. Jeśli coś się nie uda to nie wiem co mam jeszcze wymyśleć.

                Staram się zachowywać najciszej jak tylko potrafię. Ubieram wcześniej uszykowane rzeczy i powoli po schodach znoszę walizkę. Cieszę się, że żaden ze stopni nie skrzypi. W innym wypadku pewnie już dawno zdradziłabym się. Delikatnie przekręcam kluczyk w drzwiach, który cichym kliknięciem oznajmia, że zamek został otwarty. Wychodzę na dwór, gdzie gdyby nie uliczne lampy nie widziałabym kompletnie nic. Wyciągam telefon z tylnej kieszeni jeansów i wybieram numer taksówkarza.

~*~

                Wybija godzina szósta, a ja siedzę już w samolocie. Jestem gotowa. Psychicznie i fizycznie. Wiem, że robię dobrze. Sam mówił, że gdybym czegoś potrzebowała to mam się do niego odezwać. To właśnie teraz robię. Gdyby tak po prostu odepchnął mnie okazałby się zwykłą świnią.

                Zakładam słuchawki na uszy i patrzę jak samolot powoli unosi się do góry, a wieżowce, które wcześniej wydawały się być takie wielkie są jedynie małym punkcikiem. Już nie mogę się cofnąć. Nie stchórzę tak jak moja matka.

~*~

                Lot mija mi zadziwiająco szybko. Tyle tylko, że teraz zaczynam się bać, że Jonathan niedługo zauważy moją nieobecność. Postanawiam, że dla pewności nie będę włączała telefonu. Szybko odnajduję swój bagaż i oddycham z ulgą. Zawsze boję się, ze gdzieś przepadnie, a ja później będę miała problemy ze znalezieniem go. Ponownie tego dnia wzywam taksówkę i po zaledwie paru minutach już siedzę w wygodnym samochodzie. Tym razem czas dłuży mi się niemiłosiernie. Być może to wina korków, które niestety nas spotkały. Chcę jak najszybciej być na miejscu i wiedzieć na czym stoję. W razie czego zawszę mogę wynająć pokój w jakimś hotelu. Na szczęście zabezpieczyłam się biorąc sporą gotówkę. Kiedy zaczynamy mijać znajome budynki moje serce zaczyna szybciej bić. Pamiętam jak niedawno przejeżdżałam tą sama drogą myśląc, że już nigdy tu nie wrócę. Mimo wszystko uśmiecham się do siebie.

                Wychodzę z samochodu i niepewnie staję przed imponujących rozmiarów domem. Pomyśleć, że mieszka w nim tylko jedna osoba. Chociaż może już znalazł sobie kogoś, a ja bezczelnie wkraczam w jego życie.

Nie mogę się zatrzymać, nie w tym momencie.

Delikatnie popycham uliczkę i znajduję się na jego posesji. Kółka walizki delikatnie podskakują na kostce, ale mimo wszystko nie zwalniam tępa. Boję się, że w każdej chwili obrócę się i po prostu odejdę. Po naciśnięciu dzwonka na chwilę przymykam powieki. Oto nadchodzi chwila prawdy. Słyszę czyjeś kroki za ścianą, a już po chwili drzwi uchylają się. Widzę w nich tego samego blondyna, który prześladuję mnie już od dłuższego czasu. Z zawodem zauważam, że nawet w małym stopniu nie udało mi się odtworzyć koloru jego tęczówek.

-Vicky. – szepcze jakby z zaciśniętym gardłem. Widzę niedowierzanie wypisane na jego przystojnej twarzy. Chyba boi się, że za chwilę się rozpłynę.

-Mogę wejść? – pytam niepewnie.

-Oczywiście. – odpowiada błyskawicznie szerzej otwierając drzwi. Widząc, że mam ze sobą walizkę bierze ją ode mnie i wprowadza do środka.

-Przepraszam, że tak ci się narzucam.

-Co ty mówisz? Nawet nie wiesz jak bardzo cieszę się, że znów cię widzę.

-Niall, ja mam do ciebie małą prośbę. Czy mogłabym na jakiś czas się u ciebie zatrzymać?

-Ty mówisz serio? – pyta z niedowierzaniem. Po chwili na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech. – Przecież, że możesz, ale co się stało? Coś z Jonathanem?

-Nie tylko z nim. Nikt nie chcę powiedzieć mi prawdy o moim starym życiu. Jesteś moją ostatnią deską ratunku. Mam nadzieję, że chociaż ty różnisz się od tych ludzi, którzy niby są dla mnie ważni, ale nie robią nic, aby mi pomóc.

-Powiem wszystko co tylko wiem, ale teraz proszę pozwól mi cię przytulić. 

Zdziwiona przyglądam mu się parę minut. Na moich oczach jego wcześniej wesoła twarz zmienia się w bardziej przygnębioną. Na pewno zastanawia się co też takiego w tej chwili myślę. Nie mogę pojąć tego jak za tak wielką przysługę człowiek może prosić jedynie o uścisk.

Powoli zbliżam się do niego. Delikatnie zaplatam ręce w jego talii. Po chwili budzi się ze swojego snu zamyślenia i zdziwienia i przyciąga mnie jeszcze bliżej siebie. W tej chwili czuję prawdziwe deja vu. Znów jest tak cudownie jak poprzednio. Nawet w ramionach Maxa nie jest tak miło. To daje mi wiele do myślenia. Przymykam powieki i wsłuchuję się w przyśpieszone bicie jego serca. Mam ochotę podziękować zegarom i samochodom, że akurat w tym momencie postanowiły zamilknąć.

-Dziękuję. – szepczę.

-To ja dziękuję.

-Za co? – pytam.

-Za to, że jesteś.

-Dziękujesz mi za to, że jestem egoistką? Nie zjawiłam się tutaj, ponieważ szkoda mi ciebie. Chciałam znaleźć odpowiedzi na moje pytania.

-I tym właśnie sposobem uszczęśliwiłaś mnie. Słowami nie da się opisać tego jak bardzo tęskniłem.

-Niall…-szepcze, bo jakimś dziwnym sposobem boję się zranienia go. – Nie możesz tak robić. Musisz przestać o mnie myśleć. Stara „ja” już nigdy nie wróci. Nie możesz patrzeć wstecz, bo szczęście przeleci ci koło nosa.

-To, że nie pamiętasz części swojego życia nie znaczy, że stałaś się całkowicie kimś innym. Gdyby nie parę defektów w życiu nie pomyślałbym, że coś się stało.

-Mimo to nie możesz się do mnie przywiązywać. Nie mam pojęcia jak długo tu zostanę. Zresztą kiedyś i tak umrę, więc siłą rzeczy odejdę. Prędzej lub później, ale zniknę.

-Nie znikniesz. Zawsze będziesz tutaj. – Łapie moją dłoń i kładzie ją na swoim sercu. Czuję jak radośnie podskakuję. Nigdy wcześniej nie myślałam, że ludzki puls może być tak fascynujący. Mimo wszystko odsuwam się od niego. Przyjechałam tu tylko po to aby odpowiedział na moje pytania. Nie mogę robić mu nadziei i tak dość już namieszałam w jego życiu.

-Może oprowadzisz mnie? – zmieniam temat.

-A no tak! Przepraszam. Mam parę pokoi gościnnych, będziesz mogła wybrać ten który spodoba ci się najbardziej.

