Rozdział 17

30 rozdziałów = nowy rozdział

„Cztery etapy smutku. Pierwszy to szok. Potem przyszło zaprzeczenie. To trwało aż do dzisiejszego ranka. Dziś ruszamy do następnego etapu. Gniew. Kiedy nadejdzie pogodzenie się?” 

Paullina Simons - Tatiana i Aleksander

~23 sierpień~

Czuję się tak jakbym w tym wszystkim nie uczestniczyła. Tak jakbym cały czas śniła. Widzę te wszystkie smutne twarze. Stracili kogoś bliskiego. Ja też. Zasadniczą różnicą jest to, że w ogóle go nie pamiętam. Wiadomość o tym, że był moim przyjacielem, naprawdę mnie poruszyła. Dodatkowo tym bardziej, że Maksymiliam potwierdził słowa mojego ojca. Przy okazji dowiedziałam się, że ma dziewczynę. Raz zawiódł mnie nie przyjeżdżając do Londynu tylko idąc z nią na randkę, a Niall rzekomo cały czas był przy mnie i wspierał mnie w trudnych chwilach. Nawiasem mówiąc ma bardzo dziwne imię. Minęło parę godzin zanim je zapamiętałam.

Właśnie zakładam moją jedyną czarną suknię, którą pewnie miałam także na pogrzebie mojej mamy. Włosy zostawiam rozpuszczone. Postanawiam, że czas wykonać jakiś makijaż. Zaglądam do mojej kosmetyczki i jedyne co widzę to lekki podkład, tusz do rzęs i czarna jak smoła kredka do oczy. Używam wszystkich tych rzeczy i schodzę na dół. Większość jest już gotowa. Chłopacy ubrani są w czarne garnitury, a dziewczyny w podobne do mojej sukienkach. W pewnym momencie zauważam niską blond kobietę, której oczy są tak zapuchnięte, że nie mogę dojrzeć jej koloru i ciemnowłosego mężczyznę z błękitnymi tęczówkami. Dyskutują właśnie o czymś z Jonathanem.

Siadam na jednym z wolnych miejsc.

-Torii to jest mama i tata Niall’a. – Wskazuję na tajemniczą parę.

-Dzień Dobry. – mówię.

Kobieta przez chwilę patrzy na mnie, a później wybucha płaczem. Mężczyzna przytula ją do siebie. Znów czuję ogromne poczucie winy. Najwyraźniej przypomniałam jej o synie.

-Już czas. – mówi łagodnym głosem mój ojciec. Mam wrażenie, że nie chcę jeszcze bardziej zdenerwować tej drobnej kobiety, która zapewne jest już na skraju załamania psychicznego.

Wstaję ze swojego miejsca i zamieram. Przed sobą widzę kobietę z krótkimi brązowymi włosami i zielonymi oczami.

-Magda! – krzyczę i bez zastanowienia rzucam jej się w ramiona. Choć czuję szczęście to nie uśmiecham się. Czuję smutną atmosferę wynikającą z tego, że właśnie idziemy na pogrzeb.

-Tęskniłam skarbie.

-Ja też. – szepczą nadal nie odrywając się od jej ciała. Pachnie jak dom, za którym okropnie tęsknię.

***

Boję się.

Biorę pod rękę Maxa i razem z resztą wchodzimy do kościoła. Pierwsze co rzuca mi się w oczy to trumna wykonana z jasnego niemal białego drewna. Obok niej stoi zdjęcie.

Pierwszy raz widzę Nialla. Wcześniej wszystko było takie pomieszane, że nie było okazji, aby poprosić o jakąś  jego fotografię. Czuję się tak słabo jakbym miała się za chwilę przewrócić. Na pewno zrobiłabym to gdyby nie to, że Max mnie podtrzymuję. Nie wiem jaki cudem jeszcze się poruszam. Mam wrażenie, że wszystkie moje mięśnie wyparowały, a moje ciało to jedynie galaretowata substancja podtrzymywana przez kości.

Siadamy w pierwszym rzędzie, z którego mam najlepsze widoki. Nadal nie potrafię oderwać oczu od tego zdjęcia. Jego uśmiech jest tak szeroki, że sięga aż do oczu, które są tak błękitne jak bezchmurne niebo w czasie lat. Jego twarz rozświetla wszystko co znajduję się wokół. W ogóle nie pasuję do czarnej wstążki, która widnieje w górnym rogu pozłacanej ramki. Mam wrażenie, że to nie trumna, w którym znajduję się jego ciało, a to zdjęcie jest centrum tego wszystkiego. Jedno jest pewne. Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam kogoś tak niesamowitego i bardzo żałuję, że go nie pamiętam.

***

Nawet kiedy ksiądz wychodzi do ołtarza nie potrafię myśleć o niczym innym niż o tym zdjęciu. To okropne, że ten przepiękny uśmiech kiedykolwiek zniknął z jego twarzy.

