Rozdział 9

I chodź ucieknijmy stąd,
nie chcę już oddychać tym zatrutym powietrzem!
chodź ucieknijmy stąd,
nikt nie będzie mówił nam co dla nas jest najlepsze
Chodź ucieknijmy stąd,
nie patrząc czy ma to jakikolwiek sens,
chodź ucieknijmy stąd,
czeka jeszcze na nas tyle miejsc

Kamil Bednarek - Choć ucieknijmy stąd

~13 październik~   1:06

Jak mnie tylko zawiozą do domu to po prostu ich uduszę. Teraz nie mam na to siły. Moje powieki powoli opadają. W końcu daję za wygraną. Nadal lekko drżę, ale nie, aż tak bardzo jak przedtem. Na sobie mam skórzaną, kurtkę Mayn’a? Nie ważne jak ma na imię. Ważne, że ten kawałek materiału choć trochę daje mi ciepła. Nawet nie wiem kiedy odpływam. Przed tym obiecuję sobie, że kiedy będę już w domu to dam popalić temu żałosnemu zespolikowi.

Parę godzin wcześniej

-Vic, czy ty jesteś pijana? – zapytał Max.

-C-o-o? Ni-e-e-e.

-To dlaczego tak mówisz?

-Z-i-i-m-m-m-m-nnnooo mi debilu!!!

-I tylko dlatego do mnie dzwonisz?

-Nie!!!

-To o co chodzi?

-Czy ty musisz być taki tępy?

-Rzeczywiście to bardzo ważna sprawa, która nie może czekać do następnego dnia. Tori, czy ty na pewno nie jesteś pijana?

-Nie głupku. Oglądałam ten ich cały zajebisty Londyn z tymi dziwakami.

-No i co z tego?

-Napadli na nas paparazzi i musieliśmy uciekać, po drodze wszyscy się rozłączyli i na szczęście znalazłam jednego z nich i kiedy go już dogoniłam to powiedział, że musi szukać reszty. Czaisz to, że mnie zostawił i już od dwóch godzin po mnie nie wracają.

-To twoja wina.

-Moja wina!!!???

-Tak, to ty w końcu wymyśliłaś ten chory plan, żeby uprzykrzać im życie. Gratulację udało się. Najwyraźniej mają cię na tyle dość, że postanowili, że cię tam zostawią.

-To nie jest śmieszne!

-Ja mówię całkowicie poważnie.

-Przecież mi chodziło o to, aby odesłali mnie do Polski. Co ty za bzdury wygadujesz? Oni nie mogą mnie zostawić. – mimo to zaczęłam mieć pewne obawy, a co jeśli jednak Max się nie myli i to właśnie tu umrę. Na pewno te gwiazdeczki nie pójdą za to do więzienia, bo mają tyle kasy, że na pewno będę mogli kogoś przekupić, to samo dotyczy Jace’a. Ciekawe co napiszą na moim nagrobku. „Umarła śmiercią tragiczną”? Możliwe, przecież zamarznięcie jest tragiczne. Pomyśleć, że mogłabym być teraz w cieplutkim domu i wygłupiać się z Max’em, a nie rozmawiać przez ten bezosobowy przedmiot potocznie zwany telefonem. W bardzo ekstremalnych warunkach. Może i moje życie jest bez sensu, ale nie mam zamiaru umierać w wieku 17 lat, być może jeszcze wszystko się ułoży.

- Jak się może wszystko ułożyć, skoro ty jesteś już sierotą i ogólnie to jesteś zerem. Jesteś z góry skazana na porażkę. Nigdy niczego nie osiągniesz. –mówił głos w mojej głowie. Wcześniej jeszcze miałam nadzieję, że tak do końca oszalałam, ale właśnie w tym momencie ona uleciała.

-Max co ja mam robić?

-Może po prostu do nich zadzwoń, pani inteligentna.

-Jak mam do nich zadzwonić skoro nie mam do nich numerów telefonu, panie inteligentny?

-Trzeba było wcześniej o tym pomyśleć, pani przemądrzała.