-Nie przyjechałam tu na wieczność. Obojętne jest mi to jaki pokój dostanę. Chcę po prostu obejrzeć mieszkanie.

-OK. w takim razie zaczynajmy. To jak widzisz jest korytarz. – Zaczynam rozglądać się po bardzo przestrzennym i jasnym pomieszczeniu w kształcie kwadratu. Jego ściany są białe, a podłoga wykonana z solidnego dębowego drewna. Następnie kierujemy się do innego pokoju, który okazuję się być salonem. Bardzo wielkim nawiasem mówiąc. Niewidzialną linią podzielony jest na dwie części. W jednej znajduję się skórzana czarna skórzana kanapa, naprzeciwko niej niski i niewielki dębowy stolik. Całość dopełnia wielki telewizor plazmowy rozpościerający się na ścianie. Druga część pełni funkcje jadalni. Duży stół jest zdecydowanym centrum, spod niego wystaję ciemnobrązowy dywan. Później przychodzi czas na kuchnię. Tak samo jak reszta jest wykonana w stylu nowoczesnym. Ściany znów są bardzo jasne, niemal śnieżnobiałe. Dla odmiany i kontrastu meble są w kolorze czerwonym.

Kiedy wchodzimy po schodach zauważam przejęcie wypisane na twarzy chłopaka. Najwyraźniej moja opinia na temat jego domu jest dla niego bardzo ważna.

Górny korytarz okazuję się być węższy, ale za to dłuższy. Tutaj także dominuję biel. Na ścianach wiszą liczne nagrody i zdjęcia zespołu. Nie potrafię nie zatrzymać się przy fotografii, na której chłopacy są o wiele młodsi. O ile się nie mylę to uwiecznienie ich jednego z wielu występów w X-Factor. Patrząc wstecz w tym momencie spokojnie mogłabym nazwać ich mężczyznami. Uśmiecham się do blondyna, który bez słowa na mnie czekał i wyruszamy w dalszą wędrówkę. Najpierw zwiedzamy jego pokój. Z ulgą zauważam, że chociaż tutaj na ścianie pojawił się jakiś kolor, a mianowicie zielony. Nie zgniły, czy butelkowy tylko ten odcień, którym nasycona jest świeża trawa. Na próżno tutaj szukać dużej ilości mebli. Centralną część pomieszczenia zajmuję białe dwuosobowe łóżko, dokładnie naprzeciwko niego znajduję się telewizor, ale o wiele mniejszy od tego, który znajduję się na dole. Przy jednej ze ścian znajduję się szafa. Staram się zignorować to, że na szafce nocnej stoi moje zdjęcie. Wmawiam sobie, że to tylko moje halucynację, ale gdzieś tam w podświadomości doskonalę wiem, że się mylę.

Następne pokoje są tak bardzo kolorowe, że koduję sobie w głowie, aby w przyszłości sprawdzić czy przypadkiem nie ma tu wszystkich kolorów tęczy. Każdy urządzony jest w całkowicie odmienny sposób.

-Skoro sama nie chcesz wybierać, to sądzę, że ten spodoba ci się najbardziej. – odzywa się chłopak przed otwarciem drzwi. Rzeczywiście miał rację. Podoba mi się i to do tego stopnia, że nie wiem co powiedzieć. Niby nic. Zwykły pokój, ale klimat, który w nim panuję zapiera mi dech w piersiach. Jego ściany są niebieskie, ale przez jego środek biegnie zawiły biały wzorek, który jest tak delikatny, że spokojnie mógłby uchodzić za pajęczą sieć. Łóżko jest chyba największe ze wszystkich pokoi, w dodatku ma koronkowy baldachim. W rogu stoi toaletka z lustrem, a obok jej średnich rozmiarów komoda. Prawie w ostatniej chwili zauważam samotnie stojącą sztalugę, a na niej naciągnięte płótno. Na ten widok ręce zaczynają mnie świerzbić. Najchętniej już wzięłabym się do pracy. Zaraz! Czy ten pokój czasami nie został przygotowany specjalnie dla mnie? Wszystko jest wprost idealne i dobrane pod mój gust. Dodatkowo po co komuś kto nie potrafi malować i nie interesuję się tego rodzaju sztuką sztaluga. Być może to tylko moje wyobrażenia wynikające ze zmęczenia po podróży, ale to jest naprawdę dziwne.

-Idealny. – mówię krótko.

-Wiedziałem, że ci się spodoba. Jeśli chcesz to możesz poczekać, ja pójdę po twoją walizkę.

-OK.

Kiedy znika za drzwiami i słyszę jego kroki rozlegające się na schodach delikatnie tak jakbym nie chciała uszkodzić śnieżnobiałego materiału siadam na łóżku. Jest zadziwiająco miękkie, ale nie na tyle, że człowiek nie potrafi się w nim wyspać, bo najnormalniej w świecie zapada się w nim. Po paru minutach przede mną staję chłopak z niedużą walizką, którą mi wręcza.

-Pewnie jesteś głodna. Szczerze powiedziawszy nie mam za wiele produktów w lodówce, ale coś się wymyśli. – Na początku chciałam zaprzeczyć i powiedzieć, że jedyne czego potrzebuję to chwila na odpoczynek. Jednak od razu przypominam sobie, że dziś jeszcze nic nie jadłam. Dodatkowo jak na zawołanie coś zaczyna ssać mnie w żołądku i wiem, że niedługo zacznie mi burczeć w brzuchu. Posłusznie schodzę za nim na dół. Rozsiadam się w jadalni i staram się skupić na jakimś programie informacyjnym. Jednak moje myśli zaprzątnięte są czymś innym. Nie mogę uwierzyć, że jak na razie wszystko idzie zgodnie z moim planem. Wiem, że nie do końca wyszłam na prostą, ale najważniejsze jest to, że gdzieś w połowie nie zawróciłam. –Przepraszam, że tylko to, ale nie jestem jakimś zdolnym kucharzem, a wolę niczego nie zepsuć. – oznajmia chłopak wracając z parującym talerzem jajecznicy.

-Ważne, że jest to coś ciepłego i nadającego się do zjedzenia.

-Przepraszam powinienem od razu coś dla ciebie zrobić. Wiem co to znaczy głód.

-W porównaniu do ciebie jestem w stanie wytrzymać parę minut czując głód. Nie mdleję.

-Ej! Ja też nie mdleję.

-No dobra, ale lamentujesz i to okropnie.

-Nie prawda.

-Jesteś pewien. Za chwilę mogę poradzić się chłopaków.

-OK. wygrałaś.

-Masz szczęście. W innym przypadku mogłaby się polać krew.

-Zaczynam się ciebie bać. – Udaję przerażoną minę, która wygląda przekomicznie. Dodatkowo odmładza go o parę dobrych lat i wygląda po prostu słodko. Na moje usta powoli wkrada się uśmiech, dlatego szybko odwracam wzrok.

-Gdyby dzwonił Jonathan to udawaj, że wcale mnie tu nie ma. – mówię prosto z mostu, bo boję się, że za chwile odezwie się telefon, a ja nie będę nic mogła zrobić.

-Uciekłaś? – pyta zdziwiony.

