Rozdział 5

WHO I AM?

 „I może jemu nie musiała nic wyjaśniać. (...) Może wystarczy, że będzie stała w ramionach kogoś, kto się o nią troszczył, i pozwoli, by jego prosta sympatia ją uspokajała, choć przez chwilę.” 

Lauren Kate - Upadli

~1 styczeń~

Chciałam się spytać dlaczego, ale w jego oczach dostrzegłam coś co mnie sparaliżowało. Coś przez to straciłam kontrolę nad własnym ciałem. Jedyne co mogłam zrobić to patrzeć w jego oczy i czekać na jego polecenia. Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam się denerwować. Czułam jak dłonie, które były oparte o jego tors lekko drżą pokrywając się lepką warstwą potu. Moje serce biło tak szybko jakbym przebiegła przynajmniej pięć kilometrów sprintem. Niemal dyszę.

To co widzę w jego oczach to czyste pożądanie.

Takie, którego nie powinno się ujrzeć w oczach najlepszego przyjaciela, z którym nie masz w planach stać się kimś więcej.

Zastanawia mnie dlaczego tak jest. Być może to wszystko dzieję się dlatego, że nie jesteśmy przyzwyczajeni do tak bliskiego kontaktu.

Nie wiem już sama co czuję.

Niespodziewanie drzwi się otwierają. Nie wiem czy mam się cieszyć czy płakać.

-Sorry gołąbeczki, ale czas się skończył. Jak było? – mówi Louis przyglądając się nam.

Nie odpowiadamy. Z trudem odrywam wzrok od blondyna. Wychodzę w szafy i ogarnia mnie niesamowity chłód. Brakuję mi ciepła jego ciała. Posyłam brunetowi kolejne ze swoich wściekłych spojrzeń.

Niall wychodzi zaraz za mną.

-Stary co ci jest? – pyta chłopak widząc jego twarz. – Matko Torii co ty mu zrobiłaś?

-Ja mu zrobiłam? To raczej ty głupku! Taki z ciebie przyjaciel, a nawet nie wiesz, że jest chory na klaustrofobię.

Po chwili słyszymy huk, a blondyn osuwa się na ziemię. Niewiele myśląc podbiegam do niego. Udaję mi się jeszcze ochronić jego głowę przed uderzeniem.  Zdezorientowana nie wiem co się dzieje. Staram się myśleć racjonalnie, ale jestem w szoku, który nie pozwala mi na to.

-Dzwoń na pogotowie pacanie! – krzyczę w stronę Tomlinsona.

Dopiero teraz przypominam sobie lekcje pierwszej pomocy, które mieliśmy praktycznie co roku. Fakt był taki, że zbyt dokładnie ich nie słuchałam, ale w głowie coś mi pozostało. Sprawdziłam, czy blondyn ma puls, a później czy oddycha. Przekazałam te wiadomości Louis’owi i myślałam nad tym co jeszcze mogę zrobić. Stwierdziłam, że chyba nic oprócz czekania na pogotowie.

Drżącymi dłońmi z trupiobladej twarzy chłopaka odgarnęłam blond włosy. Musiałam pamiętać, aby przypomnieć mu o wizycie u fryzjera.

Louis poszedł po resztę zespołu, a ja zostałam z nim sama. Przez chwilę byłam spokojna. Po prostu zemdlał, za chwilę się ocknie i wszystko będzie dobrze, ale później uświadomiłam sobie, że wygląda tak jakby nie żył.

Moje serce zaczęło znów niemiłosiernie mocno bić. Tym razem ze strachu. Przez myśl przeleciała mi wiadomość, że osobie, która zemdlała trzeba dostarczyć jak najwięcej tlenu. Przydałoby się gdybym otwarła okna, ale bałam się, że przez ten czas, w którym blondyn zostanie sam może przestać oddychać. W moich oczach pojawiły się łzy. Co chwilę sprawdzałam jego puls. Modliłam się, aby karetka jak najszybciej przybyła.

Słysząc głośne stąpanie paru stóp miałam nadzieję, że to pomoc. Niestety okazało się, że to tylko roztrzęsieni piosenkarze.

-Jak do tego doszło?! – zapytał Zayn.

-Ma klaustrofobię, a ten debil zamknął go ze mną w szafie. – odparłam wskazując na przerażonego Louis’a.

