Rozdział 11

„Zagadka uspokaja: to problem, który czeka na rozwiązanie. Tajemnica wywołuje niepokój:to problem, który nigdy nie zostanie rozwiązany. Pobudza do myślenia, działa na wyobraźnię...” 

Éric-Emmanuel Schmitt - Moje Ewangelie

~25 maj~

-Niall gdzie ty mnie wieziesz? – pytam lekko wystraszona.

-Niespodzianka.

-A co jeśli jej nie chcę.

-Uwierz mi, że chcesz. Na pewno ci się spodoba.

Nadal nie mogę uwierzyć w to, że parą jesteśmy już od trzech miesięcy. Nieraz kiedy budzę się rano myślę, że nadal jesteśmy tylko przyjaciółmi i gramy w tą śmieszną grę. Dziś w końcu wyszło słońce. Już spokojnie można stwierdzić, że jest wiosna. Przedwczoraj odbyło się oficjalne zamknięcie trasy koncertowej. Przez ten czas chłopacy nie mieli zbyt dużo wolnego czasu, ale Niall starał się jak mógł byle tylko choć chwilę spędzić w moim towarzystwie. Czasami był nawet w stanie zrezygnować z posiłków co naprawdę wszystkich dziwiło.

W końcu wychodzimy z samochodu. Mimo moich protestów na oczach zawiązuję mi jedwabną wstążkę przez, którą nie widzę nic. Czuję jak wzbiera we mnie złość. Kiedy chcę już zacząć krzyczeć i szarpać się Niall ściąga chustkę. Ze zdziwienia gwałtownie zaczerpuję powietrze. To co widzę jest tak niesamowite, że wydaję się być nierealne.

Właśnie znajduję się na skale, z której rozchodzi się widok na jakieś małe miasteczko. Jesteśmy tak wysoko, że nawet największe budynki wyglądają jak mrówki, nie mówiąc o ludziach, którzy są zaledwie punktami poruszającymi się po chodnikach. Tyle tylko, że to nie koniec atrakcji. Cały ten magiczny klimat, który tu panuję dopełnia słońce, które powoli znika za horyzontem mieniąc się odcieniami czerwieni i pomarańczu. Bardzo chciałabym wyrazić zachwyt tym co teraz widzę, ale chyba zapomniałam jak używa się języka.

-I jak? – słyszę niepewnym głos Irlandczyka.

Przez to, że tak długo się nie odzywam pewnie przygotowany jest na najgorsze. Nie zastanawiając się dłużej obracam się w jego stronę i tak po prostu przytulam. Nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie przyzwyczaić się do tego dziwnego uczucia, które zawsze towarzyszy mi kiedy jesteśmy bardzo blisko siebie. Jeszcze do nikogo nie czułam czegoś podobnego. To co łączy mnie z Niall’em jest czymś wyjątkowym. Czymś co wyrosło z przepięknej przyjaźni i odmieniło nasze życia na lepsze. Sprawiło, że jesteśmy szczęśliwsi i dopełniamy siebie nawzajem. Ktoś mógłby powiedzieć, że jesteśmy kolejną parą nastolatków, którzy niedługo się sobą znudzą i rozstaną, ale ja wiem swoje.

-To jest niesamowite. – szepczę do jego ucha.

-Cieszę się, że ci się podoba.

Odsuwamy się od siebie tylko po to, aby rozłożyć koc, które zabrał ze sobą blondyn. Siadamy na nim, a on zabiera się za jedzenie. Na ten widok uśmiecham się i spoglądam na ten przepiękny krajobraz, który rozciąga się przede mną.

-Mówiłam ci już, że Max jest z Martą? – pytam.

-Z jakieś milion razy.

-To przez to, że nie mogę uwierzyć, że mój Max się zakochał.

-Wiesz, że kiedy mówisz „mój” Max jestem zazdrosny?

-Nie, ale dziękuję, że mnie o tym poinformowałeś.

-Mogłabyś mi to jakoś wynagrodzić. O na przykład powiedzieć „mój” Niall.

-Takie małe słówko, a tak bardzo ci na nim zależy?

-Tak.

Przytulam się do jego ramienia i patrzę mu głęboko w oczy.

-MÓJ najukochańszy i najwspanialszy Niall.

W nagrodę dostaję jego szeroki uśmiech. Po chwili delikatnie muska moje usta.

-Od razu lepiej. – szepcze nadal blisko moich warg.