-Naprawdę myślisz, że puściłby mnie samą. Czasami zachowuję się tak jakbym znów miała pięć lat. Mam tego po prostu dość. On nie może dowiedzieć się o tym, że tu jestem, bo na pewno po mnie wróci, a ja nie chcę przebywać wśród ludzi, którzy nic więcej nie robią oprócz zatajania przede mną prawdy.

-Ty naprawdę nic się nie zmieniłaś. – mówi delikatnie uśmiechając się.

-Każdy mi to powtarza, a ja przeważnie odpowiadam…

-„…to, że straciłam pamięć nie oznacza, że utraciłam siebie.” – przerywa cytując moje słowa.

-Skąd, ty?

-Znam cię lepiej niż ci się wydaję.

-Teraz to ja zaczynam się bać.

-Nie ma czego. Kto jak kto, ale na pewno ja nie wykorzystam różnych informacji przeciwko tobie.

-Dziękuję. – szepcze wpatrując się w widelec, który aktualnie trzymam w ręce.

-Znów? Za co.

-Za to wszystko co dla mnie  robisz. Przecież wcale nie musisz.

-Nie muszę, ale chcę, a poza tym to nic wielkiego.

-Przecież, że ukrywanie przed swoim menagerem, że masz pod swoim dachem jego córką  nie jest niczym trudnym. Jeszcze nie można zapomnieć o tym, że wszystko trzeba utrzymać w tajemnicy przed mediami. W dodatku nawijanie jej o tym co już było jest naprawdę fascynującym zajęciem.

-Przesadzasz. Już kiedyś się ukrywaliśmy i gdybym nie zrobił jednej rzeczy pewnie tak szybko nikt by się o nas nie dowiedział.

-Mówisz o śpiewaniu dla mnie piosenki na scenie przed tysiącami ludźmi?

-Tak dokładnie o tym. Kto ci o tym powiedział?

-Dzięki temu dowiedziałam się, że byłeś moim chłopakiem. Wszyscy naokoło mówili, że byliśmy naprawdę dobrymi przyjaciółmi.

-Bo byliśmy.

-Chyba nawet potrafię to sobie wyobrazić. – mówię zanim ugryzę się w język.

-Naprawdę? – pyta chłopak z głosem przepełnionym nadzieją.

-Uhu. – mruczę pod nosem i udaję wielkie zainteresowanie jajecznicą.

Minuty dłużą się niemiłosiernie, a wokół nas jest tylko cisza raz po raz przerywana jakimiś bezsensownymi reklamami. Jest okropnie niezręcznie. Obydwoje to czujemy, ale żadne z nas nie podejmuję się, aby to przerwać. Czasami czuję na sobie jego wzrok, ale udaję, że wcale tego nie zauważam. Wtedy byłoby jeszcze gorzej.  W końcu zjadam posiłek do końca.

-Ja już pójdę spać. Jeszcze raz dzięki. – odzywam się w końcu.

-Nie ma za co. – Łapie talerz w tym samym momencie co ja. – Idź odpocząć ja się tym zajmę.

-OK. To do jutra. – Wychodzę, ale znów wiem, że przygląda mi się. Chyba dawno nie czułam się tak dziwnie. Będę musiała przyzwyczaić się do tego wszystkiego, bo dopóki nie zwrócę mu uwagi (to na pewno prędzej czy później nastąpi) na pewno nadal będzie to robił.

~Perspektywa Jonathana~

W tym samym czasie…

Bardzo długo zastanawiałem się czy wejść do jej pokoju. Już dawno wybiła godzina 16.00, a jej jak nie było tak nie ma. W ogóle nie reaguję na jakiekolwiek próby dostatnia się do środka. Być może coś jej się stało, a ja zwlekam z tym, bo myślę, że przypadkiem naruszę jej własność prywatną. Chyba nigdy nie przyzwyczaję się do tego jak mam się w stosunku do niej zachowywać. Nie dość, że samo posiadanie córki jest dla mnie nowością to trzeba też zwrócić uwagę na jej temperament i na to, że straciła pamięć.

Ku mojemu zdziwieniu okazuję się, że drzwi cały czas były otwarte. Po wejściu od razu wiem, że nikogo nie ma w środku, ale coś każę mi wejść głębiej. Po podłodze wala się parę płyt i kartek, a łóżko jest niezaścielone. Jedno jest pewne stan pokoju w tej chwili idealnie odzwierciedla jej charakter. Niby od niechcenia spoglądam na birko, a w oczy rzuca mi się śnieżnobiała koperta. Moje serce zaczyna szybciej bić. Doskonale wiem co to może znaczyć. Na środku pochyłym pismem jest Jonathan. Lekko trzęsącymi się dłońmi otwieram kopertę.

Warszawa, dn. 25.09.2013r

Hej!  

Miałam nic nie pisać, ale stwierdziłam, że raczej nie chcę żebyś umarł na zawał. Wystarczy, że nie mam jednego rodzica. Będę się streszczać, bo trochę szkoda mi atramentu w długopisie. Wyjeżdżam, ale nie powiem gdzie, bo na pewno będziesz chciał mnie ściągnąć z powrotem. Jestem już dorosła. Pewnie nawet nie wiedziałeś o tym, że dziś są moje urodziny. To znaczy na pewno czytasz to dzień później… zresztą nie ważne. Nie szukaj mnie. Dam sobie radę. Dłużej nie mogę pytać się i nie dostawać odpowiedzi. Nie jestem jakaś ułomna, ani nie mam pięciu lat, że można przekupić mnie lizakiem. Może kiedyś tam wrócę, ale sama nie wiem co będę robić dalej. Jak na razie muszę zdobyć odpowiedzi.

Victoria Star

Moja reakcja jest całkowicie odbiega od stereotypu. Zaczynam się śmiać. To było całkowicie do przewidzenia. Wiadomo nie od dziś, że Victoria nie da za wygraną, ale nie wiedziałem, że tak krótko wytrzyma w niewiedzy. Myślałem, że jest trochę bardziej cierpliwa. Tylko skoro wiedziałem jak to wszystko się potoczy, to dlaczego nie zrobiłem czegoś żeby temu zapobiec?

Perspektywa Victorii

~27 wrzesień~

Budząc się od razu czuję na swojej twarzy ostatnie promienie słońca. Poprzedniego wieczoru nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Chyba nawet lubię kiedy jestem tak zmęczona, że nie jestem zdolna myśleć o niczym innym jak tylko łóżku i ciepłej pierzynie.

Wychodząc na korytarz słyszę dochodzące z dołu odgłosy telewizora. Czyli już nie śpi. Całe szczęście.

-Hej! – mówię, a on podskakuję w miejscu. Pewnie wcześniej mnie nie zauważył.

-Cześć. – Od razu odwraca się w moją stronę i posyła mi uśmiech. – Zrobię ci śniadanie. – oznajmia wstając z kanapy.

-Nie jestem głodna.

-To się nie liczy. Śniadanie to najważniejszy posiłek dnia.

Nie sprzeczając się z nim dłużej siadam przed telewizorem i zaczynam bawić się pilotem. Mógłby już w końcu wrócić. Spoglądam na ekran i okazuję się, że jak zwykle nie ma tam nic wartego mojej uwagi. Po paru minutach znów widzę blondyna, który stawia przede mną talerz z kanapkami.

-Przecież ja tyle nie zjem. – mówię zdziwiona widząc to co znajduję się na moim talerzu.