-Zadzwoniłeś chociaż po karetkę? – odezwał się Liam.

-Za kogo ty mnie masz?!

Jeszcze nigdy nie widziałam tak bardzo zdenerwowanego Louisa. Co ja mówię on nigdy nie był zestresowany.

Wszyscy jak na zawołanie podbiegli do blondyna i zaczęli mu się przyglądać. Tak jakby mogli coś tym zdziałać.

-Odsuńcie się od niego.

-W czym jesteś od nas lepsza, że możesz przy nim być? – zapytał Harold marszcząc brwi. Czuć było od niego woń alkoholu.

-Ej, ej nie pyskuj mi tu! To ja pierwsza zareagowałam. Gdyby nie ja pewnie ten palant nawet by nie zadzwonił na pogotowie, więc trochę szacunku. Tak w ogóle to on potrzebuję tlenu, który na pewno nie znajduję się w twoim oddechu pełnym alkoholu.

Wszyscy jednocześnie się od niego odsunęli. Odetchnęłam z ulgą kiedy usłyszałam dźwięk syreny.

Liam i Harry pobiegli na dół gdzie jak się domyślam nadal trwała impreza. Musieli jakoś sprawnie przeprowadzić przez ten tłum sanitariuszy, który po niecałych 3 minutach byli już obok nas.

Kazali mi odsunąć się od chłopaka. Nie wytrzymałam. Najpierw łzy strumieniem popłynęły z moich oczu, później całe moje ciało zaczęło drżeć od nadchodzącego szlochu. Poczułam czyjeś ramiona, które mnie oplotły. Jak później się okazało należały one do Liam’a. Chciałam krzyczeć. Chciałam być jak najbliżej Niall’a. Bałam się, że bez mojej obecności, za chwilę umrze.

-Spokojnie proszę pani. To nic poważnego. Zwykłe omdlenie. Damy pacjentowi tylko kroplówkę wzmacniającą. Za chwilę powinien się obudzić. Nie będzie nawet potrzeby brania go do szpitala.

Te słowa uspokoiły mnie na tyle ile to było możliwe.

Sanitariusze położyli chłopaka na łóżku i czekali dosłownie pięć minut, dopóki nie odtworzył oczu. Jego tęczówki już nie były granatowe, a jedynie błękitne.

Kamień spadł mi z serca, kiedy mężczyźni ubrani w specjalne czerwone stroje wyszli z pomieszczenia pewni, że wszystko jest w porządku.

-Vicky. – wyszeptał spoglądając na mnie zmęczonym wzrokiem.

Niewiele myśląc podbiegłam do niego i wtuliłam się w jego tors.

-Wiesz jak bardzo mnie wystraszyłeś?

-Tak wiem.

-Nigdy więcej tego nie rób.

-Postaram się. Hej czy ty płakałaś?

Otarł z mojego policzka zabłąkaną łzę.

-Nie. – skłamałam. Obydwoje dobrze o tym wiedzieliśmy, ale żadne z nas nie wypowiedziało tego na głos.

Leżeliśmy tak parę godzin. Milczenie było przerywane jedynie przez nasz oddechy i bicie serc. W końcu zasnęliśmy.

***

~1 stycznia~

-Hej księżniczko. – Pierwsze słowa, które słyszę zaraz po przebudzeniu. Towarzyszą im dwa krótkie pocałunki pozostawione na moim czole.

Nadal leżę w objęciach Irlandczyka. Uśmiecham się do niego.

-Dzień Dobry panie mdlejący.

-Oj zdarzyło mi się tylko jeden raz.

-Widzisz co potrafię z tobą zrobić.

-Nawet sobie nie wyobrażasz jak dużo. Zazwyczaj to na mój widok dziewczyny mdleją.

-Ciesz się, że trafiłeś na kogoś takiego jak ja.

-Cieszę się, cieszę. – Znów zostałam obdarowana pocałunkiem w czoło.

Po godzinie śmiania się i rozmawiania zgodnie stwierdziliśmy, że choć bardzo nam się nie chcę, to czas wstać. Przygotowani byliśmy na najgorsze.

Schodząc po schodach z ulgą przyznaliśmy, że mogło być o wiele gorzej. Co nie zmienia faktu, że sprzątać będziemy przez najbliższe trzy godziny.