Uroczystość rozpoczyna się pełną parą. Ludzie odmawiają modlitwę nad zmarłym, a ja zaczynam drżeć. Nie potrafię powtarzać po nich choć bardzo dobrze rozumiem co mówią. Sama dziwię się swojej reakcji. W końcu zaczyna się ta najbardziej dla niektórych bolesna część.

Wychodzimy na dwór, gdzie niedaleko znajduję się cmentarz. Mam wielką ochotę wziąć ze sobą to zdjęcie. Czuję tak jakby to właśnie w nim była zawarta cała jego egzystencja. Na miejscu znów odbywają się krótkie modły po czym trumna zostaje powoli włożona do dołu, który został wcześniej wykopany. Tym razem to właśnie od tego kawałku drewna nie potrafię oderwać wzroku. Czuję, że znów zaczynam drżeć tak jakby było mi niewyobrażalnie zimno, ale przecież jest środek lata i 25 stopni.

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego ile tutaj znajduję się ludzi. Z tego co wiem fani nie mogli się tu znaleźć, bo byłoby za duże zamieszanie, ale za to udaję mi się dojrzeć parę gwiazd, które kojarzyłam. Kiedy widzę, że po policzkach chłopaków z One Direction spływają łzy zaczynam drżeć jeszcze bardziej. Wiem, że przez większość ceremonii starali się jakoś trzymać, ale teraz płaczą jak małe dzieci. Momentalnie nachodzi mnie ochota, aby ich przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale nie mogę. Po pierwsze są dla mnie całkowicie obcy, a po drugie to, że skłamię nie przywróci życia ich przyjacielowi. To wszystko moja wina. Gdybym nie trafiła do szpitala, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej.

Matka Nialla siedzi obok mnie. Nie ma już sił na to aby stać. W ogóle zdaję mi się, że nie słucha kapłana. Jedyne co robi to wpatruje się w trumnę i szlocha. Pod wpływem impulsu kładę dłoń na jej ramieniu. Po chwili unosi na mnie wzrok i widzę jak koniuszek jej ust unosi się ku górze.

***

Po powrocie do domu jak najprędzej idę do mojego pokoju.Czuję się jakaś zamroczona. Tak jakbym była w jakimś transie.

Nie zmywam makijażu, ani nie ściągam sukienki. Kładę się na łóżku. Myślę o tych błękitnych oczach, które sprawiły, że zaczęłam drżeć oraz o tym uśmiechu, który przyśpieszył rytm mojego serca.

***

~24 sierpień~

Na początku nie chciałam tam iść, ale po tym co zdarzyło się wczoraj postanowiłam, że moja obecność jest tam obowiązkowa. Nie mogę przepuścić okazji aby znów go nie zobaczyć.

Znów zakładam tą samą suknię co wczoraj. Włosy lekko podkręcam na lokówce, a makijaż ograniczam jedynie do tuszu na moich rzęsach. Na dole znów widzę tych samych ludzi co poprzednio tyle tylko, że ich oczy są jeszcze bardziej podpuchnięte. Nikt nie zdobywa się ani na jeden uśmiech, ani na jedno słow.

Dziś odbędzie się festiwal zadedykowany Niallowi. Mogą pojawić się na nim wszystkie fanki. Ludzie będę wspominać chłopaka. Wszystkie gazety o tym grzmią. Wiem, że całe wydarzenie będzie transmitowane w telewizji.

***

Dostaję miejsce w pierwszym rzędzie, ale wystarczy abym się odwróciła i widzę te miliony nastolatek, które powinny robić niesamowity hałas, a zamiast tego panuję cisza, jedyne co można usłyszeć to gdzieniegdzie ciche szepty.

Na scenie jest rzutnik, z którego lecą różne zdjęcia chłopaka. Zaczynam się poważnie zastanawiać, czy uśmiech kiedykolwiek schodził z jego twarzy?

Kiedy widzę jego zdjęcie w wieku około czterech lat i przebranie za żołnierza łzy pojawiają się w moich oczach. Naprawdę nie pamiętam go, ale świadomość tego, że był kimś dla mnie ważnym i musiał pożegnać się z życiem w tak młodym wieku jest nie do przyjęcia. Tak po prostu nie powinno się dziać.

Pierwszy do mikrofonu podchodzi Jonathan.

-Najpierw chciałbym wszystkim podziękować za waszą obecność tutaj. Gdyby Niall to widział na pewno popłakałaby się ze szczęścia. Zawsze był typem chłopaka, który nie wierzył, a nawet nie wiedział jak bardzo jest niesamowity i utalentowany. Pracowanie z nim było dla mnie wielką przyjemnością. Nauczył mnie też tego, że nigdy nie warto tracić pogody ducha, że nie ważne jakby było źle trzeba się uśmiechnąć i iść dalej. Wszystko i tak kiedyś się ułoży.