-Panie przemądrzały może pomyślałbyś jak mi pomóc, bo wątpię aby chciałoby ci się wydawać pieniądze na wiązankę.

-Jakie ty masz wygórowane wymagania. Powiadasz, że wiązankę byś chciała?

-Nie teraz na to czas! Weź rusz tą głową, bo serio będziesz musiał się pofatygować o jakieś kwiatki na mój grób! – chciałam jeszcze dodać, że na pewno tęskniłby za mną, ale momentalnie ucichłam, bo usłyszałam jakiś szmer, który po chwili zamienił się w dość głośne stąpanie czyiś nóg. Na domiar złego na jednej z dróżek prowadzących do miejsca, w którym aktualnie się znajduję zauważyłam tajemniczą postać. Bez wątpienia był to mężczyzna, widać to było po jego dobrze rozbudowanych ramionach i wysokiej sylwetce. Moje serce zaczęło szybciej bić. Najnormalniej w świecie bałam się. Czyli to tak mam skończyć? Gościu mnie zgwałci, a później zamorduję. Na dodatek moje zwłoki pochowa gdzieś w lesie i dopiero za jakieś 200 lat znajdą mnie jacyś goście, którzy będą chcieli wybudować właśnie w tym miejscu autostradę. Potem jako mumia trafię do muzeum. Cóż przynajmniej Max zaoszczędzi na tej nieszczęsnej wiązance.

                Co z tego, że świecą te cholerne lampy, skoro coraz mocniej padający deszcz jeszcze bardziej utrudnia mi widoczność. Może i to lepiej. Wcale nie mam ochoty patrzeć na moje przyszłego zabójcę. W życiu nie myślałam, że będę postawiona w takiej sytuacji. Kompletnie nie wiem co mam teraz zrobić. No bo wyobraźcie to sobie. Siedzę na jednej z ławek kompletnie pustego parku, a do mnie zbliża się jakiś podejrzany typ. Od razu nasuwa się pytanie. Uciekać? A może to tylko moja chora wyobraźnia i ten facet przyszedł tylko na spacer i nie ma zamiaru zrobić mi krzywdy? Nerwowo rozglądam się po parku. Nie ma nikogo. Jeśli będę wołać o pomoc nikt mi nie pomoże. Jestem zdana tylko i wyłącznie na siebie, a mężczyzna z każdą sekundą jest coraz bliżej.

                Zanim podchodzi do jednej z pobliskich lamp mój instynkt samozachowawczy bierze nade mną górę. Niemal zeskakuję ze swojego dawnego miejsca i biegnę w nieznanym i kierunku. Słyszę jeszcze prawie niesłyszalny zaniepokojony głos Max’a wydobywający się z mojego telefonu, który przed chwilą upuściłam. Cholera! Trzeba było się rozłączyć, teraz biedak przypadkowo może usłyszeć mój ostatni w życiu krzyk. To daje mi motywację do tego, aby biec jeszcze dalej. Jednak nie jest to takie proste, ponieważ jestem przemarznięta, a nadal padający deszcz sprawia, że grunt pod nogami utrudnia mi i tak już niemiły bieg. 

                Chcąc sprawdzić, czy choć trochę zmniejszyłam dystans pomiędzy mną, a mężczyzną oglądam się. To właśnie jest błąd. Okazuję się, że biegnie za mną. No to teraz już po mnie. Wszelka nadzieja na to, że te straszne przypuszczenia są fałszywe, uleciały. Usilnie staram się zmusić moje mięśnie do jeszcze bardziej wydajnej pracy, ale przychodzi mi to z marnym skutkiem.

Z każdą sekundą mam coraz mniej sił.

Z każdą sekundą jestem coraz bliżej własnej śmierci.

                Nie to, że nie było tak wcześniej, ale byłam tego nieświadoma. Miałam przed sobą jeszcze sporo życia, ale teraz już jestem pewna, że dzisiaj umrę.

                Niespodziewanie skręcam w prawo. Mam nadzieję, że w ten sposób uda mi się zmylić mojego prześladowcę. Niestety nie przewidziałam tego, że na mojej drodze mogą znaleźć się korzenie masywnych drzew, które mogą stać się moim największym wrogiem.