***

~15 luty~

-Coś się stało? – pyta Niall wchodząc do tour busa.

 Dzisiaj oficjalnie zaczyna się ich trasa koncertowa po Europie.

-Nie. – kłamię. Po wczorajszych Walentynkach boję się z nim rozmawiać. Wszyscy chłopacy wyjechali do swoich dziewczyn, a Harry do rodziny. Tylko blondyn został. Od początku dnia czułam, że stanie się coś dziwnego. Jace musiał załatwiać różne sprawy dotyczące koncertów. Zadzwonił do Niall’a, który zaproponował żebym do niego przyszła. Zgodziłam się na to. Miałam nadzieję, że jak normalni przyjaciele obejrzymy parę filmów lub pogramy na xBox’ie. Kiedy weszłam do jego domu byłam w szoku. Wszędzie wisiały krwistoczerwone serduszka, a nade mną widniał napis: Wesołych Walentynek. Na początku pomyślałam, że pomyliłam numery, ale na szafce zobaczyłam jego zdjęcie.

Blondyna znalazłam w kuchni. Jak szalony biegał po kuchni. Nie uszło mojej uwadze to, że ubrał się w garnitur. Odchrząknęłam aby zwrócić na siebie jego uwagę. Zdenerwowany chłopak nie wiedział co ma powiedzieć. Stwierdził, że przyszłam trochę za wcześnie. Zaprowadził mnie do salonu, który ledwo poznałam. Wszystkie meble zostały odsunięte na bok. Na środku stał nieduży stoliczek, który nakryty był dla dwóch osób.

Usiadłam na miejscu i czekałam aż Irlandczyk wróci. Tutaj królowały świece. Stały wszędzie gdzie tylko było to możliwe. Na stoliczku znajdowały się czerwone, niemal bordowe płatki róż. Jednym słowem wszystko było takie piękne, że aż nierealne.

Kiedy blondyn wrócił zauważyłam, że zdenerwowanie nie znikło z jego twarzy. Ciekawa byłam co też takiego zaplanował, że aż tak bardzo się tym przejmował. Momentalnie zaczęłam się bać. Nigdy nie wiadomo, co mu strzeli do głowy.

Mały stolik dosłownie uginał się od gigantycznej ilości jedzenia znajdującej się na nim. Wiedziałam, że większość przygotował dla siebie, ale mimo to skosztowałam wszystkie dania. Nie wiedziałam, że tak dobrze gotuję.

W czasie kolacji trochę się rozluźnił. Po to tylko, żeby w czasie sprzątania naczyń ze stołu stłuc połowę, przez drżące ręce. Kiedy zapytałam się go dlaczego tak się denerwuję. Odburknął coś pod nosem o tym, że jest głupi.

Po włożeniu ocalałych naczyń do zmywarki wróciliśmy do pokoju. Miałam nadzieję, że teraz w końcu Niall zacznie zachowywać się tak jak dawniej, ale niestety było jeszcze gorzej. Włączył muzykę.

Zapierałam się rękoma i nogami twierdząc, że nie potrafię tańczyć. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że potrafi płakać na zawołanie. W jego oczach pojawiły się łzy, na które nie mogłam patrzeć. Niechętnie wstałam.

Byliśmy tak strasznie blisko siebie.

Nie mogłam oderwać oczu od jego tęczówek, które znów stały się granatowe. Znów czułam się jak dwa miesiące temu. Zamknięta razem z nim w szafie. Czująca tylko ciepło jego ciała i przeszywający wzrok.

Zaczął zbliżać swoją twarz do mojej. Minęła chwila zanim zorientowałam się co chcę zrobić. Wystarczyła jeszcze tylko sekunda zwłoki, a byłoby za późno. W porę przekręciłam twarz tak, że jego usta natrafiły na mój policzek.

Wystraszona odepchnęłam go od siebie i nie zważając na zimne powietrze czym prędzej pobiegłam do swojego domu.

Byłam kompletnie zdezorientowana. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Znów próbował. Znów chciał mnie pocałować. Dlaczego?

           Jest milion dziewczyn na świecie, które kochają go całym sercem, a za dotknięcie go oddałyby wszystko. Czemu tak bardzo zależy mu akurat na mnie? Nie jestem ani ładna, ani specjalnie inteligentna.

