Rozdział 10

„Nie istnieje coś takiego jak przyjaźń między mężczyzną a kobietą w naszym wieku. To po prostu niemożliwe, chyba że mówisz o kimś, kogo znasz od wielu, wielu lat. Zwłaszcza niemożliwe w przypadku nieznajomych” 

Nicholas Sparks - Wybór

~22 luty~

Po otwarciu oczu od razu przepełnia mnie ogromny smutek. Po słowach Louis’a byłam pewna, że wszystko naprawię. Przestanę bać się tego uczucia, że poproszę Niall’a o to aby mi przebaczył. Najpierw odłożyłam to do końca imprezy, ale kiedy znów go zobaczyłam ogarnął mnie strach.

A co jeśli on nie chcę mnie już znać?

Postanowiłam, że przełożę to na dziś, ale znów czułem, że nie dam rady. Boję się, że już nigdy nie będę w stanie tego zrobić.

Zauważam, że jest już godzina 16. Impreza trwała do godziny 5 rano. Kiedyś musiałam to odespać. Przypomniało mi się, że zasnęłam już w busie. Ciekawa byłam kto mnie przyniósł do pokoju.

Od razu pomyślałam, że Niall. Skarciłam się w myślach, dlaczego nie obudziłam się. Chciałabym to pamiętać. Zaraz, zaraz przecież mógł być to ktoś  inny. Na przykład Louis, który bardzo przejął się moim losem.
Chcąc przestać o tym myśleć idę do łazienki. To co widzę w lusterku przeraża mnie. Moje oczy są całe czerwone i opuchnięte, na powiekach widać pozostałości mojego makijażu, a policzki zdobią czarne ślady łez. Szybko zmywam to z mojej twarzy i stwierdzam, że jest odrobinę lepiej. Nakładam trochę fluidu, oczu nie chcę już bardziej maltretować, dlatego rezygnuję z użycia jakichkolwiek kosmetyków do nich przeznaczonych. Na siebie zakładam szare spodnie jeansy, czarna bluzkę z napisem Jack Daniels oraz bordową bluzę. Jeszcze raz kontroluję mój wygląd w lustrze i chcę już wychodzić, ale zanim naciskam klamkę nachodzi mnie głupia myśl, aby ozdobić swoje nadgarstki dodatkowymi bliznami. Szybko przypominam sobie, że tutaj nie ma żyletek. Biorę parę głębokich wdechów i wychodzę z pomieszczenia.

Schodzę na dół, ponieważ mój żołądek domaga się jedzenie. W salonie zastaję Lou, El, Harolda, Liama, Nialla, Jonathana i ciotkę Margaret. Po chwili zauważam wychodzącą z kuchni Daniell. Niesie ze sobą parę butelek wody i tabletki. Młodsza część towarzystwa jest na niezłym kacu. Cieszę się, że mi nie udało się więcej wypić, bo pewnie byłabym w takim samym stanie jak oni.

-A Zayn i Perrie gdzie? – pytam zdziwiona ich nieobecnością.

-Ciszej! – Zatyka uszy Harold.

-Trzeba było tyle nie pić! – podnoszę głos.

-Miej litość dziewczyno. – odzywa się Louis. Jestem mu wdzięczna za to co zrobił dla mnie wczoraj, dlatego wykonuję jego polecenie. –  Nasza para gołąbeczków jeszcze śpi. Nawet nie próbuj ich obudzić, bo to nie wykonalne. – szepcze.

Idę do kuchnie. Robię sobie jajecznicę i wracam do salonu. W telewizji leci jakaś nieznana mi komedia. Jest tak przyciszona, że ledwie słyszę cokolwiek. Kątem oka dostrzegam jak Niall patrzy na mój posiłek. Otwiera usta, po to aby je zamknąć. Pewnie chciał abym go poczęstowała, bardzo często mnie o to prosił.

Cały wieczór mija nam w milczeniu. Nawet Louis nie zabiera głosu. Po godzinie 20 jest nas coraz mniej, wszyscy postanawiają, że czas odespać wczorajszy wieczór. Ziewam i stwierdzam, że przydałoby mi się odrobinę więcej snu.

