Rozdział 7

Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę,

Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;

Jednakże gdy cię długo nie oglądam,

Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam;

I tęskniąc sobie zadaję pytanie:

Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

Adam Mickiewicz - Niepewność

~21 luty~

Niechętnie idę w kierunku gabinetu mojej matki. Choć objawy moich chorób ustąpiły to raz na jakiś czasu muszę się u niej pojawić. Wtedy całkowicie zapominamy o relacjach matki z córką. Czuję się tak jakbym czuła się będąc, u każdego innego specjalisty.

Jak zwykle mijam park pełen bawiących się i roześmianych dzieci. Zastanawia mnie czy w życiu choć jednego z nich pojawi się osoba, która zaprzepaści wspaniale zapowiadające się życie.

Widząc nieduży domek znajdujący się prawie w centrum Warszawy otwieram drzwi i wchodzę do środka. Tak jak inni pacjenci czekam parę minut zanim przyjdzie moja kolej.

W ogóle nie zdenerwowana zamykam drzwi gabinetu, kiedy się obracam doznaję szoku.

-Eeee kim pani jest? – pytam się kobiety siedzącej za biurkiem. Próbuję zignorować fakt, że jej skóra jest poszarzała i wyraźnie napuchnięta, na czubku jej głowy znajdują się siwe strąki, które kiedyś można było nazwać włosami. Dziwi mnie to szczególnie, ponieważ kobieta wygląda na góra 30 lat.

-Twoja matka nie mogła przyjść. – Uśmiecha się do mnie. Niestety zauważam jej niemal czarne zęby. Czuję, że za chwilę wpadnę w panikę.

-Dlaczego? Przecież niedawno do mnie dzwoniła.

-Nie wiedziała, że jej plany się zmienią. Jestem Emilie Evans możesz się już do mnie przyzwyczajać, bo twoja matka i tak niedługo będzie martwa. – Śmiech kobiety odbija się o brązowe ściany pokoju. Jeszcze nigdy w życiu nie słyszałam okropniejszego dźwięku.

Nawet nie wiem kiedy wybiegam z pomieszczenia. Zdążam w samą porę. Widzę moją matkę zamykającą samochód. Oddycham z ulgą. Tyle tylko, że słowa kobiety nadal nie dają mi spokoju.

Mama uśmiecha się do mnie. Przechodzi przez drogę i wtedy potrąca ją samochód.

Zamykam oczy…

Nie mogę na to patrzeć…

Podrywam się gwałtownie. Próbuję uspokoić mój spazmatyczny oddech.

To tylko sen…

Powtarzam w myślach jak modlitwę. Próbuje nie myśleć o tym, że niektóre rzeczy stały się naprawdę.

-Torii co się stało? – pyta zaspanym głosem Niall. Zaraz co on tutaj robi. Zaskoczona rozglądam się po pokoju z niebieskimi ścianami, które nawet w małym stopniu nie przypominają miętowego koloru mojego tymczasowego pokoju. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że to wszystko mogę dostrzec tylko dzięki wpadającemu przez okno światła latarni. Mimo tego nadal nie wiem dlaczego śpię razem z moim przyjacielem.

Spoglądam na niego niepewnie. Spod miękkiej beżowej pierzyny wystaje jego nagi tors. Moje oczy się rozszerzają. Wspomnienia z poprzedniego dnia wracają.

Złość.

Furia.

Namiętność.

-Niall co my narobiliśmy? – pytam zrezygnowana. Staram się sięgnąć moją bieliznę. Szybko nakładam ją na siebie. Chcę jak najszybciej stąd wyjść.

-Nie, czekaj. Czy zrobiłem coś złego? – Chłopak łapie moją dłoń zanim zdołam dojść do drzwi. Staram się nie zwracać uwagi na to, że jest nagi.

-Jak możesz mówić takie rzeczy. Przecież to co się stało nie powinno mieć miejsca!!! To chore! Jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele nie robią takich rzeczy!

 Nie zważając na jego uścisk wybiegam z pokoju.