Pewnym krokiem schodzi z podestu i siada na swoim miejscu. Po nim następuje kolej na Louisa. Staje przy mikrofonie i spogląda na wszystkich.

-Chciałbym podziękować w imieniu Niall’a za to, że przez tak długi czas wspieraliście nas. Staraliśmy się wam to co jakiś czas przypominać, ale nigdy tego nie jest za wiele. Jak już pewnie wiecie One Direction od dziś przestanie już istnieć. Bez Niall’a to już nie byłoby to samo. Poza tym w wypadku straciłem moją ukochaną dziewczynę. Nie byłbym w stanie nadal nagrywać piosenek i bawić się podczas koncertów. Wiem, że czas uleczy w końcu moje rany, ale na razie jest to nie możliwe. Niall chyba najbardziej z całej naszej piątki nie mógł uwierzyć w to, że One Direction odnosi takie sukcesy, a dla fanów zrobiłby dosłownie wszystko. Niejednokrotnie słyszeliśmy, że robił różne dziwne rzeczy na cele charytatywne. Na przykład ogolił nogi woskiem. Pamiętam to jak dziś, kiedy przyszedł do domu i mówił, że mamy tego nie powtarzać, bo to cholerny ból, nie do wytrzymania. Sądził, że nie może zrozumieć kobiet, które to robią. Czasy kiedy One Direction mieszkało razem są najpiękniejsze w moim życiu. Wiecie dlaczego? Bo zawsze po przebudzenia słyszałem rozchodzący się po całym domu śmiech Nialla, który był tak zaraźliwy, że choćby człowiek miał nie wiadomo jaki okropny humor to on potrafił nawet nieświadomie go poprawić. Pewnie pomyślicie, że mówię o nim wszystkie te rzeczy, ponieważ umarł. Nie prawda. On właśnie taki był. Jak każdy miał swoje wady, ale w porównaniu z tym ile miał zalet wypadały bardzo słabo. Dziękuję. – Spogląda w górę i uśmiecha się.

Później na scenie staję mama chłopaka. Wielkość całej dekoracji jeszcze bardziej uwydatnia to jaka jest drobna. Widać, że jej oczy są napuchnięte, ale w tej chwili nie płacze.

-Żadna matka nie chciałby dożyć pogrzebu swojego dziecka. Ja także. Jednak czasami w naszym życiu stają się rzeczy, nad którymi nie mamy w ogóle kontroli. Chcemy zatrzymać czas, ale przecież nie mamy takiej mocy. Jestem dumna ze swojego syna, że mimo, iż opuścił nas w tak młodym wieku to osiągnął tak wiele. Spełnił swoje wszystkie marzenia. Zaznał przyjaźni, pasji, szczęścia oraz miłości. Mało kto może pochwalić się takim pięknym życiem. Cieszę się, że to właśnie Niall był moim synem i choć teraz bardzo cierpię to za nic nie zamieniłabym tych chwil spędzonych z nim.

Schodzi ze sceny. Imponuje mi swoją siłą, której wczoraj jej zabrakło. Jednak kiedy siada już na swoim miejscu i ludzie zaczynają zwracać uwagę na Zayna widzę jak wyciera spływające po jej policzkach łzy.

-Niall to osoba, która na pozór jest przeciętna. Człowiek myśli, że to kolejny zwykły Irlandczyk, ale wystarczy przebywać w jego towarzystwie zaledwie parę chwil, a człowiek zdaję sobie sprawę, że był naprawdę wyjątkowy. Muszę się przyznać, że kiedy połączyli nas w zespół na początku nie przepadałem za nim. Nie chodziło o to, że mnie irytował. Po prostu nie rozumiałem jego optymizmu, który prawie nigdy go nie odstępował. Jednak jak każdy miał chwile słabości i czasami byłem świadkiem tego jego płaczu. Niestety są osoby na tym świecie, które czasami świadomie lub nie ranią kogoś. Przy nich Niall nie pokazywał tego, że jest mu przykro, ale kiedy tylko został sam musiał uwolnić wszystkie negatywne emocje. Nie mogłem patrzeć na jego zaczerwienione oczy, bo był tak niewinny i nie mogłem pojąć tego, dlaczego ktoś sprawia mu przykrość. Wielokrotnie ubliżano mi z powodu mojej narodowości, ale ja na dodatek robiłem wiele złych rzeczy i właśnie przez to spotykało mnie wiele niemiłych sytuacji, ale Niall? Przecież on nie zabiłby nawet muchy. Jedno jest pewne już nigdy nie spotkamy osoby takiej jak on. Był jedyny w swoim rodzaju.

Niespodziewanie na scenie pojawia się nieznana dla mnie dziewczyna. Ma długie brązowe włosy i duże oczy. Może to jego dziewczyna. Sądząc po jej minie musiał być  dla niej kimś naprawdę bliskim.