                Każdy myśli, że w sytuacjach ekstremalnych takich jak pożary, czy powodzie da sobie radę. Przecież w szkole cały czas powtarzamy ewakuację, mamy nawet lekcję samoobrony, ale żadna z tych rzeczy nie przydaję się kiedy nadchodzi niebezpieczeństwo. Wtedy człowiek zaczyna działać instynktownie. Niemal jak zwierzę walczy o swoje przetrwanie. Właśnie  w tej chwili przekonuję się o tym najbardziej. Nie myślę racjonalnie, tylko staram się za wszelką cenę uciec mojemu przyszłemu zabójcy.

                Kiedy myślę, że jakimś cudem udało mi się osiągnąć mój cel. Niespodziewanie przewracam się. Odruchowo z mojego gardła wydobywa się pisk, który tylko niepotrzebnie zwraca na mnie uwagę. Jestem zła na siebie. Próbuję wstać, ale nie mogę. Nie mam już na to siły. Wcale nie chcę się poddawać, ale chyba nie mam innego wyjścia. Słyszę jak mężczyzna zbliża się. Sądząc po szybkości z jaką jego stopy odbijają się od ziemi biegnie.

                Pewnie na moim miejscu większość ludzi zaczęło by płakać i błagać o ułaskawienie, ale ja nie robię ani jednej, ani drugiej rzeczy. Nadal trzęsącymi się dłońmi odgarniam włosy z mojej twarzy, aby być w stu procentach pewną tego co widzę. Na szczęście księżyc zdecydował się właśnie w tym momencie bardziej oświetlić ziemię. Z ulgi mam ochotę skakać. Przede mną nie stoi żaden nieznany mężczyzna, tylko ten mulat, którego prawdopodobne imię to Zenon. Mój spokój ginie śmiercią błyskawiczną, kiedy uświadamiam sobie, że być może dla niego to, że się znamy nie liczy się. Może chcę zrobić mi krzywdę. Przecież tak naprawdę nie znamy się zbyt dobrze.

                Moje obawy zostają rozwiane jak jesienne liście przez podmuch wiatru, kiedy chłopak się odzywa.

-Wiesz większość dziewczyn biega za mną. Twoja reakcja była niemałym dla mnie zaskoczeniem.

-Nie wiedziałam, że to ty głupku. Trzeba było się odezwać. Co ty sobie myślałeś, że od razu zachciało mi się bawić w berka?! – nie dość, że chłopak nieźle mnie zdenerwował, to jeszcze nie potrafiłam samodzielnie wstać. Widząc rozbawioną minę chłopaka myślałam, że za chwilę wybuchnę, a jeszcze z jakieś dziesięć minut wcześniej prawie umierałam ze strachu. Nadal nie przestawając się ze mnie śmiać wyciąga rękę, którą niechętnie, ale ujmuję. Niestety jestem już tak wyczerpana, że mam ogromne trudności z utrzymaniem się na nogach, gdyby nie Zenon, który już bez szyderczego uśmiechu na ustać podtrzymuję mnie na pewno znów zaliczyłabym bliskie spotkanie z ziemią.

-Przecież jesteś cała mokra. – mówi.

-Naprawdę? Dziękuję, że mnie poinformowałeś. Nie wiedziałam, że po paru godzinach siedzenia w deszczu można być mokrym. Tak w ogóle to gdzie tak długo byliście. Liam powiedział, że jak tylko was znajdzie to po mnie wrócicie. Aż tak bardzo zgubiliście się, że wielkie poszukiwania trwały tak długo? Czy zrobiliście to specjalnie, a ty jako jedyny zlitowałeś się nade mną. Czego się tak szczerzysz? – pytam kiedy widzę jego śnieżnobiałe zęby w całej okazałości.

