Rozdział 18

„Czas przemija nawet wtedy, kiedy wydaje się to niemożliwe. Nawet wtedy, kiedy rytmiczne drganie wskazówki sekundowej zegara wywołuje pulsujący ból. Czas przemija nierówno - raz rwie przed siebie, to znów niemiłosiernie się dłuży - ale mimo wszystko przemija. Nawet mnie to dotyczy” 

Stephenie Meyer - Księżyc w nowiu

~25 sierpień~

                Drogi Jonathanie!

Pewnie dziwisz się dlaczego piszę ten list. Przecież przez te wszystkie lata bardzo się od siebie oddaliliśmy. Są pewne sprawy, które powinnam ci już dawno wyjawić, ale nigdy się na to nie zdobyłam, bo nie byłam na tyle odważna.

Po pierwsze. Bardzo za tobą tęsknie. Każdego dnia mam nadzieję, że pojawisz się tu w Polce i wszystko się ułoży, albo, że wykonasz choć jeden telefon z życzeniami świątecznymi. Jednak tak się nie dzieje. Może i to lepiej… Przez ten długi okres czasu, kiedy cię nie widziałam nadal bardzo cię kochałam. To uczucie jest tak silnie, że nie da się o nim tak po prostu zapomnieć.

Po drugie. W czasie kiedy ty wyjechałeś ja dowiedziałam się o tym, że jestem w ciąży. Być może już przypadkowo spotkałeś Victorię. To właśnie owoc naszej miłości. Powinnam ci o niej już dawno powiedzieć, ale nigdy nie byłam na tyle silna. Proszę cię zaopiekuj się nią. Choć może wydawać się twarda jak skała to ma ona tez uczucia. Potrzebuje miłości i ciepła. Szczególnie przez to, że cierpi na bulimie i samookaleczanie. Jeśli tylko będziesz mógł, to proszę cię przygarnij ją do siebie. Wiem, że tylko ty i Magda jesteście w stanie stworzyć dla niej dobre warunki dla życia. Magdzie nie chcę zawracać tym głowy.

To by było wszystko co chciałam ci przekazać. Pamiętaj, że życzę ci jak najlepiej i pragnę żebyś był szczęśliwy. Jeszcze raz proszę cię zaopiekuj się naszą córką, to jest dla mnie najważniejsze.

Zawsze kochająca

Amelia

                Jak kobieta, która przez tyle lat jest zakochana w jednym mężczyźnie w swoich ostatnich słowach do niego nawija cały czas o mnie? Choć w moim liście cały czas zapewniała mnie o swojej miłości to tak naprawdę nie dotarło to do mnie z taką mocą jak to co opisała w drugim liście. Jedno jest pewne. Na lepszą matkę trafić nie mogłam. Cieszę się, że chociaż ją bardzo dobrze pamiętam.

                Przez chwilę siedzę jeszcze na tarasie. Zaczynam czuć chłód, ale nie zwracam na to zbytniej uwagi. Wstrząsa mną szloch. Płaczę tak długo, że na następny dzień na pewno będę miała opuchnięte oczy. Opuszczam powieki i robię parę głębokich wdechów. Nie dbając o to, że na pewno mój cały makijaż spływa po mojej twarzy przez co wyglądam tragicznie schodzę na dół.

                Niczym posągi siedzą w salonie. Oglądają komedię, ale w ogóle się z niej nie śmieją. Dopiero po chwili słyszą moje kroki i podnoszą swoje głowy.

                -Czy to prawda, że byłam chora na bulimię i samookaleczanie? – pytam i nie potrafię powstrzymać łez.

                -Twoja matka tak sądziła. Przyglądałem ci się bardzo uważnie. Wiedziałem, że jeśli będzie się działo coś niedobrego to mi o tym nie powiesz.

                -Dlaczego robiłam takie straszne rzeczy?

                -Nie mam pojęcia. Jedyną osobą, której się zwierzałaś był Niall. Sądzę, że on wiedział. Usiądź to opowiem ci więcej.

                Tak też robię. Choć czuję się tak jakbym była lekko otumaniona to cieszę się, że w końcu zdobył się na odrobinę szczerości. 

                -Kiedy tylko się u nas pojawiłaś nie byłaś dla nikogo zbyt miła.

                -Nadal nie jest. – odzywa się Louis i posyła mi lekki uśmiech. Bardzo mnie to dziwi. Przez to, że jego dziewczyna zmarła w wypadku stracił wolę życia. Wiem, że jego słowa powinny mnie dotknąć, ale wcale tak nie jest. Biorę poduszkę w ręce i rzucam w niego.