-Jak pewnie niektórzy wiedzą jestem Amy. Znałam Nialla od tak dawna, że nie przypominam sobie lat mojego życia bez niego. Jest najlepszym przyjacielem jakiego kiedykolwiek mogłabym sobie wymarzyć. Ostatnio bardzo rzadko go widuję, ale wiem, że jest strasznie zajęty. Nie będę powtarzać tych sam słów co wszyscy, bo dobrze już wiemy o tym jakim człowiekiem jest Niall. Pewnie dziwicie się dlaczego nie mówię o nim w czasie przeszłym. Chodzi o to, że on na pewno nas nie zostawił. Czuwa nad nami i uśmiecha się widząc jak wszyscy bardzo go kochają. Na pewno tam jest szczęśliwszy. Musimy po prostu jeszcze trochę poczekać na ponowne spotkanie z nim. Tęsknię za tobą głupku! – Zakrywa ręką buzię i płacząc schodzi z podestu.

Obok mikrofonu pojawia się Harold. Przez chwilę panuję kompletna cisza, a on stara się zatrzymać łzy. Zauważyłam, że ze wszystkich chłopaków jest najbardziej wrażliwy.

-Wcześniej chciałem przygotować jakąś mowę, ale nie byłem w stanie. Nadal nie dochodzi do mnie świadomość to, że już nigdy razem nie pójdziemy do Nandos i już nigdy nie będę mógł dla niego czegoś ugotować. Pamiętam, że kiedyś nasze fanki skarżyły się na to, że ma za mało solówek. Pewnego razu odpowiedziałem, że jego głos sprawia, że dziewczyny zachodzą w ciąże. Wszyscy się z tego śmiali, ale ja w ten sposób chciałem przekazać im to jaką wielką moc ma jego głos. Czasami myślałem nad tym jakie będzie zakończenie One Direction. Wiedziałem, że przez jakiś czas nie będę mógł się po nim pozbierać. Tak naprawdę bycie w tym zespole ukształtowało moją osobowość. Nigdy nawet przez myśl nie przeszło mi to, że koniec tej pięknej przygody może być taki tragiczny. Dziękuję Amy, której słowa napełniły mnie wielka nadzieją.

Zanim jeszcze zdąży odejść od mikrofonu pojawia się Liam. Kładzie mu rękę na ramieniu. Przez chwilę patrzą na siebie, a później kręconowłosy siada na swoim miejscu.

-Tak samo jak Hazza miałem w planach napisać jaką mowę. Po dosłownie minucie poddałem się. Żadnymi słowami nie da się opisać wielkości tego człowieka. Tak jak mówił Zayn. Tylko pozornie wyglądał na kogoś zwyczajnego. Natomiast w środku miał wiele wartości, których niektórym naprawdę brakuję, a są tak ważne. Zawsze powtarzał, że może się zakochać w każdym, ponieważ nie kocha oczami, ale sercem. Chyba właśnie przez to zdanie zdobył tak wiele swoich wielbicielek, które w momencie uznały go za swój wzór do naśladowania. Okropna szkoda, że tak szybko musiał nas opuścić. Wiem, że gdyby nie to mógłby jeszcze zdziałać wiele dobrego na tym świecie. – Wzniósł oczy do nieba i uśmiechnął się smutno. – Niall wymiataj na tej swojej gitarze, tak żebyśmy mogli jeszcze cię usłyszeć.

Następnie przychodzi kolej na jego ojca.

-Nigdy nie zapomnę chwili kiedy zobaczyłem to co Niall napisał na swoim biurku. Na początku bardzo się na niego zdenerwowałem, ponieważ dokładnie nie wiedziałam co tam jest napisane i myślałem, że jedyne co zrobił to zniszczył swój mebel. Później okazało się, że to całkowicie coś innego. Napisał: „Moim marzeniem jest być piosenkarzem. Żyję dla muzyki.” To był moment, w którym miałem ochotę naprawdę go wyściskać. Mój syn sprecyzował swoje plany na przyszłość, a co najważniejsze dążył do tego, aby spełnić swoje marzenia. W przeciwieństwie do wielu udało mu się. W bonusie dostał niesamowitą przyjaźń, którą bardziej niż kiedykolwiek wcześniej możemy zobaczyć. Jego brat Greg bardzo chciałby się tu pojawić, ale niestety nie udało mu się. Chciał tylko przypomnieć o tym pewnej śmiesznej scenie, która go spotkała. Kiedy Greg chodził do starszych kolegów Niall nie odstępował go na krok. Zawsze chciał na niego nakrzyczeć i odesłać do domu, ale kiedy tylko spojrzał w te niewinne, błękitne oczy od razu się uspokajał. Sądził, że kiedy zobaczył je 15 lat później nie zmieniły się w ogóle.