Mój oddech staję się jeszcze bardziej przyśpieszony. Do moich oczu cisną się łzy. Zniszczyłam uczucie, które było tak piękne i czyste. Przyjaźń najlepsza jaka mogła mnie spotkać.

To wszystko przez moją głupotę. Naprawdę powinni zamknąć mnie w szpitalu psychiatrycznym. Nie potrafię tak jak przeciętny człowiek normalnie poradzić sobie z negatywnymi uczuciami. Jeśli się nie okaleczam, to muszę coś popsuć. Niezależnie co to jest.

Oprócz dwóch osób nikt jeszcze nie widział mnie nago. Pierwszą była moja matka, a drugą Damian. Niall już wcześniej mógł podziwiać moje ciało, ale dopiero teraz na moje policzki wykwitł rumieniec.

Od razu przypomniał mi się dotyk jego rozgrzanych warg na mojej szyi. To jak delikatnie trzymał mnie w swoich ramionach. Troszczył się o mnie.

Dlaczego tak bardzo teraz tego żałuję skoro wtedy czułam się tak dobrze? Tak jakbym w końcu do kogoś należała?

Przecież to nienormalne!

To mój przyjaciel!

Przed oczami stają mi jego błękitne tęczówki, które są ledwo widoczne w półmroku wypełniającym pokój. Pochyla się nade mną z uśmiechem. Najpiękniejszym na świecie.

Dość!

Znowu zaczynam!

Mam ochotę chwycić za żyletkę, ale nie mam jej przy sobie. Muszę ochłonąć. Wyjść na świeże powietrze.

Od razu czuję ulgę. Nadal jestem roztrzęsiona. Czuję chłód ogarniający moje ciało, które okryte jest jedynie dwoma skrawkami materiału, czyli bielizną. Nie przeszkadza mi to.

Jego usta…

Potrząsam głową. Chciałabym wymazać te nieznośne wspomnienia. Tylko dlaczego kiedy ilekroć wydarzenia z wczorajszego wieczoru stają mi przed oczami robi mi się cieplej na sercu?

Czuję jak nogi uginają się pode mną. Nie chcę doprowadzić do upadku dlatego powoli zsuwam się na zimną podłogę, po drodze zdzierając naskórek z moich pleców.

Potrzebuję…

Sama nie wiem czego.

Najchętniej zażyłabym nikotyny, ale jestem tak roztrzęsiona, że raczej nie byłabym w stanie ustać na nogach nawet pięciu minut.

***

Całą noc nie śpię. Mam wrażenie jakby ktoś odebrał mi wolę życia. Coraz bardziej boję się godziny 8. Wtedy będę musiała zejść na dół, na śniadanie. Już nawet teraz wiem, że nie będę umiała spojrzeć mu w oczy. Będę udawała, że wszystko jest w porządku. Nie mam innego wyjścia.

***

Chyba nawet na pogrzebie mojej matki tak bardzo się nie denerwowałam.

W jadalni znajduję się już komplet naszej „paczki” brakuję jedynie Niall’a. Nikogo to nie dziwi ponieważ chłopakowi z całego towarzystwa najtrudniej jest się obudzić.

Witam wszystkich wymuszonym uśmiechem i bez słowa siadam na swoim miejscu, które niestety znajduję się dokładnie naprzeciwko jedynego pustego miejsca przy stole. Dawniej w ogóle mi to nie przeszkadzało. Uwielbiałam patrzeć na uśmiechy posyłane w moim kierunku. Jednak dziś wszystko się zmieniło. Nie wiem czy dam radę to wytrzymać.

-Vicky idź po Niall’a. – mówi Harold.

-Sam po niego idź! – niemal krzyczę. Wszystkich dziwi moja reakcja. Od dawna nie zachowywałam się  tak. Mimo to nikt tego nie komentuję. Liam wstaję i idzie po przyjaciela.

Nie mam ochoty na jedzenie. Nie chcę zwracać na siebie jeszcze większej uwagi dlatego biorę bułkę i smaruję ją masłem, po to tylko aby stworzyć pozory tego, że mam zamiar ją zjeść. Moja ręka zręcznie porusza nożem, natomiast w środku cała drżę. Słyszę dudnienie mojego serca.