                -Mniejsza z tym. Myślałem, że z czasem ci przejdzie, ale tak się nie stało. Na dodatek szczerze nienawidziłaś zespołu. Szczególnie Nialla.

                -Jakim cudem? Przecież byliśmy parą.

                -Ale nie od razu. Minęło wiele miesięcy zanim zaprzyjaźniliście się i drugie tyle zanim chłopak w końcu powiedział co do ciebie czuję.

                -Jak z jakiegoś filmu.

                -Trochę tak. Tyle tylko, że to właśnie on sprawił, że zaczęłaś się uśmiechać i cieszyć życiem. – odzywa się Liam.

                -Wiesz nawet, że na początku cały czas go odpychałaś? Biedak dwoił się i troił żeby to zmienić, a kiedy usłyszeliśmy, że w końcu jesteście razem kamień spadł nam z serca. – mówi Harold.

                -Strasznie wam kibicowałem. – zabiera głos Zayn.

                -To nie ty cały czas popychałeś ich do siebie. – stwierdza Louis.

                -Czyli? – pytam.

                -Byliśmy na weselu, a ty w tym czasie chyba dowiedziałaś się o tym, że jesteś dla Nialla kimś więcej niż przyjaciółką. Starałaś się go unikać. Wtedy zaprosiłem cię do tańca i popchnąłem w ramiona chłopaka. Miałem nadzieję, że to coś zmieni, ale ty później znów się wystraszyłaś i uciekłaś. Bardzo trudno było cię namówić do tego, aby jakoś zaufała mu. Naprawdę jesteś uparta.

                -Trochę to dziwne. Wiem, że od zawsze byłam wredna, ale na ogół ufałam ludziom.

                -Podejrzewamy, że w twoim życiu stało się coś co cię zmieniło. – odzywa się curly.

                -Pewnie macie racje. Może Max będzie wiedział.

                -Kiedy wróci?

                -Pewnie za parę godzin. Mówił, że jego ciotka za szybko go nie wypuści. Sądzi, że jej bratanek odwiedza ją za rzadko.

                -Wiem co to za ból. Też mam taką krewną. – mówi Zayn.

                -Hej mam dla was prośbę. Oprowadzicie mnie trochę po Londynie. Oczywiście w ogóle go nie pamiętam.

                -Spoko nie ma sprawy. – Lousi drugi raz tego dnia uśmiecha się. Mam nadzieję, że jakoś się pozbiera, bo raczej fajny z niego gość.

***

~26 sierpień~

                -Max, szybciej. – ponaglam mojego przyjaciela, który niemiłosiernie wlecze się za nami.

                -No co mam poradzić na to, że jestem zmęczony.

                -Ja ci kurwa dam przemęczenie! Nie chcę mi się całego dnia chodzić nie wiadomo za czy. W przeciwieństwie do ciebie mam zamiar zobaczyć parę rzeczy i zmywać się do domu, bo wkurza już mnie to ich ciągłe podrygiwanie. Nie wiem czy serio mają aż takie wielkie ego, że myślą, iż ludzie wszędzie ich szukają, czy to już choroba psychiczna.

                Słyszę jak mój przyjaciel zaczyna się śmiać i minimalnie przyśpiesza.

                -Torii możesz mówić po angielsku, bo cię nie rozumiemy. – odzywa się Liam, a ja mam ochotę się roześmiać. Po swoich słowach przekonana byłam, że za chwilę zaczną wszystkiemu zaprzeczać, ale nieświadomie mówiłam po polsku.

                -Będę mówiła w jakim języku mi się podoba.

                -Nie uważasz, że milej byłoby gdybyśmy jednak wszystko rozumieli? – pyta delikatnie curly.

                -Drogi Haroldzie! W dupie mam życzliwość. Czasy hipisów już dawno minęły.

                Przygotowana byłam na całkowicie inną reakcję, dlatego kiedy szeroko się uśmiecha pokazując przy tym swoje dołeczki, które inni uważają zapewne za uroczę, czuję się naprawdę zdezorientowana.

                -Jej! Uwierzycie, że ona nadal mówi na mnie Harold! – krzyczy tak jakby to było nie wiadomo jakie odkrycie.

                -No i co z tego. Przecież Harold i Harry to to samo. – odzywam się i przewracam oczami.

                -Wcale, że nie. – Zadziwiona jestem jego nagłą zmianą humoru. Momentalnie marszczy brwi.

                -A tobie co?

                -Jestem Harry.

                -Wiem, ale ja wolę mówić Harold. Bardziej do ciebie pasuję.