Potem na scenie widzę Jonathan’a, który oznajmia wszystkim, że to już koniec. Niemal jak oparzona wstaję. Widzę na sobie zdziwione spojrzenia niektórych ludzi. Tak naprawdę zanim staje przed mikrofonem nie wiem co robię.

Mija chwila zanim przyzwyczajam swoje oczy do rażącego światła reflektorów, które pada prosto na mnie. Rozglądam się po Sali, w której panuję cisza jak makiem zasiał i dopiero teraz tak naprawdę zdaję sobie sprawę z tego jak wielu ludzi się tu znajduję.

-Torii, co ty wyprawiasz? – odzywa się mój ojciec.

-Chcę coś powiedzieć.

-Ale jak? Przypomniałaś sobie coś? – pyta, a ja widzę nadzieję wypisaną na jego twarzy.

-Nie, ale muszę. Poczekaj, to nie zajmie długo.

Kiwa potwierdzająco głową i wraca na swoje miejsce. Biorę głęboki oddech i zaczynam.

-Nie wiem, czy zdajecie sobie z tego sprawę, ale w wypadku, w którym zginęła dziewczyna Louisa straciłam pamięć. Nie całkowicie, ale tylko jej część. Niestety trafiło na wspomnienia związane z Niallem. Teraz kompletnie nie mam pojęcia kim był i czuję ogromny zawód. Wiem, że był dla mnie kimś ważnym i na pewno teraz cierpiałabym z tego powodu, ale okropnie zazdroszczę wam tych wspomnień, które macie po nim. Wiem, że niektóre będziecie mogli mi opisać, ale to nie samo co to co zapiszę się na naszym mózgu. Chciałabym cofnąć czas. Mogłabym nawet stracić pamięć, byle tylko on żył. Wtedy mógłby odtworzyć choć parę chwil, które z nim spędziłam. Niestety, jedyne co możemy to przesunąć wskazówki zegara, ale to i tak nic nie da, a ja już nigdy nie dowiem się jaki naprawdę był.

***

Po mojej przemowie usłyszałam oklaski. Nie wiedziałam z jakiego powodu. Ludzie przede mną mówili takie piękne rzeczy, ale ani razu nie zostali w ten sposób nagrodzeni. Nie wiedziałam co mam zrobić. Powiedziałam ciche dziękuję i zeszłam ze sceny.

Potem nadszedł definitywny koniec. Wszyscy rozeszli się do domów, a ja nie mogłam patrzeć na zanoszące się płaczem fanki. Dziewczyny, które go nie znały przejmowały się jego śmiercią bardziej niż ja osoba, która była dla niego bardzo bliska. No dobra może przesadzam. Po prostu mam ogromne wyrzuty sumienia, ponieważ on umarł, a ja nie zachowałam po nim nawet najmniejszego wspomnienie. Gdyby nie to zdjęcie przy jego trumnie pewnie minąłby jeszcze długi czas zanim dowiedziałabym się jak wygląda.

***

~25 sierpień~

Następnego dnia od razu po przebudzeniu usłyszałam padający deszcz. Mimo to ten dzień był jakiś inny. Tak jakby wszystko zwolniło. Było spokojnie. Jedynie czasami przez dźwięk odbijanych kropli deszczu można było usłyszeć silniki samochodów. To było jak cisza przed burzą, która nastąpiła zaraz po tym jak włączyłam telewizor.

Trafiło na jakiś serwis informacyjny i dziwnym trafem akurat głównym tematem była wczorajsza uroczystość upamiętniająca Nialla. Zauważyłam, że puszczano, wypowiedź każdego i komentowano ją. Cofnęłam się w czasie i znów siedziałam na stadionie w pierwszym rzędzie i wpatrywałam się w ojca chłopaka, którego oczy był podobne aż do bólu.

-To właśnie był ojciec zmarłego chłopaka. Niektórzy dopiero teraz mogą dowiedzieć się o tym, że Niall Horan nie był jedynie sławnym członkiem zespołu One Direction. Przed tym jak dołączył do reszty wiódł życie normalnego nastolatka. – odzywa się krótko ostrzyżona blond kobieta. Na jej twarzy wypisany jest smutek, który za pewne musiała udawać.

-A teraz posłuchamy największej niespodzianki wczorajszego wieczoru.

Na ekranie pojawiam się ja. Przez chwilę milczę, a później zaczynam mówić. W moich oczach widać pojawiające się łzy, których wcześniej w ogóle nie czułam. Na swojej twarzy zauważam doskonale wypisane wszystkie emocje, które mi towarzyszyły.

-To właśnie była dziewczyna Nialla Horana. Niektórzy twierdzą, że tylko udaję utratę pamięci, bo nigdy nie kochała tego chłopaka i nie ma zamiaru udawać tego, że za nim tęskni, ale jej wypowiedź mówi sama za siebie. Na dodatek udało nam się dotrzeć do informacji, które potwierdzają to, że pewne wspomnienia z życia dziewczyny zniknęły.

