Rozdział 1

Dla Gertrudy :D

„Istnieją ludzie, którzy nie są świętymi, ale niemal nieświadomie usuwają się w cień tych, których kochają. Nie robią tego przez poświęcenie ani dla zasługi, lecz po prostu z miłości. Tym bardziej rozrzewniające jest ich zdziwienie, gdy ta miłość lub troska zostają choć w części odwzajemnione. Nie sądzę, by czuli się niegodni zainteresowania bliźnich; są jedynie zaskoczeni, że ktoś pomyślał o tym,...” 

Jonathan Carroll - Dziecko na niebie

  

~25 grudzień 2012~

Perspektywa Niall’a

                Dlaczego to zrobiłem? Dlaczego ją pocałowałem? 

                Nie miałem pojęcia. Wszystko zaczęło się dobrze układać. Victoria najwyraźniej pozbyła się swoich negatywnych uczuć. Co najważniejsze nazwała mnie swoim przyjacielem. Chyba to, że w te święta byliśmy otoczeni ludźmi, a mimo to czuliśmy, że jesteśmy samotni tak bardzo nas zbliżyło. Ale i tak musiałem wszystko popsuć. Najpierw palnąłem głupotę, że na pewno w przyszłym roku święta będą lepsze. Może dla mnie tak, ale nie dla niej.

                Nie umiałem ukryć zdziwienia, że zamiast mnie olać tak po prostu przytuliła się do mnie. To był pierwszy raz, kiedy stała tak blisko mnie. To chyba był znak, że mi wybacza. Wszystko by było OK, gdyby nie to, że mnie poniosło. Była tak blisko mnie, nie byłem przyzwyczajony do takiego kontaktu z nią i może właśnie przez to zrobiłem taką głupotę. Przecież jej nie kocham. Chciałem tyko jej przyjaźni, ale kiedy już ją dostałem, to oczywiście musiałem coś palnąć.

                Teraz patrzę jak z trudem przedziera się przez las. Chcę jak najszybciej znaleźć się w domu. Nie mogę jej tak zostawić bez wyjaśnień. Biegnę za nią. Być może i nie jestem w najlepszej formie, ale przecież liczą się chęci. Po paru minutach kiedy już powoli tracę chęci dziewczyna zwalnia, chyba się zmęczyła. Wykorzystuję tę chwilę przewagi i skracam dzielący nas dystans.

                -Tori. – mówię.

                -Zostaw mnie! – krzyczy. Widzę, że znów zbiera się do biegu, ale wyprzedzam ją i łapię jej dłoń. Przyciągam ją do siebie i nie mogę wyjść z podziw, kiedy wtula się w moje ciało. Chcę zacząć ją przepraszać, ale przerywa mi. – Obiecaj, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Po prostu zapomnijmy o tym.

                -Obiecuję. – mówię i oddycham z ulgą. Odzyskałem przyjaciółkę.

Perspektywa Victorii

                Pierwsze co czuję to bezgraniczną złość. Dlaczego on mi to robi!? Niewiele myśląc odpycham go i biegnę byle być jak najdalej od niego. Byłam tak zajęta przeklinaniem go w myślach, że nie zdaję sobie sprawy z tego, że mnie goni.

                -Tori.

                -Zostaw mnie!  – wtedy czuję jego ciepłą dłoń na swojej. Połączenie między moim mózgiem, a ciałem zostaje brutalnie zerwane. Ponownie tego dnia przytulam się do niego. Wiem, że jest zdziwiony. Spodziewał się innej reakcji. Wtedy kiedy jego szok mija wiem, że zacznie swój długi monolog, który będzie składał się z ciągłego powtarzania słowa przepraszam. Próbuję tego uniknąć. On obiecuję, że nigdy więcej to się nie powtórzy oraz, że zapomnimy o tym. Wszystko wraca do normy.