                -Harold pasuję do starych dziadków. Nie dla mnie.

                -Mi tam Harold pasuję do takich wielkoludów, a ty właśnie nim jesteś.

                -Nie jestem. To ty jesteś mała jak jakiś krasnal.

                -Mam 1.65 jak na dziewczynę to nie jest tak tragicznie. Z moimi genami wszystko OK, ale troszkę martwię się o twoje.

                -Z moimi jest wszystko dobrze.

                -Obawiam się, że nie. Naprawdę współczuję ci tych włosów. Mam nadzieję, że w końcu nadejdzie dla ciebie zbawienna chwila i wyprostują ci się.

                -Odszczekaj to! – Robi wielkie oczy tak jakbym powiedziała coś strasznego.

                -Szczekają to psy, a ja w ogóle nie przypominam zwierzęcia. Za to ty tak. Te twoje włosy. Ja stawiam na szopa, a ty Max.

                Mój przyjaciel nie odpowiada nic. Spoglądam na niego zdziwiona i zauważam, że autentycznie leży na ziemi i zwija się ze śmiechu. Jezu!!! Z kim ja się zadaję!?

                -Moje włosy uwielbiają miliony nastolatek na świecie, dlatego nie obrażaj ich.

                -Też mi wielkie co. Poczekaj parę miesięcy, a wszystkie o tobie zapomną.

                -Jestem pewien, że nie. Nasi fani są najlepsi na świecie i są przy nas w dobrych i złych chwilach.

                -Taaa oczywiście! – Mój sarkazm można wyczuć na kilometr.

                -Gdybyś nie straciła pamięci to wiedziałabyś o co mi chodzi! – Zabolało i to cholernie. Momentalnie przyśpieszam. Nie chcę na niego patrzeć. Czy on naprawdę nie wie, że sama nie prosiłam się o to co mi się przytrafiło. Gdyby to wszystko potoczyło się inaczej na pewno w tej chwili tak beztrosko nie chodziłabym sobie po mieście tylko umierała z tęsknoty, ale milion razy wolałabym tamto, a nie to co jest teraz.

                -Sorry. Nie chciałem. – Harold podbiega do mnie i niespodziewanie przytula mnie. – Wiem, że cierpisz. Zapomniałem się, bo wcześniej przekomarzaliśmy się i nie musiałem martwić się o to, że cię zranię.

                -Dobra, tylko nie obchodź się ze mną jak z jajkiem.

                -OK. – Posyła mi uśmiech.

                -Ale na serio powinieneś zrobić coś z tymi włosami, bo jak tak dalej pójdzie, to ptaki pomylą je z gniazdem. – Gdzieś z boku słyszę donośny śmiech mojego przyjaciela, do którego dołącza reszta chłopaków.

                -Nienawidzę cię. – Znów się uśmiecha.

                -Z wzajemnością szopie. – Odpycham go od siebie i idziemy dalej.

***

                -I niby jakimś tam zegarem wszyscy tak bardzo się podniecają!? – Wzdycham zrezygnowana. Czy na tym świecie żyją już tylko durnie.

                -No tak. – odpowiada Louis próbując powstrzymać śmiech.

                -Naprawdę nie czujesz tej magii. – odzywa się Styles wpatrzony w to „cudo” sztuki.

                -A ty z Harry’ego Pottera się wyrwałeś!? – pytam.

                Widzę jak Maksymilian znów zaczyna tarzać się po ziemi. Czy przez ten czas, który zniknął z mojej pamięci stało się coś złego z jego psychiką.

                -Max ty oszalałeś?

                -Nie! Po prostu… - Znów przerywa śmiejąc się. – Musiałabyś zobaczyć swoją minę żeby zrozumieć.

                -No dobra, ale to nie powód, żeby od razu świrować. Lepiej wstań, bo zwracasz na siebie za dużo uwagi. Jeszcze ktoś rozpozna nasze gwiazdeczki i będzie rozróba.

***

                Naszym kolejnym przystankiem jest muzeum figur woskowych, który jak sądzą chłopacy jest wspaniały i muszę koniecznie go zwiedzić.

                -No to chyba są jakieś żarty! – Mówię widząc nikogo innego jak One Direction z wosku. – Nie dość, że muszę na was patrzeć codziennie to jeszcze tutaj mnie prześladujecie. Zaraz, zaraz. Przecież mówiliście, że nie jesteście tak strasznie sławni. – Marszczę brwi i rzucam w ich stronę zaciekawione spojrzenie. – No czekam. Co tym razem wymyślicie?