Zaraz, zaraz!!!

Jaka dziewczyna!!!!!!!!!!!??????

Jak zahipnotyzowana wpatruję się w ekran. Mam nadzieję, że powiedzą coś więcej. Niestety program się kończy, a ja widzę reklamę proszku do prania. Zdenerwowana wyłączam telewizor. Nie zastanawiając się dłużej biegnę na górę po mojego laptopa. Serce wali mi jak oszalałe, ale nie tylko ze względu na to, że zmusiłam swoje ciało do wysiłku fizycznego. Mam ogromną nadzieję, że w telewizji zaszła jakaś pomyłka.

W wyszukiwarkę wpisuję: Niall Horan – dziewczyna.

Na początku widzę zdjęcie jakieś blondynki całującej go, ale to nie ja. Widać, że na zdjęciu jest o wiele młodszy stąd wiem, że to pewnie dziewczyna, z którą był wcześniej. Być może nawet przed utworzeniem zespołu.

Nasze wcześniejsze przypuszczenia się potwierdziło. Niall Horan – zajęty.

Już na początku kiedy wszyscy pierwszy raz zobaczyliśmy Victorię Star wszyscy domyślili się, że na pewno jest z którymś z członków 1D. Później okazało się, że to nie prawda. Dziewczyna jest córą ich menagera, ale to właśnie to sprawiło, że ta para zbliżyła się do siebie. Dosłownie jesteśmy świadkami tego jak ich uczucie kiełkuję.

W czasie jednego z najbardziej prestiżowych imprez charytatywnych pojawiło się wiele sławnych osobistości, które służyły pomocą potrzebującym, ale to właśnie jeden z członków z One Direction wywołał największy skandal. Namówił swoich kolegów aby pomogli mu w szalonym przedsięwzięciu. Zaśpiewał piosenkę, dla Star i publicznie wyznał to jaka jest dla niego ważna. Było to naprawdę odważne posunięcie. Gwiazdy takiego formatu rzadko w taki sposób wyznają uczucia swoim drugim połówkom. Boją się gniewu swoich fanek.

Nie ulega wątpliwości to, że jeśli jeszcze nie są parą to w najbliższym czasie wszystko ulegnie zmianie. Specjalnie dla państwa mamy zdjęcia w wspaniałej jakości.

Z jeszcze mocniej bijącym sercem przesuwam obraz i ukazują mi się zdjęcia. Na pierwszym znajduję się samo One Direction, ale później na scenie pojawiam się ja. Niall nie patrzy już w tłum, tylko na mnie. Widzę z jaką czułością trzyma moją dłoń i śpiewa tylko dla mnie. Na swoich policzkach widnieją łzy. Na pewno doskonale zdawałam sobie sprawę z tego jak wielki trud w to wszystko włożył, na dodatek nie codziennie słyszy się takie miłe rzeczy jakie były opisane w artykule.

Ta scena wygląda jak żywcem wzięta z filmu. Jest taka nierealna. Czuję się jakbym oglądała mojego sobowtóra. Nie mnie.

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego, że w moim życiu spotkało mnie jeszcze więcej tak miłych i wspaniałych zdarzeń, ale nie pamiętam ich. To, że straciłam pamięć to jedno, tyle tylko, że ja nie mam tej nadziei, że kiedykolwiek ją odzyskam. Niektórzy mogliby powiedzieć, że mam szczęście, bo mogę zacząć wszystko od nowa, ale mnie w ogóle to nie pociesza.

***

Po około dwóch godzinach słyszę otwieranie drzwi. Pośpiesznie schodzę po schodach. Widzę Jonathana i czwórkę chłopaków już z byłego One Direction. Wszyscy maja grobowe miny. Od razu przed oczami staję mi zdjęcie, które widziałam niedawno. Byli tacy szczęśliwi i roześmiani, że człowiekowi od razu poprawiał się humor. Ciekawa jestem czy robili to specjalnie, czy naprawdę tak się czuli.

-Macie mi coś do powiedzenia!!!? – Sama zdziwiona jestem siłą mojego głosu. Zauważam nawet, że Liam wzdryga się.

-Torii błagam nie teraz. – odzywa się mój ojciec.

-Nie teraz, a kiedy? Trzeba było od razu mówić cała prawdę to teraz miałbyś spokój. Naprawdę uważasz mnie za taką głupią?! Myślisz, że w końcu nie dowiedziałabym się o wszystkim?! – Jeszcze trochę i zacznę trząść się ze złości.

-O co dokładnie ci chodzi? – pyta Zayn.

-Domyślcie się!

-Nie mamy czasu na domyślanie się. Mów. – odzywa się Harold.