                Nie odzywając się do siebie wracamy do domu. Jesteśmy strasznie przemarznięci. Niemal biegiem wchodzimy po schodach prowadzących do wejścia śmiejąc się przy tym. W tej chwili czuję się lepiej niż kiedykolwiek. Mam przyjaciela.

                Po wejściu do ciepłego pomieszczenia czujemy ulgę. Nie ucieka naszej uwadze fakt, że jest tu głośniej niż wcześniej. Po chwili widzę sylwetkę mojego ojca. Pierwszy raz dzisiejszego dnia zauważam, że jest ubrany w garnitur. Zdaję sobie sprawę, że Jace jest nawet przystojny. Tym bardziej, że na jego twarzy gości szeroki uśmiech.

                -Niall, ktoś przyjechał cię odwiedzić. – po chwili widzę drobną kobietę po czterdziestce z blond włosami na czubku głowy. Podobieństwo do Niall’a jest wprost uderzające. Od razu orientuję się, że to jego matka. Chłopak przez chwilę bez słowa wpatruje się w kobietę, później spogląda na mnie. W tym czasie posyłam mu szeroki uśmiech, który odwzajemnia i biegnie do kobiety zamykając ją w swoim uścisku. Tego na pewno się nie spodziewał.

                -Mamo, ale jak? – pyta zdziwiony.

                -Chcieliśmy ci z ojcem zrobić niespodziankę. Niestety on nie mógł przyjechać. Przepraszam za spóźnienie.

                -Nawet nie wiesz jak się cieszę, że jesteś. – mówi.

                -A to kto? – spogląda na mnie. Na pewno nie uszło jej uwadze, to, że byliśmy gdzieś razem.

                -Moja przyjaciółka Victoria. – mówi chłopak, a jego oczy zmieniają się w wesołe iskierki. Takie jak dawniej.

                -Miło mi panią poznać. – mówię uśmiechając się do niej.

                -Mi ciebie również. – podchodzi do mnie i przytula mnie.

                -Może dołączymy do reszty? – pyta Jace.

                -OK. – mówi Niall, ale jednocześnie spogląda na mnie. Kiwam głową na znak, że wszystko w porządku.

                Razem wchodzimy do środka i od razu mocniej wciągam powietrze do płuc. Takiej ilości ludzi w jedynym pomieszczeniu dawno nie widziałam.

                -O nasze zguby się znalazły! – krzyknął Louis. – Tori poznaj moją rodzinę. To jest Lottie wskazał na blond włosą dziewczynę wyglądającą na około 15 lat. – to Felicyty. – zobaczyłam dziewczynę młodszą od blondynki, ale bardzo podobną, nie licząc brązowych włosów. – a to Pheobe i Daisy. – pokazał urocze bliźniaczki. – a ta nieziemsko piękna kobieta urodziła mnie. Teraz już wiesz po kim odziedziczyłem urodę. – kobieta uśmiechnęła się do niego i pocałowała go w policzek.

                Rodzinę Zayn’a  bardzo szybko rozpoznałam. Wszyscy mieli ten sam egzotyczny typ urody. Liam po chwili powiedział, że z jego rodziny pojawiła się jedynie jego mama oraz bardzo podobna do niej córka.

                Usiadłam na jednym z trzech wolnych miejsc. Wychodzi na to, że wszyscy wiedzieli o wizycie Mauren. Spokojnie siedziałam na swoim miejscu. Ludzie utworzyli grupki, w których zawzięci o czymś dyskutowali. Mogłam włączyć się w rozmowę, ale nie miałam na to ochoty. Teraz bardziej niż wcześniej brakowało mi mojej matki. Oczami wyobraźni widziałam ją siedzącą koło Jace’a i oszałamiającą wszystkich swoim przepięknym uśmiechem.

Nie miałam siły dłużej na to patrzeć. Wstałam z zamiarem ulotnienia się. Niestety moje plany zostały pokrzyżowane przez Harry’ego.

                -Gdzie się wybierasz? – zapytał.