                -OK. Jesteśmy najsławniejszym boybandem na świecie. – odzywa się Zayn.

                -Chyba byliście. – Widzę jak ich miny robią się bardziej przygaszone. Wiem, że nie powinnam tego mówić, ale niepotrzebnie mnie okłamywali.

                Naprawdę staram się nie patrzeć na woskowego Nialla, ale mając świadomość tego, że był dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem czuję się inaczej widząc jego.

***

                Po powrocie do domu szybko wskakuję pod prysznic. Jestem naprawdę zmęczona. Zwiedzając miasto zrobiliśmy niemało kilometrów. Powili zaczęłam dowiadywać się co czuł Max na początku naszej wędrówki. Jeśli już o nim mowa, to oczywiście musiał wrócić do swojej ciotki, która twierdziła, że jej bratanek nie będzie spał u obcych ludzi. Powinnam czuć się urażona, ale opinia jakiejś baby, której nigdy nie widziałam mało mnie obchodziła.

                Wychodząc spod prysznica wycieram swoje wilgotne ciało, a na głowie formuję turban. Ubieram moją piżamę i idę na dół w celu spożycia kolacji. Kiedy smaruję tost ketchupem zaczynam słyszeć dziwne skrobanie w drzwi. Nasłuchuję i zdaję sobie sprawę z tego, że to ktoś tam stoi. Dziwi mnie to, że nie używa dzwonka, ale mimo to powoli podchodzę tam. Serce zaczyna mi szybciej bić z powodu napływu adrenaliny.

                Łapię za klamkę drzwi i otwieram je. Jedyne co widzę to ciemność rozciągającą się przede mną. Najwyraźniej przesłyszałam się.

                Dopiero później słyszę ciche jęknięcie pode mnę. Spoglądam w tamtym kierunku i dostaję małego zawału. Przede mną na czworakach znajduję się chłopak. Jego ubranie jest brudne i całe zakrwawione. Po chwili z trudem podnosi na mnie wzrok. Widzę te błękitne tęczówki, które już kiedyś widziałam, ale uleciały z mojej pamięci.

                -Tato!!!!!!!!! – krzyczę najgłośniej jak tylko potrafię.

                

KONIEC CZĘŚCI II 

*************************************************************

1.Wiem, że za końcówkę wielbicie mnie :)

Od samego początku nie miałam planu uśmiercić Nialla na zawsze, więc nie myślcie, że jestem taka okrutna. Wielu z was pisało, że bez niego to wszystko straci sens. Doskonale się z wami zgadzam :D

2. Rozdział miałam już wczoraj. Normalnie aż mnie skręcało, ale skoro obiecałam, że poniżej 30 komentarzy nie mam mowy o nowym rozdziale, to muszę być konsekwentna.  

3. Jeśli zaskoczycie mnie komentarzami (wiem, że potraficie) chodzi mi o to, że jeśli spojrzę na liczbę to powiem WOW i się uśmiechnę (jak raz na jakiś czas się zdarza) to prolog części III będzie już w ten weekend. Jest krótki (jak wszystkie moje prologi) no ale w końcu dla bloga to będzie wielkie wydarzenie. Otwarcie III i ostatniej części. 

4. Wiem, że ten rozdział jest nieco krótszy (na pewno w tym momencie przeklinacie mnie za to, że skończyłam w tym momencie), ale w III części planuję pisać o wiele dłuższe rozdziały. Zresztą jeszcze zobaczymy.

5. Nie zwracajcie uwagi na błędy w tym liście. Całkowicie skopiowałam go z początkowych rozdziałów. Zaczęłam go sprawdzać, ale nawet chyba nie doszłam do połowy i się poddałam. Fuj!!! (teraz na pewno napisałabym go trochę inaczej)

6. Hmmmm to chyba byłoby wszystko

7. Nie jednak nie!!! Pewnie już wiecie, bo co jakiś czas wam o tym przypominam, ale mam bloga (który jest o wszystkim i o niczym) nie no żartuje. Pisze na nim o wielu rzeczach, ale mam strasznie mało czytelników, a tak głupio się piszę kiedy widzisz, że umieszczasz to, a nikt nie daje znaku życia. (podkreślam, że wyświetleń trochę jest) To tak jakbym mówiła do ściany. Gdybyście się pokusili i wpadli tam (wiem, że nie ma tam jakiś cudów niestworzonych, które was powalą) to byłabym wam niezwykle wdzięczna, a jeśli pozostawilibyście po sobie ślad to już w ogóle!

>>>TUTAJ<<<

Mówiłam już, że was uwielbiam? :*