-O to, że niby Niall jest „TYLKO” moim przyjaciele! Mówi wam to coś?!

-Skąd…?

-Jakbyście nie zauważyli to nie zapomniałam wszystkiego i potrafię obsługiwać się telewizorem oraz komputerem. Jak ja mam ci uwierzyć w to, że jesteś moim ojcem? Skoro okłamałeś mnie to nie znaczy, że zrobiłeś to tylko raz.

-To było dla twojego dobra.

-Dla mojego dobra!? Przecież ja nawet go nie pamiętam do cholery jasnej i to ma być dla mnie dobre. Zaufałam wam, bo nie miałam innego wyjścia, ale miałam nadzieję, że będziecie przekazywać mi samą prawdę, a nie tylko to co chcecie abym usłyszała! Wole wiedzieć wszystko, nawet to co jest najboleśniejsze.

-Skoro nie wierzysz mi w to, że jestem twoim ojcem to pokażę ci twój list od matki. Jeśli chcesz to zobaczysz też mój.

-OK.

                Idzie na dół, a ja razem z chłopakami stoję w korytarzu. Panuje uciążliwa cisza, a zakładam ręce na piersi i mierze ich gniewnym wzrokiem. Wiem, że to kłamstwo to po części również ich wina.

                Po paru minutach Jonathan wraca. W rękach trzyma lekko wygniecione, ale masywne koperty. Podaję mi jedną z nich. Dobrze znanym mi pismem napisane jest na niej moje imię.

                -Skąd to masz? Przecież to było dla mnie. – pytam.

                -Kiedyś wyleciało ci z torby. Schowałem z zamiarem oddania tego. Niestety zapomniałem.

                Wmawiam sobie, że mówi prawdę. Chcę wziąć od niego drugą kopertę, ale nie puszcza jej. Spoglądam na jego twarz.

                -Jesteś pewna?

                -Oczywiście.

                Biorę dwa listy i kieruję się do swojego pokoju. Boję się tego co jest tam napisane. Bardzo możliwe, że jego treść bardzo mnie poruszy. Nie chcę aby widzieli emocje wypisane na mojej twarzy. W dodatku dość mam przebywania w ich towarzystwie.

                Siadam na swoim łóżku i waham się, który list przeczytać najpierw. Przez chwilę badam z jakiego materiału jest wykonany papier. Widać, że moja matka wzięła swoje zadanie na poważnie, ponieważ materiał jest tak masywny i zarazem delikatny, że musiał być drogi. Jestem niezdecydowana do tego stopnia, że robię wyliczankę. Trafia na list specjalnie za adresowany dla mnie. Zauważam, że moje ręce drżą, ale mimo to nie przerywam otwierania koperty. Robię to niezwykle delikatnie, bo wiem jaką cenę ma ten dokument i za nic w świecie nie chcę go  zniszczyć.

Kochana Victorio!

Pewnie Magda już wytłumaczyła Ci dlaczego powstał ten list. Skoro go czytasz mnie już nie ma na tym świecie, albo stało się coś przez co musiałam cię zostawić.  Pomysł napisania go zrodził się w 2009 roku, kiedy w telewizji było głośno o tym, że matka zabiła się osierocając  w ten sposób trójkę swoich dzieci. Oczywiście ja się nie zabiję. Nie mam ku temu powodów. Śmiało mogę stwierdzić, że jestem szczęśliwa. Mam wspaniałą przyjaciółkę i co najważniejsze ukochaną córkę. Musisz wiedzieć, że mimo tego, że rzadko to mówię, to jestem z Ciebie dumna. Chodzi mi tu w dużej mierze o twój talent. Już w wieku przedszkolnym wyróżniałaś się spośród innych dzieci. Wiedziałam, że w przyszłości będziesz kimś wyjątkowym. Choć zdaję sobie sprawę z tego, że jesteś strasznie uparta i czasami niezbyt miła dla innych ludzi, to wiem, że tam w środku kryje się ta dobra Victoria. W końcu nikt nie jest idealny.