-Myślałem, że skoro jesteś zmęczona i wystraszona to dasz sobie spokój z przygryzkami, ale najwidoczniej się myliłem. Odpowiadając na twoje pytanie to. Tak niestety tak długo musieliśmy szukać się nawzajem, bo Harry, Louis i Niall postanowili się zabawić, a ja razem z Liam’em nie wiedzieliśmy, do którego z klubów się wybrali. W końcu jakieś paparazzi zauważyli ich tam i tak znaleźliśmy nasze zguby. Dopiero wtedy Liam’owi przypomniało się o tobie.

-Niby taki odpowiedzialny i w ogóle, ale widzę, że nie jest dużo mądrzejszy od reszty. Jak można zapomnieć o tym, że zostawiło się dziewczynę w zupełnie obcym miejscu, zupełnie samą i na dodatek w kraju, w którym w każdej chwili może padać deszcz?!

-Uwierz mi teraz ma strasznie wyrzuty sumienia. Dasz radę iść sama, czy nadal mam cię podtrzymywać? – zapytał.

-Dam radę sama. – chciałam aby te słowa zabrzmiały przekonująco, ale niestety tak się nie stało. Być może wynikało to z tego, iż bałam się, że znów stracę równowagę. Posłusznie puścił mnie i zadowolona z siebie niemal się uśmiechnęłam. Jednak moja radość nie trwała zbyt długo. Po chwili zaczęłam cała drżeć z zimna. Jak na złość owiewał mnie ze wszystkich stron lodowaty wiatr. Widząc to mulat ściągnął z siebie kurtkę i nałożył ją na moje ramiona. Wiem, że powinnam zaprotestować mówiąc, że teraz będzie jemu zimną, albo przynajmniej podziękować. Wielokrotnie widziałam takie sceny w filmach. Jednak nie powtórzyłam tego gestu.

                Po chwili milczenia chłopak sięgnął do kieszeni swoich przecieranych jeansów i wyciągnął z nich tajemniczy przedmiot, który później okazał się zbawienny. Już przez jakiś czas brakowało mi nikotyny, a teraz byłam tak blisko zaspokojenia tej potrzeby. Jak gdyby nigdy nic zapalił jednego papierosa i zaciągnął się nim. Mógłby mnie chociaż poczęstować! Odchrząknęłam głośno.

-Co jest? – zapytał.

-Daj jednego. – na te słowa zaczął się śmiać.

-Przecież jesteś niepełnoletnia!

-No i co z tego!!!

-Nie chcę żeby było na mnie, że cię psuję.

-Jakbyś wcześniej nie zauważył, to ja już wcześniej paliłam. Jestem uzależniona, a nie, że od razu tak bez powodu chciałabym sobie zapalić.

-Spoko rozumiem. – widziałam niepewność w jego ruchach, ale to się nie liczyło. Chłopak w końcu podał mi skręta.

-Dzięki, Zenon. – odparłam kiedy poczułam nikotynę w moich płucach. Czułam, że chłopak przygląda mi
się.

-Zenon? – zapytał, a po chwili zaczął się śmiać. Rozumiem, że ich cały zespół jest nienormalny, ale żeby śmiać się z własnego imienia to już przesada. No wyobraźcie sobie w szkole nauczyciel woła cię do odpowiedzi, a ty zaczynasz się śmiać. Psychiatryk gwarantowany.

***

      Pierwsze co czuję kiedy jestem na pograniczu snu, a jawy to niewyobrażalny ból głowy i nieprzyjemna suchość w ustach. Z ogromnym trudem podnoszę swoje powieki. Mija chwila zanim znów widzę normalnie. Chcę wstać, ale po chwili od razu z tego rezygnuję, ponieważ po całym moim ciele rozpływa się ból kości. Coś musi być nie tak! Przecież nigdy tak się nie czułam.
     Dopiero po chwili przypominam sobie te straszne wydarzenia, które miały wczoraj miejsce. Niemal czuję na swojej skórze zimną i nieprzyjemną ciecz. No tak pewnie się przeziębiłam.
       Zawsze kiedy zachorowałam pojawiała się koło mnie matka, gotowała mi zupki oraz podawała najróżniejsze medykamenty, byle bym tylko jak najszybciej wróciła do zdrowia. Skoro jej zabrakło to kto się mną teraz zajmie?
      Chcę sprawdzić godzinę, ale w mojej dłoni zamiast telefonu pojawia się biały kawałek papieru, na którym niedbałym i lekko niechlujnym pismem jest coś napisane.