-To tylko tak strasznie wygląda. Na pewno dasz radę. W razie co to ci pomogę.

Biorę jedną kanapkę do ręki i wiem, że nie będę w stanie nawet jej przełknąć. Nie chodzi o to, że wygląda nieapetycznie, wręcz przeciwnie. Tylko dopóki nie wyjaśnię sprawy, przez którą tu przyjechałam czuję, że nie będę w stanie normalnie funkcjonować. Myślę jak to wszystko ubrać w słowa i przyglądam się Horanowi, który jest naprawdę zainteresowany tym co dzieje się w telewizji. Przygryzam wargę, a on w tym samym momencie odwraca się w moją stronę. Na początku kąciki jego ust lekko się unoszą, ale po chwili opadają.

-Coś się stało? – pyta wyraźnie zaniepokojony. Chyba nawet nie zdawałam sobie sprawy z  tego, że jestem tak bardzo tym przejęta. W dodatku myślałam, że jestem gotowa na poznanie prawdy. Nie wiedziałam, że to wszystko będzie takie skomplikowane.

-Mogę o coś spytać?

-Widzę, że strasznie cię dręczy. Pamiętaj. Możesz pytać o wszystko co tylko chcesz.

-Dlaczego Max i mój ojciec nie lubią Damiana? Co on takiego zrobił? Maksymilian mówił, że tutaj chodzi o mnie. Proszę nie udawaj, że nie wiesz o co chodzi, bo dobrze wiem, że to nie prawda.

-Vicky… - wzdrygam się słysząc zdrobnienie mojego imienia. Gdyby ktoś inny je wypowiedział na pewno miałabym do niego pretensje, ale Niall robi to w tak wyjątkowy sposób, że nie potrafię zwrócić mu uwagi. – Wy byliście parę. – Te słowa uderzają we mnie zapierając dech w piersiach. Przecież to jakiś stek bzdur! Jak? Że niby my?! Razem?! Wszystko w mojej głowie aż krzyczy od pytań, ale na zewnątrz jestem opanowania i czekam na dalsze wyjaśnienia. – Nie wiem dokładnie jak długo to trwało i czy naprawdę się kochaliście, ale on po pewnym czasie zranił cię. – Kończy, ale wiem, że jest coś jeszcze, tyle tylko, że on nie chcę mi powiedzieć.

-Niall, powiedz w jaki sposób mnie zranił. – mówię łagodnym tonem.

-Nakryłaś go w łóżku z inną. – Choć sama perspektywa tego, że byłam z Damianem wydaję się być dziwnie nierealna to i tak czuję ból. Nawet nie wyobrażam sobie co musiałam czuć wcześniej kiedy doświadczyłam tego uczucia w pełni i pamiętałam każdą chwilę spędzona razem. Teraz wiem tylko o wydarzeniach, które miały miejsce w czasie naszej przyjaźni, a i tak czuję się źle.

-Kontynuuj.

-To był koniec waszego związku. Przestaliście się spotykać.

-Co było dalej?

-Żyliście osobno. – mówi dobitnie.

-Nie o to mi chodzi. W jaki sposób to odbiło na mnie piętno? – Momentalnie widzę jak jego tęczówki się zmieniają. Człowiek potrafi utrzymać kamienną twarz, ale oczy zawsze go zdradzą. Ten smutek widziałam już parę razy. Wtedy kiedy pytał się, czy naprawdę straciłam pamięć, kiedy Jonathan mówił, że wyjeżdżamy i w momencie naszego pożegnania. Zawsze ja sprawiałam, że czuł się nieszczęśliwy i w tym momencie miałam ogromne wyrzuty sumienia. Niczemu nie zawinił, a jedynym błędem w jego życiu było poznanie mnie.

-Przestałaś wierzyć w siebie. Okaleczałaś się i wpadłaś w bulimię. – szepcze.

-To wszystko przez niego? – pytam.

-Tak. – Przed oczami staję mi roześmiana twarz mojego przyjaciela. Nadal dziwne wydaję mi się to, że mógłby mnie skrzywdzić i to tak dobitnie, że gdyby to nadal się ciągnęło mogłabym się pożegnać z tym światem. – Wiem, że teraz to dziwnie brzmi, ale wszystko co ci teraz powiedziałem dowiedziałem się od ciebie.

W tej chwili nie wiem co zrobić. Jest poranek godzina 9:00, a ja czuję się tak jakbym nie spała od paru dni. Tak bardzo chciałam dowiedzieć się prawdy, ale w teraz zaczynam tego żałować. Mimo wszystko chyba dobrze, że jednak doszło do tego. Wiem, że ta sprawa nigdy nie dałaby mi spokoju, a poza tym gorsza jest niewiedza niż najgorsze kłamstwo.

-Dobrze się czujesz? Jesteś okropnie blada.

-Tak, wszystko OK. – kłamię. – Po prostu muszę pobyć trochę sama. – Powoli podnoszę się. Mam wrażenie, że za chwilę przewrócę się.

-Jesteś pewna? – pyta ponownie.

-Tak. – szepcze, ale mój głos i tak się załamuje. Lekko się chwiejąc idę w stronę schodów. Od razu uświadamiam sobie, że samotność pośród czterech ścian wcale mi nie pomoże. Poczuję się jeszcze gorzej nie potrzebnie rozdrapując zrośnięte już rany. Ku mojemu i chłopaka zdziwieniu odwracam się na pięcie i niemal do niego podbiegam wtulając się w jego pierś. W tym samym momencie łzy zaczynają płynąc po moich policzkach. Niall zaczyna lekko mnie kołysać, co nieznacznie mnie uspokaja.

-Już dobrze. – szepcze wprost do mojego ucha. – Pamiętaj, że to tylko przeszłość, a ty możesz zacząć wszystko od nowa.

-Ale ja nie potrafię nie myśleć o tym co było. Wszyscy naokoło o tym wiedzą tylko nie ja. To jest okropnie nieznośne. – mówię łamiącym się głosem.

-Musisz się uspokoić. Nie potrzebnie się denerwujesz. Zrobię ci herbaty. – oznajmia.

-NIE! – niespodziewanie wykrzykuję i wtulam się w niego mocniej. – Nie zostawiaj mnie. Błagam.

-Przepraszam. – szepcze. – Nie opuszczę cię.

Po paru minutach delikatnie ciągnie mnie w stronę kanapy. Z lekkim wahaniem sadza mnie sobie na kolanach. W innych okolicznościach na pewno zaczęłabym wyzywać go od zboków, ale teraz czuję, że potrzebuję czyjejś obecności, a tylko on jest pod ręką. Opieram się o niego i czuję na swojej talii jego dłonie. Po chwili odgarnia włosy z mojej twarzy i delikatnie całuję mnie w czoło. Nieśmiało przyznaję przed sobą, że to sprawia, że czuję się inaczej. Lepiej.

~28 wrzesień~

-Tori chłopacy dziś przyjdą. – oznajmia Niall w pewnym momencie.

-Co?! – mówię zdziwiona. – Przecież obiecałeś. – odzywam się oskarżycielskim tonem.

-Tak wiem, ale nie będziemy mogli tego ukrywać w nieskończoność.