Po paru minutach usłyszałam swój telefon. Już zanim spojrzałam na wyświetlacz dobrze wiedziałam, kto się do mnie dobija. Chwilę zastanawiałam się czy odebrać, ale wiedziałam, że nasza rozmowa się nie odwlecze. Po prostu nie umiałabym nie odzywać się do niego.

Około dziesięciu minut cały czas mówił Niall. Nie chciał mnie dopuścić do głosu, z jednej strony było mi to na rękę, bo nie wiedziałam, co też takiego mogłabym powiedzieć.

Cały czas przepraszał mnie za to co próbował zrobić. Mówił, że to wszystko miało wyglądać inaczej. Sądził, że strasznie zależy mu na naszej przyjaźni i nie chcę jej stracić. Po wysłuchaniu go odpowiedziałam, że ma się nie martwić. Podziękowałam również za to, że zorganizował najpiękniejsze walentynki w moim życiu.

Słyszałam wyraźną ulgę w jego głosie. Mimo tego, że nie byłam na niego zła, to wiedziałam, że w jego obecności będę musiała trzymać się na wodzy.

-Jesteś strasznie milcząca. To przez to wczoraj? Tak? Ja cię tak strasznie przepraszam! Jestem taki głupi! Co chwilę popełniam błędy, których nie chcę popełnić!

-Niall głupku nikt nie chcę popełniać błędów. Nic nie mówię, bo po prostu jestem zmęczona.

-Spokojnie możesz się przespać. Mamy parę godzin zanim dojedziemy. Jakby co to mogę służyć ci jako poduszkę.

-Nie dzięki. Nie chcę cię nadmiernie wykorzystywać. – Tak naprawdę nie o to chodziło. Po prostu nie chciałam dopuścić do nadmiernej bliskości z tym chłopakiem, który jak mi się wydaję czuję do mnie o wiele za dużo niż powinien. Wyciągnęłam swojego jaśka i oparłam się o niego. Długo nie mogłam zasnąć, ale w końcu udało mi się.

************************************************************************

Chyba właśnie nadszedł ten czas,w którym w końcu powiem co myślę i co mnie dręczy od dłuższego czasu. Na prawdę miałam nadzieję, że sytuacja się zmieni i nie będę nikomu musiała dawać opieprz, ale tak dłużej nie może być.

1. Jest 93, albo 88 obserwatorów (dobrze nie wiem jak to jest, bo na blogu jest wyświetlana ta mniejsza liczba), a komentarzy pojawia się zaledwie 18 i to w szczególnych wyjątkach kiedy przez długi czas nie dodaję nowego rozdziału. Nie wiem po co ktoś obserwuję mojego bloga skoro nie wiem w ogóle czy go czyta. Na dodatek ostatnio zauważyłam, że wśród obserwatorów są osoby, które czytają każdego mojego bloga, a jeszcze ani razu nie dostałam od niech żadnego komentarza. Skoro tak lubią moje blogi, to dlaczego kiedy wręcz błagam o króciuteńki komentarz to w ogóle się nie odzywają?

2. Tak proszę bardzo możecie mnie hejtować, że zależy mi tylko na komentarzach i tak mam to głęboko gdzieś. Powiedziałam sobie, że za bardzo się tym wszystkim przejmuję i muszę to w końcu skończyć.

3. Już na prawdę od dawna zastanawiam się nad tym, aby przestać publikować rozdziały. Wiem, że dla niektórych będzie to krzywdzące, że jak zwykle nic winne osoby będą ponosić karę. Pewnie później mnie za to znienawidzicie.

4. Jak na razie nie zawieszam ani nie kończę tego bloga, ale powiedzmy, że to jest dla was takie wielkie ostrzeżenie.

5. Nie wciskajcie mi głupot, że są wakacje i niektórzy wyjeżdżają. Doskonale to rozumiem, ale sytuacja zaczęła pogarszać się już przed wakacjami i co wtedy też wszyscy zrobili sobie zbiorowy wyjazd?
6. A i jeszcze ciekawa jestem co by było gdyby anonimki nie komentowały. Pewnie liczba komentarzy zmniejszyłaby się o połowę.

Wiem, że pewnie niektórzy się teraz na mnie obrażą i wg, ale ja przynajmniej poczułam się w tej chwili lepiej.