Przejdę do sedna tego listu. Choć wielokrotnie chciałam poinformować cię o tym kto jest twoim ojcem, to zawsze odmawiałaś, dlatego postanowiłam dać ci spokój. Niestety, czy tego chcesz, czy nie, musisz się o wszystkim dowiedzieć. Kiedy miałam pięć lat poznałam pewnego chłopca Jonathana Blacka. To był czysty przypadek, bo nasze matki niezbyt się lubiły niemal unikały siebie nawzajem. Jednak pewnego dnia los chciał aby nasze drogi się zeszły. Niedaleko naszego domu był plac zabaw. Razem z Magdą często tam chodziłyśmy. Jeden z chłopców zaczął mnie przezywać, a Jace stanął w mojej obronie. Strasznie mi tym zaimponował. Nie chciałam się później od niego odczepić. Był o rok ode mnie starszy i mimo, że mi pomógł nie chciał się ze mną bawić. Do czasu kiedy się rozpłakałam. Do dziś pamiętam jego troskę w oczach. Wtedy właśnie wszystko się zaczęło. Byliśmy praktycznie nierozłączni. Czasami nawet byliśmy zmuszeni do tego, aby spotykać się potajemnie. Nie mogliśmy bez siebie żyć. W końcu kiedy skończyłam 18 lat on wyznał mi miłość. Ucieszyłam się bardzo, bo już od dawna byłam bardzo w nim zakochana, ale wtedy były inne czasy, a ja nie miałam odwagi żeby mu to wyjawić. Tak przez bardzo długi okres czasu byliśmy szczęśliwi. W końcu Jace oświadczył mi się. Mieliśmy już się pobrać, ale on stracił pracę, a moja pensja nie należała do najwyższych. Jonathan zdecydował, że wyjedzie za granicę do Londynu, aby zarobić trochę pieniędzy, a później wróci.  Jednak tak się nie stało. Dostał jakąś dobrą pracę i zapomniał o mnie. Jeszcze na początku do mnie dzwonił, ale z czasem robił to coraz rzadziej, aż w końcu przestał. W międzyczasie dowiedziałam się o tym, że jestem w ciąży. Bardzo długo wahałam się czy powiedzieć Jonathanowi. W końcu stwierdziłam, że skoro już się mną nie interesuje to, że jestem w ciąży nic nie zmieni, dlatego on nigdy się o tobie nie dowiedział. Cały czas miałam nadzieję, że przyjedzie, albo chociaż zadzwoni. Wiem tylko tyle, że aktualnie mieszka w Londynie. Magda ma do niego numer komórkowy, ale nie jestem pewna, czy nadal jest aktualny.        

Proszę kochanie nie miej do mnie pretensji o to, że twój ojciec nie wie o twoim istnieniu. Po prostu nie chciałam ingerować w jego życie, które najwyraźniej dobrze się ułożyło. Magda mówiła, że w razie jakiegoś niefortunnego zdarzenia wszystkim się zajmie. Pewnie jak się domyślasz do niej list też zostawiłam. Ma tam dokładną instrukcje co ma zrobić. Jeśli twój ojciec zdecydowałby się cię przygarnąć, to musisz z nim jechać. Wiem, że to może być dla ciebie trudne, w końcu w ogóle go nie znasz. Jednak nie możesz, że tak powiem siedzieć Magdzie na głowie. Choć jestem pewna, że nie miałaby nic przeciwko. Ona już dość dużo dla nas zrobiła, czas dać jej spokój. Oczywiście nie mówię, że masz zrywać z nią kontaktu. Wręcz przeciwnie.

Pewnie teraz sobie pomyślisz, co ona mi tu za bzdury nawypisywała? Ale prawda jest taka, że kiedyś się zakochasz. Wierze w to, że ktoś właściwy zdobędzie twoje serce. Życzę ci żebyś dzięki niemu była szczęśliwa. Pamiętaj, że czasami musisz być dla innych wyrozumiała i trochę milsza, wiem, że uda ci się to mimo twojego wybuchowego charakteru. Żałuje tego, że nie będę przy tobie kiedy staniesz na ślubnym kobiercu.

Kochanie naprawdę bardzo przykro, że musiałam cię opuścić, ale taka już jest postać rzeczy. Ktoś się rodzi, a ktoś umiera. Musisz zrobić wszystko co w twoich siłach, abyś jak najlepiej wykorzystała ten czas, który został Ci przyznany na życie na Ziemi. Jesteś bardzo młoda, dasz sobie radę. Wierze w ciebie. Tylko jedyne czego się obawiam, to to, że beze mnie się pogubisz. Wiedz, że otaczają cię osoby godne zaufania, mówię tu o Maxi'e, czy na przykład Magdzie. Jeśli będziesz potrzebowała pomocy to wiedz, że możesz spokojnie się do nich zwrócić. Kocham cię bardziej niż wszystko co żyje na tym świecie.

Twoja mama Amelia.

                Moje serce biję tak bardzo jakbym miała za sobą przynajmniej stu kilometrowy maraton. Na chwilę zamykam oczy i biorę głęboki oddech, aby choć trochę się uspokoić. Starannie chowam mój list i odkładam go na bok. Wyglądam przez okno, gdzie widać już ciemne niebo. Gdyby nie te nieznośne lampy na pewno ujrzałabym wiele gwiazd.

                Wychodzę na taras i biorę ze sobą następny list. Wbrew moim wcześniejszym obawom na dworze jest naprawdę ciepło.

************************************************************************** 

Rozdział miał być wczoraj, ale zjeb... to znaczy ukochana szkoła nie pozwoliła mi na to. Nie ma to jak CAŁY DZIEŃ nauki w czasie urodzin ;(