-Przecież nie będę tu mieszkać wiecznie. Musisz liczyć się z tym, że w każdym momencie mogę się stąd wyprowadzić. – Przerywam mu i choć powinnam czuć wyrzuty sumienia na widok jego smutnej miny to tak nie jest. Wiem, że go ranię, ale nie mogę mu dawać złudnej nadziei na to, że wszystko w końcu wróci do normy, bo tak się nie stanie.

-Już wcześniej chcieli tutaj wpaść i wolę żeby stało się to wtedy kiedy o tym wiemy. Widząc ich przed drzwiami swojego domu nie będę potrafił wymyśleć czegoś sensownego, a poza tym oni tylko wyglądają na takich nierozgarniętych. Jeśli coś obiecują to tego dotrzymują. Poza tym to moi przyjaciele muszę im ufać.

-Ale ja nie. – odzywam się krótko.

-Kiedyś im ufałaś.

-Niemożliwe.

-Na początku też mi się tak zdawało. Cały czas nazywałaś nas zadufanymi w sobie gwiazdami i przy każdej okazji dogryzałaś nam. W końcu reszta przestała być dla ciebie miła i starała się cię ignorować, tylko Harry nie był na tyle silny i wiecznie się z tobą kłócił.

-A co z tobą? – pytam zaciekawiona, bo zauważyłam, że mówił ogólnie, nie o jednostce.

-Ja nigdy nie dałem za wygraną.

-Dokładniej. O co chodzi?

-Już kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem wiedziałem, że surowość na twojej twarzy to tylko i wyłącznie maska, której możesz się pozbyć. Z biegiem czasu zdałem sobie sprawę, że sama nie potrafisz tego zrobić i chciałem ci pomóc, ale wtedy zacząłem cię poznawać i stało się.

-Co? – pytam choć wiem, że on wcale nie chcę dokończać tego zdania.

-Zakochałem się, ale minęło jeszcze sporo czasu zanim się o tym dowiedziałaś.

-Jak to jest być zakochanym? – pytam i widzę jak jego oczy rozszerzają się ze zdziwienia. Przecież nie powiedziałam niczego aż tak bardzo szokującego. Najbardziej nierealne jest to, że jego oczy lśnią od powstrzymywanych łez. – Co się stało?

-Nic, po prostu już wcześniej zadałaś mi to pytanie.

-Jak to? Przecież podobno byłam z Damianem.

-To, że jest się z kimś nie oznacza, że darzy się go tak silnym uczuciem. – stwierdza.

-W takim razie skoro masz już w tym wprawę, to odpowiesz na moje pytanie?

-Wtedy nie odpowiedziałem ci.

-Dlaczego?

-Wtedy już cię kochałem, ale na początku bałem się powiedzieć jak się czuję w twojej obecności. Kiedy prawie się na to zebrałem zaczęłaś mówić o tym jak to było kiedy chodziłaś z Damianem. Starałem się ukryć ból, ale nie wiem czy mi wyszło.

-Co wtedy powiedziałam?

-Uwielbiałaś z nim przebywać. Kochałaś dostawać od niego SMS-y na dobranoc. Wcześniej przez bardzo długi czas byliście przyjaciółmi dlatego wiedzieliście o sobie wszystko. Nie musieliście zadawać sobie zbędnych pytań i to najbardziej ci się podobało. Nie wiedziałaś czy tak bardzo go wyidealizowałaś, czy naprawdę był tak dobrym aktorem, bo później okazał się zwyczajnym dupkiem. 
( Część II. Rozdział 2 Perspektywa Victorii)

-Te właśnie słowa tak bardzo cię zabolały? Przecież to nic wielkiego?

-Nie mogłem znieść myśli, że jakikolwiek inny facet mógłby na ciebie spojrzeć, a co dopiero mówić o innych rzeczach.

-Więc powiedz jak ty czułeś się kiedy byłeś zakochany.

-Wbrew pozorom opisanie tego uczucia nie jest łatwe. Wszyscy myślą, że to jedynie ogranicza się do kontaktu fizycznego. Oczywiście to jest też ważne w związku, ale w samym zakochaniu, kiedy jeszcze nie mogłem pozwolić sobie nawet na dotknięcie ciebie także byłem szczęśliwy. W ogóle nawet nie marzyłem o tym abyś to odwzajemniła. To byłoby zbyt piękne, ale kiedy powiedziałaś te dwa słowa to byłem już pewien. Mógłbym być nikim, bezdomnym człowiek, który walczy o przetrwanie do następnego dnia, ale gdybym miał cię przy sobie wierzę, że zniósłbym to wszystko, bo wiedziałbym, że nie mogę umrzeć. Za bardzo boję się, że nie spotkam cię po tej drugiej stronie.

-Cieszę się, że zakochałam się właśnie w tobie. Jesteś niesamowity i mam nadzieję, że w końcu znajdziesz kogoś kto też cię uszczęśliwi.

-Ja nie muszę szukać. Już znalazłem. – oznajmia. Nie musze się pytać o kogo mu chodzi. Wiem doskonale jak brzmi odpowiedź, ale nie chcę aby została wypowiedziana na głos.

-To dzwonisz po tych chłopaków? – pytam. Muszę w jakiś sposób zmienić temat.

-Tak, oczywiście. – Budzi się z transu i łapie za telefon.

-Proponuję, abyś na razie nic im nie mówił. Mogą czegoś nie zrozumieć i zadzwonić po Jonathana. Lepiej będzie jeśli wyjaśnimy wszystko na miejscu.

-OK.

***

Niby za bardzo nie przejmuję się tym spotkaniem, ale na plecach czuję dreszczyk strachu. Nie mam pojęcia z czego to wynika. W końcu Niall zapewniał mnie, że nie zadzwonią do Jonathana, a co jeśli tak bardzo mnie znienawidzili za to, że odebrałam im menagera, iż będą chcieli odesłać mnie z powrotem. Nigdzie nie zostało napisane, ze wszyscy są tak pozytywnie do mnie nastawieni jak Irlandczyk.

Po chwili słyszę zadziwiająco ciche przekrzykiwanie się w ich wykonaniu. Jakoś bardzo nie dziwi mnie to, że w ogóle nie pofatygowali się z użyciem dzwonka. Niall spogląda na mnie ostatni raz i wychodzi do nich. Od razu rozmowy cichną. Tym razem jestem zatrwożona. Skoro dołączył do nich następny powinni być jeszcze bardziej rozemocjonowani, a jest wręcz przeciwnie.

-Mamy gościa. – oznajmia Niall poważnym tonem.

-Kto to? – pyta Zayn.

-Sami zobaczcie.

Po korytarzu rozlegają się kroki, które stają się coraz głośniejsze. W końcu do salonu wchodzi piątka chłopaków. Paru z nich staję z lekko otwartymi buziami i patrzy się na mnie tak jakbym co najmniej zmartwychwstała. Jedynie Harry jest zdolny do poruszania się i podbiega do mnie przyciąga w swoje ramiona lekko podduszając. Mimo to nie protestuję, ani nie wydaję żadnego innego głosu. Nie spodziewałam się, że właśnie on zachowa się tak, a nie inaczej. Od razu widać, że moje stosunki z nim były inne niż z Niallem. Irlandczyk traktował mnie z pewną ostrożnością i troską, tak jakby bał się, ze za chwilę mogę zniknąć, natomiast Harry nie przejmował się tym. Dał się ponieść emocją.

