Rozdział 6

WHO I AM?

"Nie kochaj mocno, bo przyjdzie nienawiść, nie nienawidź mocno, bo przyjdzie miłość"

~15 luty~

Perspektywa Liam’a

Nasz blondynek był taki słodki, że to stawało się niemal nie możliwe. Kiedy Victoria zasnęła raczej nieświadomie wpatrywał się w nią jak w obrazek i bawił się jej włosami. Nadal nie mogłem nadziwić się temu jak ta dziewczyna się zmieniła. Gdyby ktoś mi powiedział, że kiedykolwiek była inna na pewno nie uwierzyłbym. Nadal zdarzały jej się momenty gniewu, ale było o niebo lepiej.

Ta dwójka miała ogromne szczęście, że na siebie trafiła. Niall wiecznie jest w skowronkach, a ona zaczyna coraz częściej się uśmiechać. Choć upierają się, że są przyjaciółmi to jestem pewien, że za parę lat to się zmieni.

Rozanielenie blondyna nie uchodzi uwadze reszty naszego towarzystwa. Harry szturcha mnie w ramie i uśmiecha się znacząco.

-Wpadł jak śliwka w kompot. – szepcze.

-Niall na co czekasz? Buzi, buzi!!!!!!!!!

 Louis chyba nie wie, że w tej chwili powinien być cicho. Czasami mam wrażenie, że ten chłopak zatrzymał się na rozwoju przedszkolaka i jakoś nie może z niego wyrosnąć.

Widząc reakcję blondyna współczuję mu, a zarazem chcę mi się z niego śmiać. Niemal błyskawicznie odwraca wzrok od Victorii i robi się czerwony jak burak.

-Zamknij się Louis, bo ją obudzisz. – mówi głosem pełnym jadu. Odkąd go znałem nigdy w życiu nie słyszałem takiego tonu wychodzącego z jego ust.

-Sorry. Zapomniałem, że wtedy nie będziesz mógł się tak na nią gapić, bo przecież jeszcze się czegoś domyśli.

-Niby czego?

-Ja tam sądzę, że ona wie. Przecież nie jest głupia. – odezwał się Zayn na chwilę odlepiając swoje oczy od konsoli.

-Bardzo możliwe, ale najwyraźniej nie przeszkadza jej to. – mówi kędzierzawy.

-Czy nie możecie się w końcu zająć swoim życiem?

-Nie, bo jak na razie twoje jest ciekawsze. To jak rozpływasz się kiedy ją widzisz jest słodkie jak nutella. – przekomarza się z nim Louis.

Blondyn po chwili rezygnuję. Po prostu zamyka oczy. Nie mogę patrzeć na to jak się męczy.

Perspektywa Victorii

-Ten jest mój! – krzyczę wyprzedzając wszystkich.

Chcę pierwsza wybrać pokój, tak abym nie musiała go z nikim dzielić. W końcu Jace obiecał mi, że dostane osobny. Wchodzę do środka i widzę miętowe ściany i śnieżnobiałe łóżko. Zmęczona kładę się na nim. Po chwili czuję jak ugina się pod czyimś ciężarem.

-Którą stronę wolisz. – pyta Harold.

-Wolę całe łóżko.

-Czyli nie znajdzie się tu dla mnie miejsce?

-Niestety nie. Dziś mówię nie dobroci dla zwierząt.

-Przepraszam bardzo. Czy ja ci przypominam zwierzę?

Zaintrygowany podnosi się na łokciach i wpatruję się we mnie czekając na moją odpowiedź.

-Tak, a dokładniej owcę.

-Wcale, że nie owca nie ma tak seksownych kasztanowych loczków.

-Wiesz to twoje gadanie o włosach już dawno stało się nudne. Naprawdę już nie masz o czym gadać?

-Ojej tylko chciałem pogadać. Nie wiem jakim cudem Niall tak dobrze się z tobą dogaduję. Przecież z tobą nie da się normalnie rozmawiać.

Trzaska drzwiami i bez słowa wychodzi.

Zdaję sobie sprawę, że trochę przesadziłam, ale miałam już dość tych jego narcystycznych tekstów. Jego słowa zabolały i to dość mocno.

~20 luty~

-Jak to nie przyjedziesz za dwa tygodnie?! – krzyczę prawie nie wierząc w to co przed chwilą usłyszałam.

-Vicky przepraszam. Zrozum, że Marta, w końcu zdecydowała się iść ze mną na randkę. To jest chyba największy cud na świecie. Nie mogę teraz wyjechać i zaprzepaścić szansy na zbliżenie się do niej.

-Czyli teraz już tak zawsze będzie? Ona będzie na pierwszym miejscu? O mnie zapomnisz?!

-Oczywiście, że o tobie nie zapomnę. Nadal jesteś dla mnie bardzo ważna, ale zrozum, że to moja jedyna szansa.

-Wiem, że to dla ciebie ważne, ale obiecałeś. Już powoli zaczynam zapominać jak wyglądasz. Przecież ostatni raz widzieliśmy się parę miesięcy temu! Tak nie może być! Rozumiem, że nie łatwo jest przyjaźnić się na taką odległość, ale nic na to nie mogę poradzić! Tak w ogóle to nie chcę mi się z tobą rozmawiać. Kiedy znów będziesz łaskaw sobie o mnie przypomnieć, to zadzwoń. Tymczasem żegnaj!

Nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony rozłączyłam się.

Ogarnęła mnie bezgraniczna złość. Mój przyjaciel potraktował mnie jak śmiecia. Od dawna obiecał mi, że mnie odwiedzi, a teraz tak po prostu stałam się dla niego zbędna. Znalazł sobie kogoś innego z kim będzie mógł spędzać czas. Minie chwila, a stanę się dla niego wspomnieniem z dzieciństwa, które z biegiem lat całkowicie wyblaknie.

Po złości następuję przenikliwy ból klatki piersiowej, który promieniuje od tego tak bardzo ważnego dla człowieka ogranu. Teraz wiem, dlaczego ludzie czasami mówią, że mają złamane serce.    
Mam wielką ochotę chwycić jakiś ostry przedmiot i naciąć nim kawałek mojej skóry. Wiem, że widok płynącej krwi na pewno mnie uspokoi. Mimo to chwilę powstrzymuję się ode tego czynu. Obiecałam coś Niall’owi.

Skupiłam się na tym, aby dotrzeć do jego pokoju. Inaczej bałam się, że zatrzymam się, zawrócę i zrobię coś głupiego. Mija chwila zanim półprzytomna odnajduję drzwi numer 57. Bez pukania wchodzę do środka.

-Vicky co się stało? – pyta stojący przy oknie blondyn.

 Na jego twarzy wypisane jest zaniepokojenie i smutek.

-Ten debil Max tak po prostu powiedział, że nie przyjedzie.

Mówiąc cały czas idę w jego kierunku. Dopóki nie dotykam jego ust swoimi tak naprawdę nie wiem co robię.

Na początku nie reaguję na moją pieszczotę. Dopiero kiedy obejmuję jego twarz dłońmi i delikatnie poruszam swoimi wargami przebudza się. Obejmuję mnie tak mocno jakby bał się, że za chwilę mu ucieknę.

Zapominam o wszystkim. O tym dupku Damianie, o tym, że kiedykolwiek się okaleczałam i wymiotowałam na zawołanie, o tym, że moja matka nie żyję, o tym, że Max nie przyjedzie. Myślę tylko o tej chwili i wiem, że czuję się teraz niewyobrażalnie. Jestem bezpieczna i co najważniejsze szczęśliwa. Nie boję się, że za chwilę ktoś mnie zrani. Chciałabym aby ta chwila trwała wiecznie.

Nasz pocałunek się pogłębia. Błądzimy naszymi dłońmi po swoich ciałach. Jesteśmy spragnieni wzajemnej bliskości. Nawet nie wiem kiedy zaczynam rozpinać guziki jego koszuli. Trwa to dobre parę minut, ponieważ w całości skupiona jestem na coraz bardziej namiętnym pocałunku.

Po chwili czuję jego ciepły oddech na szyi. Zamieram. Moje mięśnie przestają ze mną współgrać, a oddech przyśpiesza kiedy czuję jego rozpalona wargi.

Mija moment zanim wraca do moich ust. Cały czas trzyma mnie w swoim mocnym uścisku. Wcale mi to nie przeszkadza. Bardzo szybko pozbywamy się wszystkich naszych ubrań.

 

***************************************************************************

No to w końcu coś większego dzieję się pomiędzy Niall'em i Torii.

Wiem, że to wszystko trwało bardzo długo, ale ja po prostu nie uznaję takiej miłości, że się poznają i po tygodniu już są w sobie zakochani na zabój i to właśnie przekłada się na moje opowiadania. Wiem, że to trochę żmudne to opisywanie tego jak się poznają itd, ale inaczej nie potrafię. 

Nie wiedziałam czyją perspektywę napisać to walnęłam Liam'a, bo ostatnio coś go tu było mało.

W tej chwili mam na prawdę mieszane uczucia. Cieszę się, że pod poprzednią notką pojawiło się aż 37 komentarzy! Ale wiem, że gdybym nie zaczęła was wręcz szantażować, to pewnie tyle by się w życiu nie pojawiło. Dlatego proszę, aby ta liczba diametralnie się nie zmieniła. 

Ja na prawdę rozumiem, że niektórzy nie mają czasu komentować każdego rozdziału i nie mam pretensji jeśli doda swoją opinię raz na jakiś czas. Tyle tylko, że najczęściej robią to jedne i te same osoby, a z liczby wyświetleń poszczególnych rozdziałów i obserwatorów wynika, że czyta go o wiele więcej.

Co to ja jeszcze chciałam powiedzieć?....

A jak zobaczyłam tyle na prawdę pozytywnych komentarzy to trochę się popłakałam.

Wiem, że uznacie mnie za chorą psychiczną, ale rzadko kiedy ktoś mnie za coś chwali, a tu tyle miłych rzeczy.

Kurde, no dziękuje wam!!!

Bardzo często pytacie się kiedy dodam nowy rozdział. Na mojej podstronie co jakiś czas będę podawać dokładną datę. LINK

A ten piękny szablon wykonała Kelsey. Z boku macie adres jej bloga, na którego serdecznie zapraszam.

 Aaaaa i jeszcze!

Znacie jakiś sposób na to aby zatrzymać wakacje. Ja nie chcę do szkoły!!!!!!!

Kocham <3333

PS: Ten rozdział miał być połączony z poprzednim, dlatego jest taki krótki.

Fuuuuu znów się rozpisałam....