Dźwięk otwieranych drzwi przecina powietrze, a ja czuje jak moje ciało mimowolnie się napina.

Jego rumiane policzki…

Czuję jak zaczynam coraz szybciej oddychać. Na sekundę zamykam oczy, aby się uspokoić, ale kiedy tylko je otwieram przed sobą widzę jego sylwetkę. Szybko odwracam od niego wzrok.

Wpatruję się w moją kanapkę już dobre parę minut. Rozmowy nadal trwają. Niall tak samo jak ja wpatruję się w talerz tyle tylko, że jego jest pusty. Mam wrażenie, że nikt nie zauważył tego napięcia, które powoli staję się niemal namacalne.

-Dobra o co chodzi? – pyta Louis. Przez chwilę mam nadzieję, że to pytanie zostało skierowane do kogoś innego niż naszej dwójki.  Niepewnie podnoszę do góry wzrok. Widzę, że patrzy się na mnie. Zresztą jak reszta tutaj zebranych, oczywiście oprócz pewnego blondyna siedzącego naprzeciwko mnie.

-A co cię to kurwa obchodzi!!!? Czy ja wtrącam się w twoje pierdolone życie!!? – wykrzykuję i gwałtownie wstaję. Krzesło przewraca się, ale ja nie zatrzymuję się. Chcę jak najszybciej wyjść z tego pomieszczenia. Wolę być jak najdalej od tych ludzie.

Nie mam zamiaru zamykać się w dwóch ścianach mojego pokoju. Wybiegam na dwór. Być może niepotrzebnie, bo nikt za mną nie idzie.

Wiem, że prawdopodobniej nie będę umiała znaleźć drogi powrotnej. Nowy Jork jest ogromnym miastem. Londyn, w którym kiedyś straciłam orientację to pikuś. Przez chwilę czuję nutkę radości, kiedy znajduję park. Nie wiem dlaczego, ale dla tych miejsc porośniętych zielenią mam jakiś niezrozumiały sentyment.

Siadam na ławce. Zamykam oczy.

Jego nos…

Czy już nigdy nie będę mogła zamknąć oczy, żeby nie zobaczyć jakiejś części jego ciała?!

***

W kompletnym bezruchu siedzę bite dwie godziny. Spada deszcz. Czuję przejmujące zimno, ale nie mam siły żeby wstać. Chyba mam nadzieję, że rozchoruję się i umrę. Jedyne co mnie martwi, to to że jeszcze nie słyszałam, żeby ktoś w XXI wieku umarł od deszczu.

-Znów ja cię znajduję. – mówi zakapturzona postać i siada obok mnie na ławce.

-Najwyraźniej taki już twój los. – mówię beznamiętnie w kierunku Zayn’a.

-Chcesz. – Wyciąga w moją stronę papierosa. Pośpiesznie go łapię chyba bojąc się, że znów zacznie swoją gadkę o tym, że nie jestem pełnoletnia.

-Dzięki. – mówię. Nastaję chwila ciszy.

-Wiem, że coś się pomiędzy wami wydarzyło. Nie będę wnikał co, bo to wasza sprawa, ale gdyby dało się to jakoś naprawić to proszę cię zrób to. Martwię się o was.

-Chciałabym, ale obawiam się, że to niemożliwe. – Z ust wypuszczam szarawy dym.

***

Widzę piątkę chłopaków biegającą po scenie. Po ich twarzach i posturach wdać, że są już niemal mężczyznami, ale nadal zachowują się jak dzieci.

Mam ochotę zatkać uszy. Są tego dwa powody.

1.       Fanki wrzeszczą tak głośno, że boję się o moje uszy.

2.       Nie mogę słuchać pioseneczek o miłości, która tak naprawdę nie istnieje.

Oprócz zatykania uszu najchętniej zasłoniłabym swoje oczy. Jedyny powód to.