-Boże! To wy wróciliście!? – wykrzykuję Louis i przyłącza się do uścisku. Mam wrażenie, że jego uśmiech jest w stanie rozjaśnić tą ponurą wrześniową pogodę.

-Nie do końca. – mówię. Przy okazji staram się wyplątać z ich ramion. Muszę zachować zdrowy rozsądek i najpierw wszystko im wytłumaczyć, zanim nastąpi katastrofa. Wiem, że ich radość pewnie wynika z tego, iż mają nadzieję, na to, że za chwilę zobaczą Jonathana, ale cóż poradzić. – Jace nadal jest w Polsce. Uciekłam z domu, chociaż nie wiem czy można to tak nazwać, w końcu jestem już pełnoletnia. Zresztą nie ważne. Po prostu wyjechałam bez jego wiedzy, bo zdaję sobie sprawę z tego, że na pewno nie pozwoliłby mi na to.

-Dlaczego uciekłaś? – pyta Liam marszcząc brwi.

-Pytałam go i Maxa o moje stare życie, ale praktycznie nie dostawałam odpowiedzi. Miałam nadzieję, że chociaż Niall mi pomoże.

-Kiedy już dostaniesz wszystkie informacje to po prostu znów wyjedziesz? – pyta Zayn z zaciśniętymi zębami, nie wiem dlaczego ten fakt go tak bardzo zdenerwował.

-Chyba tak. – mówię jak gdyby nigdy nic. W końcu taka jest prawda. Nie będę mówić, że zostanę tutaj tylko dlatego, że byłam kiedyś z Niallem.

-Ty… - syczy, a w jego oczach mogę dostrzec złość w czystej postaci.

-Przestań. – przerywa mu blondyn. – To nie jej wina.

-Właśnie, że jej. Przestań w końcu ją bronić. – Uderza pięścią w stół, a ja podskakuję w miejscu.

-Zayn, lepiej wyjdź zapalić. – oznajmia Harry spokojnym głosem, tak jakby nie chciał jeszcze bardziej go denerwować.

-Tak zrobię. – mówi i już po chwili go nie ma.

-Powie mi ktoś o co dokładnie chodzi. Chyba, że należycie do tych ludzi, którzy wolą nic mi nie mówić, bo przecież tak jest prościej, a biedna dziewczyna akurat miała pecha, że straciła pamięć.

-To działo się w teraźniejszości, więc nie masz co się martwić, że tego nie pamiętasz, po prostu nie było cię w Londynie. – oznajmia Louis spoglądając na Harry’ego. W jego wzroku widzę coś dziwnego. Tak jakby ta dwójka miała tajemnice.

-W takim razie co to takiego? – pytam zniecierpliwiona uderzam w oparcie paznokciami.

-Nie, błagam… - jęczy Niall.

-On tęsknił. Bardzo. – mówi krótko Liam, zanim Niall zdąży zakryć jego twarz.

-Przecież już mi to mówiłeś, to nie jest żadna tajemnica. – zwracam się do blondyna pytająco unosząc brew.

-Tak, wiem. – Spuszcza głowę, tak jakby nie chciał już na mnie patrzeć.

-Tylko o to chodziło Zaynowi?

-Tylko? – pyta Harry.

-Rzeczywiście to trochę dziwnie zabrzmiało, ale ja myślałam, że tutaj chodzi o coś bardzie drastycznego. To może ja do niego pójdę i wszystko wyjaśnię.

-Nie ma mowy on cię tam rozszarpie. – mówi podenerwowany Niall.

-Nie przesadzaj. Nie mam zamiaru dalej znosić jego krzywych spojrzeń. –Nie zwracając uwagi na jego dalsze protesty zakładam kurtkę i wychodzę na dwór. Robi się już szarawo, ale bez problemu mogę zauważyć dobrze zbudowaną, męską sylwetkę oraz tlący się słabym światłem papieros. Z lekkim wahaniem podchodzę do niego. W tej chwili naprawdę boję się, że serio może mnie rozszarpać.

-Chyba wiem o co ci chodzi. – mówię.

-Oh brawo! Proszę o oklaski, dla panny Star, która w końcu zorientowała się w czym rzecz! – jego głos jest przepełniony sztucznym entuzjazmem.

-Wiem, że to nie fair. Ponownie tu przyjeżdżam. Można powiedzieć, że wykorzystuję go i wracam. Ale zrozum, że nie mogę z nim mieszkać do końca życia. Nie potrafię udawać, że jestem w nim zakochana, skoro nawet nie wiem czy go lubię.

-To po co tu przyjeżdżałaś?! Robisz mu tylko niepotrzebną nadzieję.

-Wcale, że nie.

-Może nawet o tym nie wiesz, ale kiedy dziś go zobaczyłem wiedziałem, że coś się zmieniło. Był szczęśliwszy, bo ty tu jesteś. Nawet nie chcę myśleć w jakim stanie będzie, kiedy znudzisz się swoją śmieszną grą w pytania i odpowiedzi.

-Ty naprawdę uważasz mnie za bezduszną egoistkę?! W ogóle nie myślisz o tym co ja czuję! Jestem cholernie zagubiona! O swoim życiu nie wiem praktycznie nic, w dodatku wszyscy ukrywają przede mną prawdę, albo serwują mi jakąś wygodną wymówkę! Ale nie, przecież ja tylko przyjechałam tu po to, aby poznęcać się nad jakimś blondynem, który jest moim eks, a wiesz co jest najlepsze, że w ogóle go nie pamiętam! Ale jazda! Nie?

-Zaraz, czy ty właśnie powiedziałaś, że wszyscy naokoło cię okłamują, a ty ufasz tylko Niallowi? – wyraźne zdziwienie jest wypisane na jego twarzy. Gasi papierosa i czeka na moją odpowiedź.

-Coś w tym stylu. Po prostu mam co do niego przeczucia, że nigdy mnie nie oszukał. – Jeszcze chwilę przygląda mi się badawczo, a potem niespodziewanie kąciki jego ust unoszą się lekko ku górze.

-Tylko błagam postaraj się go nie zranić. – Później nie czekając na mnie wchodzi do środka, a ja nie mam pojęcia co też takiego sprawiło, że jego humor od razu tak bardzo się zmienił.

~*~

-Torii skarbie. Nic ci nie jest? – Po wejściu od razu słyszę zatroskany głos Nialla. Zgrabnie omija Zayna i od razu znajduję się obok mnie. Naprawdę staram się zignorować to w jaki sposób mnie nazwał, ale nie potrafię opanować marszczenia brwi.

-Boże za kogo ty mnie masz!? Nie jestem damskim bokserem. Poza tym wszystko sobie już wyjaśniliśmy. Bez przemocy. – odzywa się mulat.

-Co jej powiedziałeś! – krzyczy w odpowiedzi.

-To nasza tajemnica. – mówi czarnowłosy wiedząc, że tym jeszcze bardziej zdenerwuję już dość zestresowanego Irlandczyka. Nawiasem mówiąc właśnie trzęsącymi dłońmi delikatnie ujmuję moją twarz i przygląda jej się mrużąc oczy. Tak jakby chciał zobaczyć, czy czasami nie znajdują się na niej jakiś siniaki, czy zadrapania.

-Niall wyluzuj. Nic mi nie jest. Już jest wszystko OK. – mówię najbardziej łagodnym głosem na jaki mnie stać. Boję się, że za chwilę dostanie zawału.