Wstaję ze swojego miejsca i idę na górę. Na moje nieszczęście na horyzoncie pojawia się Niall wychodzący z toalety. Oczywiście pierwsze co zauważam to to, że jest tylko w bokserkach. Szybko odwracam wzrok. Muszę jeszcze obok niego przejść. Wstrzymuję oddech. Udaję, że strasznie jestem zainteresowana niezliczoną ilością zdjęć widzących na ścianie. Kiedy chłopak przechodzi obok mnie z ulgą wypuszczam powietrze. Po to tylko, żeby po chwili dostać palpitacji serca. Łapie mnie za rękę i obraca w swoją stronę.

-Mam już tego dość. -Tak dawno nie słyszałam jego głosu, że mam ochotę się rozpłakać. Popycha mnie w stronę ściany i kładzie ręce po bokach mojej głowy tak, że nie mam możliwości ucieczki. Nigdy w życiu nie był w stosunku dla mnie taki brutalny. Uwielbiałam w nim tą delikatność z jaką się ze mną obchodził co nie znaczyło, że trochę odmiany mnie nie zadowoliło. – Tak nie może być Vicky. - To z jaką czułością wypowiada znienawidzone zdrobnienie mojego imienia sprawia, że czuję jakby brakowało mi tchu, a kiedy nachyla się nade mną mam wrażenie jakbym miała za chwilę zemdleć. – Już od dawna nie jesteśmy tylko przyjaciółmi. Porównaj sobie kontakty z Max’em. Czy kiedykolwiek pomyślałaś o tym, żeby go pocałować? – „nie” – odpowiadam sobie w myślach.  – Czy kiedykolwiek patrzałaś mu w oczy w ten sposób? – Momentalnie w jego tęczówkach dojrzałam pożądanie. Mój puls podskoczył w górę. Kolejne „nie”, którego nie wypowiedziałam na głos.  – Proszę nie zaprzeczaj temu uczuciu, bo wszyscy dobrze o nim wiedzą. Tylko przestań się bronić, bo już dłużej nie mogę wytrzymać bez twojego uśmiechu, bez tego błysku w oku, bez ciepła twojego ciała, bez dotyku twoich ust. Przez ciebie zwariuję. Zrozum to, że jeszcze nikt nigdy nie był dla mnie tak ważny jak ty. - Nastaje chwila ciszy przerywana jedynie naszymi szybkimi oddechami. – No powiedz coś w końcu. 

Mam mu tak wiele do powiedzenia, że nie wiem od czego mam zacząć na dodatek jestem tak strasznie rozproszona jego bliskością, że zapomniałam jak używa się głosu.

-Wybaczysz mi? – udaje mi się z siebie wydobyć.

-Jesteś niemożliwa.

Kręci z niedowierzaniem głową i uśmiecha się. Potem niespodziewanie całuję mnie. Nawet kiedy spaliśmy ze sobą nasze pocałunki nie były tak namiętne. Teraz błądziliśmy rękoma po swoich ciałach płonąc z pożądania i tęsknoty. Każdą komórką swojego organizmu czułam jego obecność. Byłam tak bardzo szczęśliwa, że słowami nie da się tego opisać. W końcu oderwał się ode mnie. Uśmiechnęłam się do niego szeroko.

 –Nie rób tego. – odparł poważnie.

-Dlaczego? – zapytałam zdziwiona.

-Bo mogę się za chwilę na ciebie rzucić.

-Głupek. – Żartobliwie uderzyłam go pięścią w nagi tors.

Przez chwilę nadal szczerząc się do siebie jak barany staliśmy w ciszy. Czule dotknęłam jego policzka nadal nie wierząc, że tak bez żadnych zahamowani mogę to robić.

 – Będziesz spał ze mną?

-Zależy co masz na myśli. – odparł z błyskiem w oku.

-To nie prawdopodobne. Kiedy zrobiłeś się taki zboczony?