1.       Niall

       Najchętniej w ogóle bym się tu nie pojawiała. Mimo z niechęcią zgodziłam się na wszystko. Bałam się, że w ciszy czterech ścian sięgnę po żyletkę.

Po chwili zauważam, że chłopacy co chwilę na mnie spoglądają. Zdzwiona wsłuchuję się w tekst piosenki.

Ona wymyka się w środku nocy, tak
Obcisła sukienka z nisko wyciętą górą
Jest uzależniona od uczucia, by nigdy nie odpuszczać

…

Ale za każdym razem, gdy mówię jej, że chcę więcej
Ona zamyka drzwi

Ona nie boi się całej uwagi
Nie boi się dziko biegać
Jak to się stało, że tak bardzo boi się zakochać?
Nie boi się strasznych filmów
Lubi sposób, w jaki całujemy się w ciemnościach
Ale strasznie boi się zakochać

                -Pamiętajcie. Pod żadnym pozorem nie bójcie się miłości. To piękne uczucie, które czasami może zranić, ale w większości przypadków daje tylko szczęście. – zabrał głos Liam. Niby mówił do wszystkich, ale cały czas zerkał w moją stronę. – A teraz Little Things.

                Zaczęłam przedzierać się przez tłum fanek. Wcześniej dowiedziałam się, że po tej piosence kończy się koncert, więc jeśli chcę uniknąć tego całego zamieszania, to mam wyjść wcześniej.

                Z wielkim trudem udało mi się dojść do zaplecza. Ochroniarz wiedząc kim jestem bez problemu mnie wpuścił. W środku panował prawie taki sam harmider jak na stadionie. Tylko parę osób w tym dziewczyny chłopaków i Lou – makijażystka, siedziały na wspólnej kanapie i przyglądały się chłopakom, którzy po paru minutach zeszli ze sceny. Widząc ich wcześniejsze wyczyny wcale się nie zdziwiłam, że są tacy zmęczeni i spoceni.

                Oglądałam ich z wielkim zainteresowaniem. Tak jakbym nigdy wcześniej ich nie widziała. W końcu natrafiłam na blondyna, który nie pałał takim entuzjazmem jak reszta zespołu. Nasze spojrzenia się spotkały, a wszystkie dźwięki wokół ucichły.

***************************************************************************************

Hej, Haj, Helloł!!!!

No i macie dawną Torii :) Nie myślcie sobie, że zrobiłam tak, bo niektórzy za nią tęsknili, po prostu już wcześniej miałam to zaplanowane, ale nic wam nie zdradzałam. Tak wiem, że was troszkę torturuję.

Ogólnie to dziś jest dzień wyznawania miłości, no więc KOCHAM WAS!!!

Błagam nigdy nie mówcie, że wasze komentarze są nudne, bo to nie prawda!!! Każdy bardzo wiele dla mnie znaczy, nawet ten najbardziej zakręcony, czy zwykłe: Super rozdział :)

A i jeszcze mam dla was taką małą prośbę. Doskonale wiem, że w tekście są błędy. Pewnie jakieś powtórzenia, albo brak przecinków, ale rzadko kto zwraca mi uwagę. Wiem, że większość czyta to dla przyjemności i nie patrzy na takie rzeczy, ale jak wyłapiecie jakieś błędy to walcie prosto z mostu. Bo chciałabym choć trochę zminimalizować moje literówki :)

Jeszcze zapraszam was na mojego nowego bloga: WHO I AM? 

Wiem, że wam tu co chwilę spamuję, ale tamten blog jest strasznie dla mnie ważny i fajnie jakbyście go ocenili.

Kurde! Jak chyba nie potrafię pisać zwięźle i na temat! Na prawdę zazdroszczę osobom, które pod rozdziałem nie rozpisuję się tak jak ja. To jest na prawdę dziwne, bo jeśli chodzi o mówienie to ograniczam je do minimum.

Ej widzicie wiersz jaki wybrałam? Matko! Sama nie mogę uwierzyć, że jeszcze coś zostało mi z lekcji języka polskiego xD

Dobra, ogar! 

Mam nadzieję, że rozdział jako tako wam się podoba :D :*