-Jeśli ten bydlak choć cię tknął… - mówi przez zaciśnięte zęby, kiedy niespodziewanie mu przerywam.

-Niall do cholery jasnej! – podnoszę głos, bo wiem, że nic innego na niego nie podziała. – Nie jestem dzieckiem, o które na każdym kroku musisz się troszczyć! W dodatku mogę rozmawiać z kim chcę i nawet mogę spotykać się z innym facetem, a ty nie masz tu nic do gadania. Zrozum w końcu, że moja obecność tutaj nie znaczy, że będę przy tobie zawsze. Nie pamiętam cię! Wszystkie informacje, które mam o tobie wynikają z tego co usłyszałam od ciebie, albo innych. Nic nie będzie już takie samo! I kurwa w końcu się uspokój, bo już mam dość tego twojego biadolenia! – Po mojej dość nerwowej przemowie nastała cisza po burzy. Przez chwilę miałam wrażenie, że każdy z nich boi się choć ruszyć, aby nie stać się moją słowną ofiarą. Natomiast Niall patrzył na mnie oczami wielkości pięciozłotówek, co sprawiało, że momentalnie zaczęłam żałować tego co powiedziałam. Na pewno sprawiłam mu ból, a jedyne co chciałam zrobić to dobitnie powiedzieć, żeby się uspokoił. Oczywiście znów musiałam wszystko spieprzyć. – Przepraszam. – szepcze, ale wiem, że to dużo nie zdziała.

-Cieszę się, że to właśnie ty powiedziałaś to na głos. Nie ktoś inny. – Tyle w temacie. Po paru minutach chłopacy postanowili włączyć się.

-Jak to na Nialla przystało pewnie nie macie nic w lodówce, więc myślę, że damy radę obejrzeć film bez popcornu, czy przekąsek. – mówi Louis siląc się na wesoły ton.

Później parę osób siada na kanapie, a reszta na podłodze. Atmosfera nadal jest napięta, ale większość stara się ją rozwiać.

Po zakończonym filmie mówię, że jestem już zmęczona i pójdę spać. Wiem, że chłopacy pewnie chcieli już się zbierać, ale skoro mogą na osobności porozmawiać z Niallem, rezygnują z tego. Wiem, że swoim wybuchem popsułam moje relacje z chłopakiem. Nie mam pojęcia jak to wszystko się dalej potoczy.

~*~

W domu panuję dziwny spokój. Na początku myślę, że Niall nadal śpi, ale kiedy wchodzę do kuchni pierwsze co zauważam to złożona na pół, śnieżnobiała kartka, na której pochyłym pismem jest coś napisane. Podchodzę do stołu z mocno bijącym sercem, a co jeśli wyjechał na jakiś czas i jedyne co zostawił to ten list. Nie wiem czy sama dałabym sobie tutaj radę. Wiem, że wcześniej myślałam, że skoro jestem dorosła to stanę się niezależna. Niestety myliłam się. Musi minąć trochę czasu zanim zapoznam się ze wszystkim.

Droga Victorio!

Nie chciałem cię budzić. To by było bez sensu. Chcę tylko powiedzieć, że pojechałem na wywiad. Wrócę bardzo późno. Uzupełniłem zapasy w lodówce w razie gdybyś zgłodniała.

Do zobaczenia.

Niall.

Odetchnęła z ulgą, ale nie potrafiłam zignorować tego, że wiadomość została napisana w niemal oficjalny sposób. Gdyby nie tekst głoszący: Droga Victorio i wzmianka o jedzeniu pomyślałabym, że on tego nie napisał. Chyba nikt wcześniej tak bardzo go nie zranił. Powinnam smażyć się w piekle.

~*~

Siedzę skulona na kanapie dokładnie: 4 godziny 28 minut i 39 sekund.

Nialla nie ma już: 14 godzin 17 minut i 5 sekund.

Nadal nie pojawił się, ani nie dał znaku życia.

Nadal wpatruję się w ten przeklęty zegarek.

Każde nawet szurnięcie, czy przejeżdżający samochód sprawiają, że dostaję palpitacji serca. Nie chodzi o to, że boję się jakiegoś przestępcy, czy włamywacza. Bardziej obawiam się, że za chwilę zjawi się tu ktoś z policji i powie, że znów został uprowadzony, albo pobity i leży w szpitalu. Jeszcze gorzej byłoby gdybym zastała go za drzwiami tak samo zmasakrowanego jak ostatnio. Nie wiem co zrobiłabym w takiej sytuacji. Poprzednio był chociaż przy mnie Jonathan, a teraz? Jestem sama jak palec i chyba jedynymi osobami, na których mogę polegać jest czwórka chłopaków, którzy nawet nie wiem jak daleko mieszkają.

Podskakuję na dźwięk przekręcanego klucza w zamku. No nareszcie! Podrywam się z miejsca i chwieję lekko. Przez tych parę godzin moje mięśnie zdążyły już nieźle zesztywnieć.

-Jak długo miałam na ciebie czekać. – mówię widząc sylwetkę chłopaka, która dopiero co odwraca się do mnie. Słyszę brzęk upadających kluczy. Czekam mając nadzieję, że chłopak je podniesie, ale tak się nie dzieje. – Niall? Wszystko w porządku? – pytam zaniepokojona. Po omacku odnajduję włącznik do światła i wtedy wszystko zaczynam rozumieć. Irlandczyk patrzy na mnie mętnym wzrokiem chwiejąc się lekko. Bez wątpienia jest pijany. – Próba tak? – mówię zakładając ręce na biodra. – I co ja mam teraz z tobą zrobić?

-Po co na mnie czekałaś. Przecież mnie nie pamiętasz. – Jego język lekko się plącze, ale bez problemu mogę go zrozumieć.

-Czy to właśnie była przytyka do tego co mówiłam wczoraj? – Robię chwile przerwy, ale nie otrzymuje odpowiedzi. - Słuchaj przeprosiłam już OK? Trochę mnie poniosło, ale to nie znaczy, że jestem bez serca. Martwiłam się o ciebie.

-Ta jasne. – Mimo wszystko chyba dobrze wie, że to co mówię jest prawdą, bo kąciki jego ust delikatnie się unoszą.

-Słuchaj. Nie wiem czy dam radę pomóc ci wejść po schodach, ale do salonu nie jest tak strasznie daleko, więc… - Podchodzę do niego i od razu uderza we mnie ostra woń alkoholu, którą staram się zignorować. Niezgrabnie łapie go pod ramię i staram się jakoś pomóc w utrzymaniu równowagi.

-Naprawdę się martwiłaś? – pyta.

-Oczywiście.

-Czyli chociaż trochę mnie lubisz?

-Pewnie, że cię lubię. Myślę, że nawet po pewnym czasie moglibyśmy się zaprzyjaźnić. – mówię szczerze. Chyba jeszcze nikt oprócz Maxa nie zrobił dla mnie tak wiele jak on.

-Wiesz, już to kiedyś przerabialiśmy.

-Z tego co słyszałam to podobno tak. Już niedaleko. – mówię słysząc jego ciche jęknięcie.