-Wcale nie jestem zboczony. Dlatego będę spał u siebie, aby nie zrobić czegoś głupiego.

-Jesteś pewien. – Starałam się zdobyć na uwodzicielski ton przejeżdżając przy tym po jego torsie ręką.

-Teraz nie do końca. – Tym razem delikatnie złączył nasze wargi. – Dobranoc skarbie. – wyszeptał do mojego ucha lekko przygryzając jego płatek. Zadrżałam.

Puścił mnie co wywołało cichy jęk niezadowolenia z mojej strony. Chłopak zaśmiał się i przed wejściem do swojego pokoju obejrzał się w moją stronę posyłając najpiękniejszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam.

Nadal cała w skowronkach weszłam do swojego pokoju. Czułam się jakbym przez te parę minut stała się całkowicie inną osobą. Jak nienormalna uśmiechałam się sama do siebie. Niewiarygodne jak jeden pocałunek potrafi zmienić bieg zdarzeń. Wystarczy raz się przełamać, a już po chwili stajesz się innym człowiekiem. Przede wszystkim szczęśliwszym. Kto by pomyślał, że jeszcze godzinę temu unikałam jego spojrzenia jak ognia.

Dwa pieprzone tygodnie bez jego bliskości okazały się być najgorszymi chwilami w moim życiu. Spokojnie mogły równać się w piekłem, które przechodziłam po wiadomości o śmierci mojej matki.

Usłyszałam cichy odgłos wydobywający się z mojej komórki. Nie wiem jakim cudem, ale wiedziałam, że wiadomość jest od Niall’a.

-Nie wiem jak to możliwe, ale już za tobą tęsknię.

-Uwierz, że ja też.

-Jak możesz tęsknić za sobą? – Widząc te słowa uśmiechnęłam się do siebie.

-Głuptasie! Nie tęsknie za sobą, tylko za tobą. Wiesz znam na to lekarstwo! 

-Tak? Powiedz jakie!

-Obok twojego pokoju na korytarzu są brązowe drzwi. Otwórz je i wejdź do środka. Bardzo szybko mnie zauważysz.

-Tak dobij mnie! Bardzo bym chciał, ale wiesz, że nie mogę… 

-Dlaczego? – Zaczęłam się z nim przedrzeźniać.

-Już ty dobrze wiesz! Muszę kończyć, bo się jeszcze rozmyślę. Słodkich snów xx

-Dobranoc xoxo

                                                                                         ***

~23 luty~

Budząc się widzę prześwitujące przez zasłonę promienie słońca. Kto to widział, żeby w lutym świeciło słońce? Mam wrażenie, że pogoda współgra z moim dzisiejszym humorem. Pierwsze co robię po przebudzeniu to dotykam swoich ust. Mogę przysiąc, że czuję delikatne mrowienie. Doskonale zdaję sobie sprawę, że zachowuję się jak bohaterka jakiejś durnej komedii romantycznej, ale nic nie jest w stanie zniszczyć mojej euforii.

Wstaję z łóżka i niemal w podskokach dochodzę do łazienki. Na widok swoich włosów stojących we wszystkie strony świata nie mogę powstrzymać śmiechu. Szybko łapię szczotkę i doprowadzam je do porządku. W końcu przychodzi czas na makijaż. Najpierw nakładam fluid, później używam tuszu do rzęs, na koniec łapię za kredkę do oczu. Waham się przez chwilę czy jej użyć. Na koniec odkładam ją. Niall woli kiedy mam lekki makijaż. Zrobię to dla niego.

Znów jestem głodna dlatego schodzę na dół w celu spożycia czegokolwiek. Mam też nadzieję, że w kuchni zastanę blondyna opróżniającego lodówkę. Coś czuję, że muszę się pośpieszyć skoro chcę znaleźć coś nadającego się do jedzenia.