-Wiesz, że jesteśmy dziwną parą? – pytam po chwili.

-Dlaczego?

-Bo przeważnie jest, że chłopak to taki badboy, a dziewczyna wręcz przeciwnie. U nas to jest odwrotnie.

-Uważasz, że jestem grzeczny?

-Tak.

-Wiesz, że to odbiera mi moją męskość. - Robi zbolałą minę, która od razu rozśmiesza mnie.

-Dla mnie jesteś wystarczająco męski.

-Ufff co za ulga!

***

Niestety wszystko co dobre w końcu musi się skończyć. Tak samo dzieję się z tym przepięknym wieczorem. Słońce zaszło już całkowicie i zrobiło mi się trochę zimno.

-Niall. Jedziemy już? – pytam przerywając ciszę, która panuję już dobrych parę minut.

-Poczekaj chwilę. Wiem, że pewnie jesteś już zmęczona, ale kiedy to zobaczysz nie pożałujesz.

-Co znów?

-Obiecuję parę minut. – Uśmiecha się tajemniczo, a ja już dobrze wiem, że nie ważne o co by mnie poprosił na pewni bym się zgodziła. – Spojrzyj w górę.

Robię to o co mnie prosi i znów nie wiem co powiedzieć. Dobrze wiedział, że zawsze chciałam zobaczyć gwiazdy w całej okazałości, ale światła w miastach nie pozwalały mi na to. Gdybym jeszcze miała przy sobie sztalugę i farby byłabym naprawdę spełniona.

-Tori?

-Tak? - Odwracam głowę w jego stronę i widzę jak nerwowo przygryza wargę.

-Jej, nie rób tak.

-Dlaczego?

-Bo za chwilę się na ciebie rzucę.

-Nie mam nic przeciwko.

-Dobra nie ważne. Co chciałeś mi powiedzieć? - Przez chwilę patrzę na niego wyczekująco. Nie uzyskuję odpowiedzi, jedyne czym mnie nagradza to delikatnym gładzeniem po policzku. Niespodziewanie spogląda w moje oczy i całuję mnie. Od razu odwzajemniam pocałunek, który jest słodki, ale zarazem ma swojego pazura. Niestety musimy się od siebie odsunąć, aby zaczerpnąć powietrza.

Cholera, czy jego oczy naprawdę błyszczą?

-Kocham cię. – szepcze, a ja mam przez chwilę wrażenie, że przesłyszałam się.

Trzeci raz tego dnia nie wiem co mam zrobić, ani powiedzieć. W takiej chwili wypada powiedzieć co się czuję do drugiej osoby. Najlepiej jak będzie to samo, wtedy wszyscy będą szczęśliwi, ale czy ja naprawdę żywię do niego to samo uczucie? Nigdy tak naprawdę nie zastanawiam się nad tym jak mogę nazwać uczucie jakim go darzę. Jest mi dobrze z nim, ale nigdy nie pomyślałam, że będzie chciał się dowiedzieć czegoś takiego.

Dopiero kiedy kończę moje przemyślenia na temat tego, co ja do niego czuję dochodzi do mnie sens jego słów. Wiem, że ludzie często rzucają te słowa na wiatr. Sama zrobiłam to już raz. Tyle tylko, że byłam trochę młodsza, teraz moje oczy otwarły się na niektóre rzeczy.

-Wiem, że ty nie…

-Skąd możesz to wiedzieć?

-Czyli ty…?

-Sama nie wiem. Obiecuję, że będziesz pierwszą osobą, którą o tym poinformuję.

***

~26 maj~

Wokół mnie rozstawione są niezliczone ilości pojemniczków, w których mieszam wszystkie możliwe odcienie błękitu. Obiecałam sobie, że znajdę idealnie pasujący kolor do jego oczu. Nie szkodzi, że w tej chwili nie ma go przy mnie. Znam jego twarz lepiej od swojej. Wiem doskonale, że żaden z uzyskanych kolorów nie oddaje barwy jego oczu.

Jak na razie udało mi się naszkicować jego twarz. To było proste jak drut. Wielokrotnie kiedy jeszcze spał palcami badałam każde załamanie i kształt. Najgorzej było z oczami. Nie mogę użyć byle jakiego odcieniu. Musi być idealny.

Pracuję nad tym wiele godzin. W końcu się poddaję. Wiem, że to nie ma sensu. Barwy tęczówek Niall’a nie da się tak po prostu skopiować. Są jedyne w swoim rodzaju i za to tak naprawdę je kocham.