Znalazłem ten telefon w parku, chyba go upuściłaś. Pozwoliłem sobie zabrać swoją kurtkę, bo chyba nie będzie Ci już potrzebna.

                   Zayn

    Gdyby nie to, że chłopak wspomniał o kurtce pewnie nie wiedziałabym o kogo chodzi. Usilnie próbował wbić mi w głowę swoje imię, ale najwyraźniej niezbyt mu to wyszło. Jestem ciekawa, czy kiedykolwiek je zapamiętam.  W tej chwili byłam pełna podziwu, dla tych wszystkich fanek, które pamiętały o nich chyba wszystkie najważniejsze rzeczy, a pomyśleć, że ja mam trudności z zapamiętaniem ich imion. To nie moja wina. Po prosu ich rodzicie starali się utrudnić mi życie nadając im takie imiona. 

   

*** 

-Tori musisz się obudzić. - czuję lekkie szturchanie w bok, ale ignoruję to. Mam nadzieję, że ten ktoś odpuści sobie i pójdzie. Uwielbiam spać, a jeśli ktoś próbuję przerwać mi tą czynność zawsze gorzko tego żałuję. - to na prawdę nie są żarty. Masz wysoką gorączkę i jeśli nie weźmiesz leków będziesz musiała jechać do szpitala. - Co ja mam gorączkę? Przez to, że nadal jestem zaspana nadal dobrze nie kontaktuję o co chodzi. Po chwili przypominam sobie co czułam kiedy obudziłam się. Myślałam, że tylko się przeziębiłam, najwyraźniej byłam w błędzie. Zgadnijcie czyja to wina? Oczywiście nie nikogo innego jak przewspaniałych One Direction, którzy są jeszcze bardziej zapatrzeni w siebie niż wcześniej myślałam. Rozumiem, że mnie nie lubią, ale żeby kompletnie o mnie zapomnieć i na parę godzin zostawić w parku. To się w głowie nie mieści. To jest po prostu chore!

       Gwałtownie otwieram oczy. Chyba pierwszy raz mam nadzieję, że zobaczę tych mięczaków, tylko po to, aby po chwili dać im w kość. Niestety przede mną stoi mój ukochany tatuś razem z kobietą o płomiennie rudych włosach. Najbardziej dziwią mnie ich wyrazy twarzy. Martwią się o mnie. Czyli jest aż tak źle?

-Dajcie mi te tabletki i idźcie sobie. - mówię obojętnym tonem. Clarissa podaję mi trzy kapsułki i szklankę wody. Pośpiesznie połykam leki i z powrotem kładę się. 

-Gdybyś tylko czegoś potrzebowała, to krzycz. Clarissa cały czas będzie w domu. Ja muszę jechać razem z chłopakami na podpisywanie płyt. Wrócę późno, ale jeśli nie polepszy się to jak najszybciej macie mnie o tym poinformować. Lepiej nie zwlekać, to może być coś poważnego.

-Podziękuj za to swoim kochanym chłopcom.

-Już podziękowałem. - Zaraz, zaraz, czy ja w jego głosie usłyszałam sarkazm?

*************************************************************************************

Hej!

No i jest 9. Macie tu trochę więcej Zayn'a. Kompletnie ten rozdział mi się nie podoba, u mnie to nic nowego, ale ten wyjątkowo mnie odstrasza. Aż wstyd to publikować, ale jak już obiecałam, że dziś dodam, no to dodaje.

Dziękuję za przeszło 13.500 wejść na bloga, tak niby przypadkowo spojrzałam na tą liczbę i mnie zatkało. Lubię takie miłe zaskoczenia :D

Proszę nie pytajcie się w komentarzach kiedy następny rozdział, bo sama nie wiem. Zawsze kiedy jestem już pewna jakiejś daty, to z boku dodaję informację na ten temat. Dlatego nie pytajcie się, bo i tak nie odpowiem.

Dziękuję, że nadal ze mną jesteście :*