W podskokach idę do wyznaczonego wcześniej przeze mnie miejsca. Po drodze muszę zahaczyć o salon. Widzę w nim wszystkich tymczasowych domowników. Wszyscy kierują w moją stronę zdziwione spojrzenia. Nie mam im tego za złe, ponieważ dobrze wiem w jakim stanie byłam jeszcze przed wczoraj. Uśmiecham się szeroko nie zatrzymując się.

-Dzień Dobry wszystkim!!! – krzyczę tak, że zagłuszam nawet telewizor. Łapię jeszcze wesoły wzrok Niall’a i rzucam się na lodówkę. Nie uszło mojej uwadze to, że wszyscy są tak zdziwieni moim zachowaniem, że nie potrafią wydusić z siebie nawet zwykłego przywitania.

Znów wracam do reszty. Nikt nie komentuję tego, że aż cała promienieje. Wgryzam się w swoją kanapkę i spoglądam w telewizor. Zauważam, że lecą akurat wiadomości. Odwracam się w stronę Niall’a. Okazuję się, że szczerzy się do mnie przygląda mi się już jakiś czas. Odwzajemniam spojrzenie jak i uśmiech. Patrzymy się na siebie tak parę minut.

-Dobra dość, o co tu chodzi? – odzywa się Louis dziwnym tonem.

-O nic. – Uśmiecham się potulnie w jego kierunku.

-Przecież widzę.

-Ohh nawet człowiek nie może mieć dobrego humoru. Niepotrzebnie się czepiasz Boo Bear.

Przez długi czas czuję na sobie jego badawczy wzrok, ale postanawiam wrócić do jedzenia jajecznicy. Nie mogę się powstrzymać od ciągłego spoglądania w stronę blondyna. Dziś ubrał niebieską bluzkę, która dodatkowo podkreśla kolor jego oczu. Mam wrażenie, że zrobił to specjalnie, ponieważ dobrze wie jak działają na mnie jego oczy. Blond włosy spod, których wystawały ciemniejsze odrosty, wyglądały tak jakby przeczesał je jedynie dłonią. Miałam ochotę trochę je przegładzić.

Po zjedzonym posiłku idę do kuchni. Do szklanki wlewam sobie soku pomarańczowego i dosłownie po sekundzie na swoich biodrach czuję czyjeś duże dłonie, a na swojej szyi ciepły oddech. Nie muszę się odwracać, aby wiedzieć kto to. Jego zapach rozpoznałabym wszędzie i o każdej porze dnia. Uśmiecham się do siebie. Obracam się przodem do jego twarz i zanim zdąży coś powiedzieć wpijam się w jego wargi. Tym razem nasz pocałunek jest niezwykle delikatny. Ledwie dotykamy się swoimi wargami.

-A to takie buty! – wykrzykuję Louis. – Nie no musicie to zobaczyć!

Momentalnie w drzwiach stają wszyscy, którzy jeszcze parę minut temu wylegiwali się przed telewizorem. Mija chwila zanim zdaję sobie sprawę skąd to poruszenie. Przypominam sobie, że przecież oni nie wiedzą o tym, że zaledwie wczoraj wszystko się zmieniło. Ich wielkie uśmiechy niemal rażą w oczy.

-Ufff no nareszcie! – krzyczy Liam z wyraźną ulgą. Spodziewałam się takiej reakcji, ale na pewno nie po nim.

-Ja proponuję imprezę. – odzywa się Harold.

-Matko! Tylko nie to! Ja jeszcze dobrze nie wyzdrowiałem po tamtym, a ty już następną szykujesz?! - Żeby podkreślić swoje słowa Zayn łapię się za głowę.

*******************************************************************

Hej!

Troszkę mi smutno. No dobra bardzo mi smutno. Pod ostatnim rozdziałem pojawiło się zaledwie 14 komentarzy. Pocieszam się tylko tym, że pewnie nie wszyscy go przeczytali, ponieważ był inaczej zatytułowany niż zawsze. 

Jak tam pierwsze dni w szkole?

U mnie MA-SA-KRA. Chociaż klasę mam w miarę spoko. :)

JA CHCĘ WAKACJE! I TO JUŻ!!!!!!!!!