Kocham tylko tęczówki? A może kocham w nim wszystko?

Te dwa pytanie zaprzątają moją głowę do takiego stopnia, że nie mogę spać całą noc.

***

~27 maj~

-Jak to dzisiaj macie koncert? Przecież trasa koncertowa już dawno się skończyła.

-To nie znaczy, że mamy wolne. Poza tym to koncert charytatywny. Zaśpiewamy tylko dwie piosenki i to wszystko. – odzywa się Zayn.

-Idziesz z nami. - Harold uśmiecha się do mnie uwodzicielsko tak jakby zapomniał o tym, że mam chłopaka i za bardzo za nim nie przepadam.

-Wcześniej to już nie łaska mi o tym powiedzieć?

-Oh kochanie, nie denerwuj się już tak. - Niall przerywa konsumowanie kanapki i przytula mnie do siebie dając mi całusa w policzek. Uwielbiam kiedy właśnie w taki sposób mnie zaskakuję.

Gdzieś z prawej strony słyszę dość znaczące chrząknięcie, które na pewno należy do Jonathana. Kiedy dowiedział się o naszym związku był zaskoczony, ale nie miał nic przeciwko, ale jeśli chodzi o okazywanie sobie uczuć przy nim to już zupełnie inna sprawa. Nawet tak niewinny pocałunek w policzek drażni go. Wynika to pewnie z tego, że nie uczestniczył w moim życiu kiedy byłam mniejsza i nie mógł w międzyczasie uświadomić sobie tego jak dorastam.

-Tato mogę z tobą porozmawiać na osobności? – pytam co niezwykle go dziwi.

Rzadko zwracam się do niego w ten sposób. Najczęściej zapominam się i po prostu wale po imieniu. Potwierdzająco kiwa głową i wchodzimy do jego gabinetu. Przysięgam, że w tej chwili ma tak poważną minę jakby spodziewał się, że powiem, iż jestem w ciąży. Uśmiecham się do niego uspokajająco.

-Już na początku mojego przyjazdu do Londynu miałam zadać ci to pytanie, ale nie było jakoś dobrej do tego okazji. Chodzi o to, że od bardzo dawna starałam się namalować pewne miejsce.

-Jeśli są ci potrzebne jakieś szczególne przybory do malowania to powiedz mi o tym.

-Nie przerywaj mi. Tu chodzi o coś innego.

-Czyli?

-Odkąd pamiętam w mojej głowie zapisane było przepiękne miejsce. Myślałam, że wiedziałam je w jakimś filmie, albo po prostu je sobie wymyśliłam. Pamiętasz jak Niall zabrał mnie na wagary?

-Aż za dobrze.

Widzę jak zaciska zęby. Wiem, że później będę żałować tego, że przypomniałam mu to zdarzenie. Czuję lekki lęk o to, że przez to zmieni podejście do mojego związku. Właśnie MOJEGO ZWIĄZKU. Nadal nie mogę przyzwyczaić się do tego określenia.

-Wtedy Niall chciał mi pokazać jakieś przepiękne miejsce. Wtedy okazało się, że to jest to samo, które próbuję namalować.

Spodziewałam się, że na jego twarzy zobaczę zdziwienie. Nie stało się tak.

-Chyba domyślam się dlaczego.

  ************************************************************************************

Heeeeeeeeeeeeeeej!

No i jestem. Mam nadzieje, że choć trochę cieszycie się z mojego powrotu tutaj :)

Już wczoraj wieczorem miałam Internet, ale późno wróciłam do domu, na dodatek złapało mnie choróbsko. 

Wiele osób myśli, że skoro Niall i Tori są już razem, to powoli zakończę to opowiadanie. Nic bardziej mylnego. Za szybko się mnie stąd nie pozbędziecie :) Jeśli ktoś ma już dość tego opowiadania to może przestać je czytać, bo nie ma co liczyć, że szybko je zakończę. Jak dobrze pójdzie to powstanie nawet trzecia część. Od razu was uspokajam, że nie będę was zanudzać jak w tym rozdziale, bo mam już pomysł na to jak to wszystko ułożyć, który być może wam się spodoba. 

Nie pytajcie kiedy nowy rozdział, bo nie jestem w stanie podać wam konkretnej, ani przybliżonej daty. Minęły dopiero dwa tygodnie szkoły, a ja nie mam czasu na nic innego.  

To do następnego :***