-Skoro nic nie może być takie jak kiedyś to przynajmniej chciałbym żebyś mieszkała w Londynie, albo gdzieś niedaleko, abym mógł cię widywać. Wiem, że to nie zależy ode mnie i nie powinnaś zwracać na to uwagi, ale byłbym naprawdę szczęśliwy. W dodatku wtedy moglibyśmy być prawdziwymi przyjaciółmi. – Jego głos jest przepełniony nadzieją, a ja widząc to jaki jest niewinny jestem pewna, że w tym momencie byłabym w stanie zostać w Londynie tylko dlatego, że on chcę.

-Nie wiem jak to wszystko się potoczy, ale nie mówię nie.

-Fajnie. – odpowiada. Widzę na jego twarzy radość. Jedno zdanie, a sprawiło, że od razu stał się weselszy.

-OK. Usiądź. Za chwilę przyniosę ci poduszkę i kołdrę. – Delikatnie puszczam go i biegnę do góry. Wchodzę do jego pokoju bez pytania, ale wcale nie czuję się jak intruz, co bardzo mnie dziwi. W środku panuję względny porządek, ale nie taki żeby można było powiedzieć, że nikt tu nie mieszka. Moje zdjęcie nadal tkwi na szafce nocnej. Wyglądam tak jakbym była najszczęśliwszą osobą pod słońcem. Mimo tego, że mam na sobie bardzo ostry makijaż to uśmiecham się szeroko do obiektywu. Tak na pewno nie wygląda osoba, która jest chora na bulimie i samookaleczanie się. Chyba Niall rzeczywiście potrafi zdziałać cuda.

Zbiegam na dół, gdzie chłopak siedzi cały czas w tej samej pozycji. W ogóle się nie rusza. Wydaję się być nieobecny. Ze zdziwieniem zauważam, że w jego oczach lśnią łzy.

-Niall? Co jest? – pytam lekko przerażona.

-To nic takiego. – szepcze. Rzucam wszystko co trzymałam w rękach i klękam przy nim.

-Przecież widzę, że coś się dzieję. Pamiętaj, że możesz być ze mną szczery.

-Ja nie wiem jak dłużej wytrzymam. Okropnie cieszę się, że jesteś, ale brakuję mi twojej bliskości, twoich pocałunków. To tak jakby ktoś wcześniej uchylił mi kawałek nieba tylko po to, aby teraz mi je zabrać.

-Nie mówię, że możesz mnie całować, ale moje ciało nie jest świętością. Kiedy naprawdę chcesz możesz mnie przytulić. – mówię łagodnym głosem. Momentalnie jego twarz rozjaśnia się, a ja wiem, że gdyby nie to, że w jego organizmie znajduję się spora dawka alkoholu pewnie nigdy nie powiedziałby tego na głos. -Połóż się. Wiem, że nie jest tu jakoś specjalnie wygodnie, a miejsca jest mało, ale w tej sytuacji nie mogę na to nic poradzić. – Posłusznie wykonuję moje polecenia, a ja okrywam go pierzyną, tak czule jak robią to matki ze swoimi dziećmi.

-Choć do mnie. – mówi niespodziewanie.

-Niall, ja…

-Przecież cię nie zjem. Jestem tak pijany, że nie czuję nawet głodu.

-Przecież się nie zmieścimy. – Staram się jak mogę aby jakoś się z tego wykręcić. Nie wiem w jaki sposób, ale chłopak przesuwa się tak, że spokojnie znajduję się dla mnie trochę wolnego miejsca.

-Proszę. – szepcze. Mimo tego, że jest ciemno to wiem, że jego tęczówki pojaśniały, a on teraz patrzy na mnie z miną zbitego psa. Od razu czuję się tak jakby przeżywała deja vu. Na pewno już kiedyś to na mnie wypróbował. Z lekkim skrępowaniem kładę się obok niego. To, że jakoś się zmieściłam nie oznacza, że miałam wiele wolnej przestrzeni. Niemal przylegam do niego całym ciałem. Czuję jego przenikające ciepło i to jak jego pierś unosi się w przyśpieszonym tempie. Niespodziewanie obejmuje mnie ramieniem i przyciąga jeszcze bliżej siebie. W efekcie zaczynam doskonale słyszeć rytm jego serca. Mimo tego, że nadal czuję nutkę woni pochodzącą od niego to i tak czuje się niesamowicie bezpieczna. Momentalnie wszystkie moje niepewności i problemu uleciały. Jeśli przed wypadkiem właśnie tak czułam się w jego towarzystwie to nie dziwię się dlaczego zakochałam się w nim. Chłopak całuję mnie w czoło, a po moim ciele przechodzi przyjemny dreszcz. – Kocham cię. – szepcze. Zdziwiona wciągam gwałtownie powietrze. Nigdy wcześniej nie powiedział tego na głos.

-Dlaczego? – pytam, a mój głos niczym echo rozchodzi się po domu.

-Tego nie da się tak po prostu wytłumaczyć. Nie można określić tego uczucia tylko jednym słowem. Człowiek pewnego dnia budzi się i od razu myśli o tej jedynej osobie i wie, że to właśnie dzięki niej nie krzywi się na dźwięk budzika. Chcesz dla niej wszystkiego co najlepsze. Jesteś w stanie poświęcić naprawdę wiele. Niepotrzebne czynności, które wcześniej były dla ciebie bardzo ważne przestają tracić swoją moc. Liczy się tylko ona i jej szczęście. Nie potrafisz skupić się na niczym, to z pozoru może wydawać się wadą, ale wcale tak nie jest. Czujesz się jak nowo narodzony i cieszysz się z drobnych rzeczy, których znaczenie jest przecież tak wielkie. Słońce świeci jaśniej, a śpiew ptaków dochodzi do ciebie z większą siłą. Każda chwila wydaję się być cenniejsza, życie już nie jest tak monotonne jak dawniej. Widok ukochanej osoby jest jak urodzinowy tort, a uśmiech na jej twarzy nie może się równać z żadnym nawet najpyszniejszym daniem pod słońcem. Jednym słowem dzięki temu uczuciu wiesz, że żyjesz. Masz świadomość, że w przyszłości nie będziesz sam, że ta jedna jedyna osoba cię nie opuści. Miłość potrafi niszczyć, ale warto przecierpieć tych parę trudnych chwil aby dostać nagrodę.

-Miłość chyba jest fajna.

-Owszem i to jak.

-Chciałabym pamiętać jak to jest.

-Ale co?

-Jak to jest być zakochanym.

-Fajnie. – stwierdza krótko. Później już się do siebie nie odzywamy. On powoli zasypia, a ja analizuję to co powiedział. Jeszcze nigdy w życiu nie słyszałam, aby ktoś tak pięknie opisywał miłość. Skoro tak właśnie ona wygląda to chyba zacznę rozumieć tych wszystkich ludzi, który są tak szczęśliwi, że czasami mam ochotę nimi potrząsnąć po to tylko aby wrócili na ziemie.
 Cieszę się, że choć jeden raz ja będę pamiętać wszystko, a on pozostanie w niewiedzy. 

***************************************************************** 

Jak zwykle cały rozdział nie podoba się, ale za to ten fragment pod koniec, w którym Niall mówi o miłości do Victorii wyszedł dokładnie tak jak to sobie wyobrażałam dlatego jestem z siebie dumna ;)

Mam nadzieje, że jakoś dotrwaliście do końca tego obszernego rozdziału. 

TAKEN