                -Idę zadzwonić do Max’a.

                -Możesz to zrobić później, a teraz siedź z nami. – posłusznie wykonałam polecenie. Przez co chłopak zaczął się mi przypatrywać.

                -Co się tak gapisz? – zapytałam.

                -Dobrze się czujesz?

                -Tak, a co?

                -No, bo wiesz byłem przygotowany na to, że za chwilę zaczniesz się na mnie wydzierać, a ty jesteś posłuszna jak baranek.

                -Nie mam dzisiaj na to siły.

                -CoŚ się stało?

                -Ty naprawdę jesteś taki głupi, czy tylko udajesz?! – zapytałam gniewnie marszcząc brwi.

                -Wcale nie jestem głupi. Wiesz fajnie kiedy jesteś taka spokojna, ale nie mam z kim się przedrzeźniać, więc nie zmieniaj się za bardzo OK?

                -Nie obchodzi mnie to czego chcesz.

                -O to mi właśnie chodziło. Poznasz moją siostrę.

                -Przecież już ja poznałam.

                -Ale tak bliżej – złapał mnie za rękę i zmusił do ruszenia się. Czułam na sobie czyiś wzrok. Spojrzałam w tym kierunku i zobaczyłam zmartwiony wzrok blondyna. Z ruchu jego warg odczytałam, że pyta się, czy wszystko w porządku. Potwierdzająco kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do niego. Co pośpiesznie odwzajemnił i wrócił do rozmowy z matką.

                -Hej Gemma to jest Victoria, tylko czasami nie mów do niej Vicky, bo ją to strasznie wkurza. Jest córką Paula.

                -Cześć miło mi cię poznać. Nie wiedziałam, że Paul ma córkę.

                -Ja też do pewnego momentu nie wiedziałam. – zdziwiona uniosła jedną brew. – To długa historia.

                -Strasznie cię wkurza mój brat?

                -Niestety tak. Na dodatek muszę go znosić prawie całymi dniami.

                -Też tak kiedyś miałam. Teraz czasami za nim tęsknię, ale kiedy przypomnę sobie co wyprawiał, to od razu mi przechodzi. Wyobraź sobie…

                Nie spodziewałabym się, że siostra Harry’ego Styles’s może być taka miła. W jej charakterze na próżno można było szukać podobieństwa, zresztą w wyglądzie też. Rozmawiałyśmy przez parę godzin. Bardzo dobrze się dogadywałyśmy. Miałyśmy wspólny cel, czyli dokuczyć Lockersowi. Gemma zdradziła mi parę wstydliwych sekretów z życia chłopaka, przez co mam na niego tajemniczą broń, którą mogę użyć w każdej chwili.

                Pewnie mogłybyśmy rozmawiać tak jeszcze bardzo długo, ale okazało się, że wszyscy już się zbierają. Zdziwiona spojrzałam na zegarek i okazało się, że jest godzina 1 w nocy. Pośpiesznie wymieniłyśmy się numerami telefonu. Po długim uścisku przyszedł czas na rozstanie się.

                Najdziwniejsze dla mnie było to kiedy zobaczyła w oczach Zayn’a łzy. W życiu nie spodziewałabym się, że ten twardy chłopak może się popłakać. Najwyraźniej nie wiedziałam jeszcze wielu rzeczy, o słynnym One Direction.

 

**********************************************************************************

No i oficjalnie zaczynamy część II.

Przepraszam za to, że jest taki krótki, kiedy go pisałam wydawał mi się dłuższy.

Zapraszam na moją podstronę, na której będę na bieżąco informować kiedy pojawią się nowe rozdziały.

KLIK

Wiem, że co chwilę zmieniam szablon, ale tamten jakoś przestał mi pasować. Jak tam u was widać. Wszystko prosto? Bo jak wiecie u mnie na netbook'u zawsze wszystko jest poprzestawiane.

Nawet nie wiecie jak bardzo was kocham :) :*